Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1953, Blaðsíða 12

Jón OttiJónsson:
Gleymt er þegar gleypt er
Nú hafa brezkir togaraeigendur og togara-
skipstjórar fengið fiskikaupmenn með hótunum
og loforðum um fríðindi til þess, að samþykkja
að kaupa ekki fisk af íslenzkum skipum, og
þar með unnið orustuna, sem og vænta mátti,
því ójafnir áttust við. Eins og ég gat um í grein,
Grein þessi, sem er rituS 23. nóvember s. L,
barst Víkingnum of seint til þess að hægt væri
að birta hana í nóvember-desember blaði hans.
Þó að nokkuð sé um liðið síðan hún var samin,
eru aðstæður að öllu óbreyttar og greinin þar af
leiðandi i fullu gildi. — Ritstj.
er birtist í Morgunblaðinu nýlega, er það hags-
munamál brezkra togaraeigenda, að ekki verði
of mikið af fiski á markaðnum, en þetta ei
einnig hagsmunamál skipstjóra á brezkum tog-
urum, þar eð þeir fá ágóðahlut af sölu. En það,
sem ræður gerðum skipstjóranna í þessu máli,
og miklu veigameira í þeirra augum er, að
þarna kom kærkomið tækifæri til að losna við
íslenzku stéttarbræðurna af markaðnum, en
þeim hefur í mörg ár sárnað það, hve miklu
meiri afli hefur komið upp úr íslenzku skip-
unum, heldur en þeirra, enda þótt fiskað hafi
verið á sama tíma á sömu miðum. Brýst þarna
fram margra ára niðurbæld gremja, afbrýði-
semi og öfund, vegna þess hve íslenzku skip-
stjórarnir hafa fiskað miklu meira en þeir. Ég
hygg, að brezkir togaraeigendur hafi oft minnst
á þetta við skipstjóra sína. Hafa þeir stundum
orðið að bíta í það súra epli að viðurkenna þetta,
en fyrir hefur komið að þeir hafi gripið til
ósanninda og sagt, að íslendingar fiskuðu þetta
ekki allt sjálfir, heldur fengju togarar þeirra
fisk af bátum inni á höfnum.
Þessir tveir aðilar, brezkir togaraúrgerðar-
menn og skipstjórar hafa nú ekki beinlínis
elskazt til þessa, en þarna fóru þeir í vináttu-
bandaiag til þess að ráða niðurlögum íslend-
inga, bandalag, sem minnir helzt á griðasamn-
ing Hitlers og Stalins 1939, og verður ekki
haldbetra, því það mega skipstjórarnir vita, að
löppin á útgerðarmanninum kemur í sitjandann
á þeim, strax og eitthvað bjátar á með afla og
sölur, eins og verið hefur hingað til. Hvað þetta
síðasta áhrærir, eiga víst útgerðarmenn sam-
merkt hvar sem er í heiminum.
Brezkir togaraútgerðarmenn geta nú sofið
rólega: Island unnið, og þeir ætlast sjálfsagt til
að brezka þjóðin reisi þeim minnisvarða á
helztu torgum brezkra stórborga. Myndi þá letr-
að á hverja myndastyttu: „Ein af hetjunum,
sem vann orustuna við lsland“. í London verð-
ur reistur minnisvarði yfir Bennett, einn af
áhrifamestu mönnunum í þessari „Fish trade“.
Það er svipað ástatt með Bennett þennan og
íslenzku f járbændurna, sem ekki vissu hvað þeir
áttu margar kindur. Bennett hefur ekki hug-
mynd um, hvað hann á marga togara. Fyrir
hans monument nægir því ekki minna en
Trafalgar Square. Vonandi fær þó Nelson gamli
að vera kyrr, en Bennett verður settur við hlið
hans. Á Victoria Square í Hull kæmi mynda-
stytta af Hellyer, á Riby Square í Grimsby
verður Croft Baker. Af því að þessir „gentle-
men“ fóru ekki í styrjöld við Rússa, þegar þeir
færðu landhelgi sína út í 12 mílur, misstu þeir
af tækifæri til að fá á monumentið sitt áletr-
unina „Russia and Iceland“. Því verður það sig-
urinn yfir íslandi einn, sem þar verður nefndur.
Nelson vann orustuna við Trafalger, en missti
líf sitt. Brezkir togaraeigendur reyndust Nelson
að því leyti fremri, að þeir unnu orustuna við
Island og lifa þó allir góðu lífi, flestir vel efn-
aðir, ekki sízt vegna þess, hvað togarar þeirra
hafa komið með marga fiskfarma frá íslenzku
ströndinni, og stundum var sá afli tekinn nær
ströndinni en leyfilegt var.
En er nú orustan unnin? Við sjáum hverju
fram vindur. Mikið mega þeir vera grunnhyggn-
ir, þessir náungar, og þekkja lítið til íslend-
inga, ef þeir halda að þeir geti kúgað okkur
til að breyta réttlátum og löglega gerðum ráð-
stöfunum, sem verða Englendingum til góðs,
þegar fram líða stundir, en það fást þeir ekki
til að skilja.
Mig minnir það væri „Bakerinn" frá Grimsby,
VÍKINGUR
12