Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1953, Blaðsíða 4

John G. Rowe:
Inniluktur í sokknu skipi
Það var í birtingu þriðjudagsmorguninn 20.
ágúst 1907. Togarinn „Quail“ lá fyrir akkeri á
Humberfljótinu. Aðeins þrír menn voru um borð
í skipinu — skipstjórinn, W. Lewis, stýrimaðurinn,
Harry Willey, og einn háseti, J. Nicoline. Hann
var á verði á þilfari, en báðir yfirmennimir vora
sofandi í rúmum sínum niðri í káetimni.
Skyndilega vaknaði stýrimaðurinn úr fastasvefni
við felmtursóp frá varðmanninum. Um leið og
bœgslagangi Ægismanna, — það virtist sem þeim
þætti kúlnahríðin meinlaust báragjálfur við skips-
ldiðina, eða táknræn flugeldasýning þeim til heið-
urs og dýrðar, fyrir storkun og mótþróa við íslenzk
lög og rétt. Enda hlógu þeir og gerðu að gamni sínu
í talstöðina, meðan á eftirförinni stóð, eins og þetta
væri skemmtilegur leikur. En Ægismenn vora ekki
kátir og ánægðir þær stundirnar, sem ekki var von,
því að það er sálardrepandi að vera keppandi í
slíkum „kappleik“ og uppskera hlátur og skömm
að launum. Hefði þarna verið hraðskreitt varðskip,
sem gengið hefði 25 sjómílur, þá hefðu allir þessir
togarar náðst. Það er blóðugt að horfa upp á þetta,
og hafa ekki tækin (skipin) til að klófesta þessa
karla. Það era sex togarar nú á skömmum tíma,
líklegast allir belgiskir, sem Ægir hefur misst, ein-
ungis vegna þess, hve ganglítill hann er til land-
helgisgæzlu, hvað þá um öll hin varðskipin, nema
Þór, sem ganga minna en Ægir. Enda hafa varð-
bátarnir nú uxn hríð ekki náð í togara, en dæmi eru
til að þeir hafi misst þá, þeir, sem voru taldir svo
fengsælir áðvu- fyrr.
Af framanskráðum staðreyndum er ljóst, að við
erum ekki færir um að verja landhelgi okkar sem
skyldi. Islendingar hafa lagt á það ríka áherzlu, að
botnvörpuveiðar innan hinnar nýju landhelgislínu
séu ógnun og skaðsamlegar lífsafkomu þjóðarinnar.
Okkur ber skylda til að snúast til vamar, þjóðar-
hagsmunir krefjast þess. Það verður því verkefni
hins nýja forstjóra landhelgisgæzlunnar, hr. Péturs
Sigurðssonar, að vinna að farsælli og nauðsynlegri
lausn knýjandi vandamáls, sem þolir litla sem
enga bið, ef ekki á að hljótast tjón og skömm af.
Júlíus Ólafsson, vélstjóri.
hann reis upp í rúminu og kastaði af sér sængur-
fötunum, til að gá að hvað um væri að vera, kom
ógurlegt högg á skipsbyrðinginn og skipið tók
skyndilega hliðarveltu, svo að það lagðist næstum
þvi á hliðina.
Stýrimaðurinn kastaðist fram úr rúminu, en
meiddist samt ekki. Hann reif sig á fætur í hend-
ingskasti og stökk fram í aðalkáetuna. Þá sá hann
hvar framstefnið á gufuskipi stóð gegnum súðina
beint á móts við rúm skipstjórans, en hann sjálfur
sást hvergi.
Án þess að gefa sér tóm til að virða þetta frekar
fyrir sér, stökk hann fram að hurðinni. En áður
en hann komst þangað, skall ískaldur sjórinn, sem
raddist inn gegnum rofna súðina, á liann af svo
miklu afli, að hann missti fótanna og skall flatur
í iðuna. Þegar honum loksins tókst að brölta á fæt-
ur, var káetan orðin hálffull af sjó og hinar áköfu
tilraunir hans til að opna hurðina urðu árangurs-
lausar; þunginn af sjónum innifyrir hélt henni ríg-
fastri og þrátt fyrir ofsaleg átök hans bifaðist hún
ekki. Á þeim fáu augnablikum, sem hann var að
þessu, hækkaði sjórinn svo ört, að hann náði hon-
um í bringu.
Hávaðinn af innstreymi sjávarins var svo mik-
ill, að ekkert annað heyrðist. Dauðans angist kom
nú yfir Willey og hann svipaðist ráðþrota um eftir
einhverri annarri leið til að umflýja bráðan bana.
Stefnið á hinu skipinu hafði nú horfið úr rauf-
inni og sjórinn beljaði inn með feikna-afli. Þar
var engin björgunarvon.
Við þetta skelfilega útlit bættist svo það, að hann
fann hvemig skipið var að færast í kaf, sökkva til
botns með honum inniluktum eins og rottu í gildru.
Meðan hann litaðist ráðþrota um, skolaði hring-
iðan honum enn af fótunum og hann synti að borð-
inu og klifraði upp á það, en kastaðist nærri því
af því, þegar skipið byltist til í sjónum á leiðinni
til botns. Honum tókst þó að standa upp og ná í
umbúnaðinn á ofanljóssglugganum yfir höfði sér
og halda sér þannig á fótunum. Til allrar óham-
ingju — eða öllu heldur hamingju, eins og fór —
var glugginn lokaður og festur, svo homrni tókst
ekki að komast út þá leið.
Sjórinn hækkaði óðum í kringum hann. Hann
VÍKINGUR
224-