Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1950, Blaðsíða 15

að menn tækju nu lagið, þá þóttu þeir sjálfkjöm-
ir forsöngvarar. — Fyrst beindu þeir söngnum
eftir gangstéttum ríkjandi dægurlagatízku. En
svo sáu þeir að sér, og sneru honum inná skógar-
brautir þjóðlegra tóna. Og þaðan í frá skipaði
„Det var en lördags aften“ hásætið með „Husker
du í höst“ og „Den danske sang....“ til hvorrar
handar.
Annar þessara náunga uppgötvaði einhvern-
veginn að fslendingar tveir væru í vagninum,
og þetta varð til þess að hann fór að vanrækja
söngstjórnina. Það kom sem sé á daginn að
hann hafði lengi haft löngun til að kynnast
þessari fjarlægu þjóð, sem hann var búinn að
lesa um sitt af hverju undarlegt í blöðunum,
þar á meðal að hún væri haldin „fanatisk
længsel efter nogle gamle haandskrifter“. Ég
kvað það rétt vera, fslendingar væru undarleg
þjóð og ákaflega mikið gefin fyrir gömul hand-
rit. Já, en hvað þættust þeir eiginlega vilja
með þessi gömlu handrit „deroppe“? Héldu þeir
kannski það færi ekki nógu vel um þau
„hernede"? Ég sagði það mundi fara alveg jafn
vel um þau „deroppe" einsog „hernede", — auk
þess sem þau ættu heima „deroppe" þar sem
hvert mannsbarn gæti lesið þau sér til ánægju
með morgunkaffinu einsog hann læsi dagblað-
ið sitt, —„hernede" væru þau afturámóti fram-
andi öllu fólki, að undanteknum örfáum gömlum
mönnum á söfnum. — En hann vildi lengi vel
ekki gangast inná að nokkur skapaður hlutur
gæti verið betur kominn „deroppe" helduren
„hernede". Smátt og smátt fór hann þó að gefa
sig, — og þar kom um síðir hann fylltist einlægri
samúð með hinum handritagjörnu fslendingum;
lýsti því yfir, að ef hann mætti ráða, þá yrðu
„de gamle haandskrifter" tafarlaust send með
flugvél, svo að mannskapurinn gæti farið að
lesa þau með morgunkaffinu strax í fyrramálið
„deroppe". — Enda var þá alllangt liðið á kass-
ann frá Carlsberg.
* * *
Síðan vorum við komin til Kalunborgar, og
skal nú farið fljótt yfir sögu. — Á ferjunni
fór í alla staði ágætlega um okkur. Okkur
hafði verið tryggt borð í matsal ferjunnar og
var þar tafarlaust framreiddur sá frægi danski
herramannsmatur, buff og spælegg; — sátum
þarna síðan í bezta yfirlæti og hirtum ekki að
fara uppá þiljur fyrren ferjan lagðist að
bryggju í Árósum, því að það var súld og
komið myrkur og útsýn þessvegna ekki nein.
Og nú langar mig að segja svolítið frá fjöl-
skyldu einni sem við kynntumst sérstaklega
VÍKINGUR
í Árósum. — Hinum erlendu fulltrúum var
skipt niður til gistingar og fæðis hjá ýmsum
alþýðuheimilum sem höfðu boðið sambandsdeild
borgarinnar að hjálpa henni á þennan hátt í
gestanauð þingsins. Við ísiendingarnir lentum
hjá fjölskyldu seglasaumara nokkurs er bjó
í gömlu íbúðarhverfi nálægt þingstaðnum. Það
var góð fjölskylda, ógleymanlegar manneskjur.
* * *
Menn læra ekki að sauma segl á skip einsog
menn læra að sauma föt á fólk. — Allt frá
æsku hafði húsbóndinn á heimilinu siglt um
hnöttinn fram og aftur, oftast á skútum. Á
öldum heimshafanna nam hann iðn sína; það
rifnuðu segl í ofviðri undan Góðravonarhöfða,
í hörkubyljum á Norðuratlantshafi, í þrumu-
stormi á leiðinni yfir Kyrrahaf, og það kom
í hans hlut að gera við þau eða sauma önnur
ný. — Tvisvar féll hann úr mastrinu niðrá
þilfar og braut í sér beinin. 1 fyrra skiptið
fékk hann heilsuna að mestu aftur eftir hálfs
árs legu á spítala í mexíkönskum smábæ, og
réðist á ný til starfa á öldum heimshafanna.
í seinna skiptið —'það var fyrir nokkrum árum
— brotnuðu of mörg bein. Hann neyddist til
að hætta sjómennsku, sneri aftur til ættborgar
sinnar, Árósa, og hóf, í fyrsta sinn á æfinni,
að stunda vinnu undir þaki á þurru landi.
Setti upp verkstæði, kvæntist og eignaðist heim-
ili.
Nú var hann orðinn gráhærður maður á sex-
tugsaldri með stífan hægri fót, brákaða mjaðm-
argrind, aðeins hálfa vinstri hendi, en fullan
þrótt í æðum, augun leiftrandi af lífsgleði,
gamanyrði á vörum, — mannleg ímynd þess
klettadrangs sem stendur óbuganlegur uppúr
hafinu og hlær að öllum veðrum, unz þau sjá
sitt óvænna og lægja ofsann. Hann var komin
heim eftir unninn sigur á höfuðskepnunum.
* * *
Hvernig gæti nokkur maður siglt svo áratug-
um saman yfir öldur heimshafanna, að hann
væri ekki einhverntíma á skipi með íslendingi?
„Jú, skyldi það vera“, svaraði gestgjafi okkar
þegar ég spurði hvort hann hefði aldrei komizt
í kynni við Islending á ferðum sínum. „Ég fór
einu sinni langleiðina kringum hnöttinn með fs-
lendingi. Við kölluðum hann Hilaríus um borð.
Det var en fin kammerat, denne Hilaríus".
Ég man ekki hvort þetta var ferðin þegar
vikum saman voru gerðar árangurslausar til-
raunir til að koma skipinu gegn ofsaveðri fyrir
Kap Horn á Suður-Ameríku og loks horfið að því
ráði að sigla öfuga leið utanum heilar heimsálfur
til að ná höfnum sem allan tímann höfðu beðið
aðeins spottakorn hinumegin við Hornið. Kann-
215