Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1950, Blaðsíða 29

Ferðasaga
Birting á framhaldi þessarar gamansömu ferða-
sögu hefur dregist óhóflega lengi. Eru lesendur
og höf. beðnir velvirðingar á því. — Ritstj.
Kæri Tolli, afsakaðu, hvað ég hljóp fljótt
yfir vélafólkið, enda eru það allt normalir menn,
þ. e. réttir menn á réttum stað.
Ég hef oft minnst á stærð skipsins, en sök-
um hennar er lífið hér um borð svo rómantískt
og töfrandi. Áhöfn Marshalls skiptist í eins
konar hverfi. Eitt þeirra köllum við Klepps-
holtið. Það er hverfa frægast, að öðrum ólöst-
uðum. Kleppsholtið er aftast í skipinu. Þar býr
blandaður kór skipverja, en mest er þó af
þjónustuliðinu, með brytann sem oddborgara.
Honum hefur líka hlotnast sú tign, að vera
kosinn borgarstjóri þessa byggðarlags. Heill sé
honum. Ég sigldi með honum til sjós í gamla
daga. Þar var hann afhrópaður og rekinn í
land. Þótti engum það mikið, því slíkan eitur-
brasara hafði enginn fyrr komist í kynni við.
En hvað heldurðu að kauði geri? Setur á stofn
matsöluhús og græðir á tá og fingri. Síðast en
ekki sízt klykkir hann út með að kaupa skip
og gera það út. Ég held næstum, að borgar-
stjórinn sé að storka sínum gömlu húsbændum,
útgerðarmönnunum, með þessu háttalagi sínu.
En þeir segja bara, „hvað vill eiturbrasarinn
upp á dekk, sem ekki kann að hífa sekk?“ Talið
þið varlega þið háu herrar. Það er ekki öll nótt
úti enn.
Þá er næstur borgarstjóra að tign matsveinn-
inn. Hann köllum við borgárritara. Matsveinn
er hann ekki fyrir 5 aura. Skítkokkarnir á tog-
urunum eru gull á móti honum. T. d hef ég
aldrei séð hann sjóða egg svo þau væru, borð-
andi. Annað hvort blóðhrá eða svo harðsoðin,
að kasta má þeim í gólfið án þess þau saki.
Hefurðu heyrt annað eins, Tolli minn ? En grey-
inu er vorkunn, hann hefur aldrei séð mat lag-
aðan á ævinni. Aftur er borgarritarinn mjög
fjölhæfur, er búinn með læknisfræðina, vel
hálfnaður með lögfræðina og vel mætti segja
mér, að hann hafnaði að síðustu í guðfræði-
deildinni. Maðurinn er með fádæmum góðlegur
og að vallarsýn mjög heppilegur til að verða
eftirmaður biskups íslands og sjálfkjörinn í
næstu kynnisferð til Ameríku.
Þá er það fyrsti aðstoðarmatsveinn. Hann
kemur beint úr businesslífinu. Það sést líka
fljótt á framkomu mannsins. Hann er á hjól-
um út og inn við afgreiðslu matarins og tekst
það með prýði, því þar er hann í essinu sínu,
og ef ,slík lipurð helzt, mun hann afla fyrirtæki
því, sem hann stjórnar í Reykjavík, margra
fastra viðskiptavina úr okkar hópi, þegar heim
kemur. Vatnsberinn, svo köllum við þennan
piltung, því ætt hans er eitthvað kennd við vötn
eða vatn, er hér aðeins þessa ferð. Hefur
sennilega verið í innkaupaleiðangri í U.S.A.
Þá komum við loks að þernunum. Þær eru 6
talsins. Á því sérðu Tolli minn, hvernig borg-
arstjóri er innrættur. Ég segi og skrifa 6 þern-
ur af 9 í resturation. En þetta er bara tómt
blöff Tolli, mér liggur við að segja lögleysa.
Á skipshafnaskrá er kona skipstjórans og 3.
stýrimanns skráðar 1. og 2. þerna. En eins og
þú getur nærri, Tolli minn, er þeirra starf að
liggja í leti og aðgerðarleysi og láta stjana und-'
ir sér í tíma og ótíma. Þetta lætur heldra fólk-
inu. Þá komum við að hinum. Eins og þú mannst
Tolli minn, var alveg voðalegt útfall íslenzkra
stúlkna til Ameríku eftir stríðið. Mestur hluti
þessara stúlkna fékk gj aldeyris- og útflutnings-
leyfi fyrir kroppnum á sér, á þeim forsendum,
að heilsan væri ekki í lagi. Nú, sem von var,
sá gjaldeyrisnefnd ekkei’t tap í því fyrir ísland
að vera laus við þessar vanheilu koixur. En viti
menn, þetta var bai’a fyrirsláttur. Koixurnar
voru alheilar og vel skapaðar. Ekkert að nema
ef vera kynni kai’lmannsleysi. Sem betur fer
voru heiðai’legar undantekningai’, ein er hér
um borð. Það er 3. þei’na. Hún átti við van-
heilsu að búa í mörg ár, fór því til fi’ænda síns
í Vesturheimi til uppskui’ðar. Það tókst með
Framh. á bls. 232.
V 1 K I N □ U R
229