Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1953, Qupperneq 24

Sannleikurinn um Georg
Saga eftir P. G. Wodehouse
Tveir menn sátu við barinn í Stangarveiðiklúbbnum,
þegar ég kom inn, og annar þeirra, skildist mér af
œstri röddinni og umfangsmiklu handapati, var a‘<5
segja hinum sögu. Eg heyrði ekki nema slitur, svo sem:
„Sá stærsti, sem ég lief séð á ævi minni!“ og „Areiðan-
lega svona stór!“ en á svona stað var ekki vandi að
geta sér til um afganginn; og þcgar hinn maðurinn
leit til mín með glettnislegri vorkunnsemi í augnaráð-
inu, brosti ég til hans samúðarfullur.
Þetta varð til að tcngja okkur einskonar kunningja-
böndum, og þegar sögumaðurinn fór, kom liann strax
yfir til mín.
„Hroðalegir lygarar eru sumir mcnn“, sagði hann
góðlátlega.
„Veiðimenn“, sagði ég, „eru venjulega hirðulausir
í umgengni við sannleikann“.
„Hann var ekki veiðimaður“. sagði félagi minn.
„Þctta var læknir. Hann var að segja mér frá sulli,
sem hann skar úr konu. Auk þess“ — hann lagði hönd-
ina alvarlega á öxlina á mér — „megið þér ekki leggja
trúnað á þessa algengu firru um veiðimenn. Ég er
sjálfur stangarveiðimaður, og ég hef aldrei logið á
ævi minni“.
Ég gat vel trúað því. Hann var lágur, þrekinn, við-
feldinn miðaldra maður með framúrskarandi bamalega
sakleysisleg augu. Þau voru stór og kringlótt og hrein-
skilnisleg. Ég myndi hafa keypt af honum hest
óséðan.
Hurðin opnaðist, og lítill maður með járnspangar-
gleraugu og áhyggjusvip skauzt inn eins og rotta og
hafði látið ofan í sig heilan bjór auk glass af brenni-
víni, næstum áður en við urðum hans varir. Hafandi
hresst sig þannig, stóð hann og horfði á okkur og
leið sýnilega ekki vel.
„Go-go-go-go-go-“ sagði hann.
Við litmn á hann spyrjandi.
„Go-go-go-go-go-tt ve-ve-ve-ve-ve-“
Kjarkurinn virtist bregðast honum, og hann hvarf
jafnskjótlega og hann hafði komið.
„Ég hugsa hann hafi ætlað að segja okkur, að það
væri gott veður í dag“ gat kunningi minn sér til.
„Það hlýtur að vera afar óþægilegt“, sagði ég, „fyrir
mann með svona hroðalegt mállýti að gefa sig á tal
við ókunnuga“.
„Líklega að reyna að lækna sjálfan sig. Eins og
Georg bróðursonur minn. Hef ég nokkum tíma sagt
yður frá Georg bróðursyni mínum!“
Eg minnti hann á, að við hefðum séðst í fyrsta
sinn fyrir fáeinum mínútum, og mér liefði ekki verið
kunnugt um fyrr, að liann ætti Georg fyrir bróðurson.
„Georg Mulliner. Ég heiti Mulliner. Ég skal segja
yður frá tilfelli Georgs — það var að mörgu leyti
merkilegt“.
Georg bróðursonur minn (sagði hr. Mulliner) var
fyrirmyndar piltur, en frá bamæsku var hann haldinn
hroðalegu stami. Hefði hann þurft að vinna fyrir sér,
myndi hann ekki hafa átt sjö dagana sæla, en sem
betur fór, lét faðir hans honum eftir eignir, sem gáfu
honum góðar tekjur, og Georg lifði sæmilega ánægju-
legu lífi í fæðingarþorpi sínu, eyddi dögunum í sport
og kvöldunum í krossgáturáðningar. Um þrítugt vissi
hann meira um spámanninn Elí, sólguðinn Ra og
strútinn Emu en nokkur annar í liéraðinu, nema
Súsanna Blake, prestsdóttirin, sem einnig var sér-
fræðingur í krossgátum.
Það var kunningsskapurinn við Súsönnu, sem varð
til að vekja hjá Georg hugsun um að gera alvarlega
tilraun til að læknast af staminu. Auðvitað höfðu þau
mikið saman að sælda vegna þessa sameiginlega liugð-
arefnis. Georg var stöðugt að líta inn á prestsetrið
til að spyrja hana, hvort hún vissi um nokkuð sjöstafa
orð, sem byrjaði á h og táknaði matreiðsluáhald, og
Susan var álíka tíður gestur á litla bænum hans Georgs,
af því að hún var í vandræðum með áttastafa orð, sem
táknaði veiki í skepnum og byrjaði á g. Arangurinn
varð sá, að kvöld eitt, rétt eftir að lmn hafði hjálpað
honum með orðið „uppþembingsþrautir", varð piltinum
skyndilega ljóst, að hún var honum allt í öllu — eða,
eins og hann orðaði það fyrir sjálfum sér af vana:
kær, elskuð, ástfólgin, hjartfólgin. hugljúf og yndisleg.
En samt, í hvert sinn, er hann reyndi að scgja
henni þetta, kom hann ekki upp öðru en ámátlegu
kurri, sem ekki kom að meiri notum en hixti.
Bcrsýnilega varð eitthvað að taka til bragðs, og
Georg fór til London og leitaði til sérfræðings.
„Já?“ sagði sérfræðingurinn.
„É-é-é-é-é-é-“ sagði Georg.
„Þér sögðuð — 1“
„Mu-mu-mu-mu-mu-mu-“
„Syngið það“, sagði sérfræðingurinn.
„S-s-s-s-s-s-s—“ sagði Georg undrandi.
Sérfræðingurinn skýrði þetta. Hann var góðlegur
maður með mölétið skegg og augu eins og þungt
liugsandi þorskur.
„Margt fólk“, sagði hann, „sem ekki getur talað
VÍKINGUR
11B