Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1953, Síða 9

nýju iandhelgislínunnar. Undanfarin sumur
hefur afli verið ákaflega lítill hjá þessum smá-
bátum, en sumarið sem leið hefur skorið sig
úr 'hvað þetta snertir. í júní og júlí var góð
handfæraveiði, en þorskurinn var nokkuð smár.
I ágúst, september og október reru bátar með
línu og öfluðu dável. Var það mest ýsa og reynd-
ist aflinn beztur 2—4’mílur undan Deild.
Lúðu hefur ekkert orðið vart hér, að heitið
geti, í mörg ár, en út af Deild og Skálavík voru
áður góð lúðumið.
Fer sumarafli okkar oft eftir því, hve land-
helgin er vel varin“. — Skýrsla Sigurðar er
hvorttveggja í senn, mjög fróðleg og skemmti-
leg, því hún hermir hvernig til forna var á
miðin litið og hvaða dóm þau hlutu.
Eftir almennan inngang um staðsetningu
fiskimiða segir hann:
„Ég ætla því að gera tilraun til að segja eitt-
hvað um svæðin (miðin), sem sótt er á héðan
á vorin og sumrin og einkum þau, sem eru
innan hinnar nýju friðunarlínu, en það eru
eingöngu smábátamiðin.
Að hausti og vetri til sækja hinir stærri bát-
ar langtum lengra út á hafið, svo að þessi nýja
lína kemur þeim ekkert að gagni neinu, sízt á
þeim tíma og yfirleitt aldrei, nema einhver stór-
kostleg breyting á fiskimagninu á grunnmið-
unum eigi eftir að verða.
Á svæðinu frá Bjargtöngum eða Látraröst
að ísafjarðardjúpi (Djúpál) má segja að alls-
staðar séu fiskimið eða að allt svæðið sé eitt
fiskimið alla leið inn í fjarðarbotna. Svona var
þetta í gamla daga, og fyrir aðeins nokkrum
árum. Á Víkunum: „Gnægtar afli“. Botn ágæt-
ur. „Tapaðist aldrei öngull". Patreksfjarðarfló-
inn: Hlaðafli vor og haust“. Botninn sandbotn,
„festist ekki öngull“. Patreksfjörður: „Fjörð-
urinn fullur af fiski alla leið inn í botn, sem
er sandur og leir. Kóparifið: „Á vísan stað að
róa. Nægtar fiskur, en fremur smár“. „Egg-
rennisléttur sandbotn, guð veit hvað langt nið-
ur á haf“. Árnarfjörður: „Gullnáma". Hús-
móðurin: „Ohó! Gátuð þið þá ekki tekið meira?“
Landgrunnið allt virðist vera mjög lárétt og
slétt. Þó er lágur hryggur fram af Kópanesi
langt í haf út, ög er dálítið dýpra austan til
við hann, en grynnir aftur fram af Sléttanesi
(Nesinu) austan Arnarfjarðar. Fram af Nes-
dal í Barðanum eru ágæt fiskimið og hefur svo
verið í ómuna tíð. Þar er sandbotn á mjóu svæði
alla leið frá landsteinum og í haf út. Fleiri
sandblettir eru þarna í botni, svo og leirbotns-
blettir. Á þessum sand- og leirblettum heldur
fiskurinn sig, aðallega þorskur, smálúða og koli.
Hann lifir þar á sandsíli og leggst þar, fái hann
að vera í friði fyrir togurum og dragnótabát-
um. Lúðumið eru allsstaðar á þessum blettum,
sérstaklega á leirblettunum. Steinbítsmiðin eru
bezt, þar sem smágert hraun er í botni. Þar er
mikið um hrúðurkarl og skeljar, sem hann lifir
á. Lóðafrek eru þau mið“.
Breiðif jörður.
Hann er mestur íslenzkra fjarða og lengstur
þeírra, þegar með honum eru taldir firðirnir
litlu, Hvammsfjörður og Gilsfjörður, sem inn
úr honum skerast.
Stendur nokkuð líkt á um Breiðafjörð eins
og með Sverholtflóann í Norður-Noregi, en
fram í nefndan flóa skagar tangi og myndast
sitt hvoru megin við hann tveir firðir, Lakse-
fjord og Porsangerfjord. Nú vildu hinir feimu-
lausu Bretar halda því fram undir rekstri fiski-
veiðamálsins fyrir milliríkjadómstólnum í
Haag, að ekki mætti telja Sverholtflóann ganga
lengra inn í landið en að oddanum á Sverholts-
nesinu, en svo heitir nesið milli fjarðanna fram-
angreind i, og væri hann því í eðli sínu hvorki
fjörður né flói.
Þessari staðhæfingu hratt dómstóllinn og
komst að þeirri niðurstöðu, að Sverholthavet
hefði einkenni fjarðar.
Þarf því ekki að óttast, ef til málshöfðunar
kemur, að Bretar neiti því, að Breiðifjörður
hafi einkenni fjarðar, enda er fjarðarlögun
hans miklu gleggri og meiri en Sverholtflóans.
Eins og Breiðifjörður gengur næst Faxaflóa
um stærð, eins er hann sá fjörðurinn, sem
Bretar, næst Faxaflóa, sjá mest eftir að geta
ekki áfram urið upp og sent inn í togara sína,
einkum gömlu, ryðguðu járnkláfana frá Hull
og Grimsby, sem naumast geta togað nema inn-
fjarðar, að því er sagt er og útlit þeirra og
frágangur ber með sér.
Um miðin á Breiðafirði hafa frætt mig
Friðrik Salómonsson úr Flatey, Þórólfur
Ágústsson úr Stykkishólmi og Kristján Jóns-
son frá Sandi, og segist þeim þannig frá, en
þetta tek ég úr bréfi Friðriks: „Ur Kolluál
skerst Bjarneyjaráll inn að Bjarneyjum. Þar
fyrir norðan er grunnsævi inn með Skor, og
eru þarna eða voru góð mið af þorski og lúðu
á hinum ýmsu stöðum, einnig við Bjarneyjar
og Oddbjarnarsker. Þar var áður fyrr verstöð
vor og haust, en lögð niður fyrir löngu. Á þess-
um slóðum, iþ. e. frá Oddbjarnarskerjum og
vestur undir Skor, toguðu útlend veiðiskip und-
anfarin ár þar til enginn fiskur var þar fáan-
legur. Kenna má ágangi erlendra togara um þá
breytingu, að fyrst hvarf fiskurinn af svoköll-
uðum heimamiðum og svo af hinum fjarlægari
v I K I N G U R
1G3