Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1953, Blaðsíða 1

X
SJÓMANIMABLAÐIÐ
UÍKIH6UR
ÚTGEFANDI: FARMANNA- OG FISKIMANNASAMBAND ÍSLANDS
XV. árg. 1.-2. tbl. Reykjavík, janúar-febrúar 1953
Við upphaf nýs árs
Áriö 1952 er d8 baki. Þegar þeir, sem viS sjávarsíSuna búa líta nú um áramót yfir farinn
veg, er vissulega margs aS minnast, bœfii gófis og ills — einkum hins síSarnefnda munu ýmsir
segja. Og satt er þafi, ekki áraSi vel til sjávarins á því herrans ári, sem nú er liSifi í skaut ald•
anna. Enn á ný brugSust síldveiSar fyrir NorSurlandi, afi þessu sinni í fyllra mæli en nokkru
sinni fyrr. Munu nú flestir vera orónir þess nokkurn veginn fullvissir, ad ekki sé skynsamlegt
dð vœnta þess, dS síld gangi á nœstu árum á hin gömlu miS fyrir NorSurlandi, sízt í svo stórum
stíl, a8 nokkurt vit sé að senda þangdS mikinn flota til herpinótaveifta. Verða rnenn að horfast
í augu við þessa staðreynd og haga sér samkvæmt því.
Hins vegar gerðust þau tíSindi í síldarútvegsmálum, sem vert er að veita athygli, oð nokkur
skip hlutu góðan afla í reknet langt austur í hafi. Var þar mikil og góð síld á mjög stóru svæði.
Birtist á öðrum stað hér í blaðinu mjög greinargóð lýsing á þessum veiðurn, eftir einn af skip-
stjórum þeim, sem vi8 þær fenguzt. Er þar að finna ýmsar ágœtar bendingar, sem vert er að
gefa hinn fyllsta gaum. Virðist auðsœtt, að stefna beri að því, að síldveiðiskipin sœki heim
síldina, þótt hún hafi af einhverjum ástœðum horfið af hinum gömlu veiSislóðum. Reynsla
hinna norölenzku og dustfirzku síldveiðiskipa, er sóttu góðan reknetaafla austur í haf á síSast-
liðnu hausti, bendir ótvírœtt til þess, aö öll hin stœrri síldveiðiskip okkar œttu meö sæmilegum
árangri að geta stundað þœr veiðar. Jafnframt er sjálfsagt að auka og efla rannsóknir á hinum
nýju háttum síldarinnar, svo aö hœgt sé að haga veiðunum samkvœmt þeim.
Flestir munu sammála um þaö, aö einhver merkasti atburöur liöins árs, frá íslenzkum bœjar-
dyrum séö, sé stœkkun fiskveiöilandlielginnar á síöastliönu vori. Nauösyn þeirrar ráöstöfunar
er Ijós hverju mannsbarni hér á landi, enda mun þjóöin ekki um langt skeiö hafa veriö jafn
einhuga í nokkru stórmáli. Viöbrögö brezkra útgeröarmanna til hinna lögmœtu og bráönauösyn-
legu ráöstafona vor íslendinga, hafa vakiö hér réttmœta þjóöarreiöi. Má þaö einkennilegt heita,
aö fáeinir þröngsýnir og liarösvíraöir sérliagsmunaseggir skuli geta beitt sjálfstœöa þjóö ofstopa
og yfirgangi óátaliö af brezkum stjórnarvöldum. Vekur þaö vissulega furöu, aö togaraútgeröar-
menn í Bretlandi skuli vera látnir grípa fram fyrir hendur ríkisstjórnar sinnar í viökvœmri
milliríkjadeilu.
Löndunarbanniö, sem fram liefur veriö þvingaö meö dœmafárri frekju og yfirgangi, á sér
fáar hliöstæöur í viöskiptasögu frjálsra þjóða. Ofbeldisaögeröir nokkurra manna hafa leitt til
þess, aö ríkisstjórn Breta hefur oröiö brotleg gagnvart okkur íslendingum um samningsrof á
V í K I N G U R iLAHOSeÓKASArN
j„Y*! 92662
1