Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1953, Blaðsíða 7

er strax steinsofnaður. Svaf ég fast, enda orðinn
svenfþurfi, hafði vakað á annan sólarhring. Mig
dreymdi illa. Þótti mér ótal kvensniftir sækja að
mér úr öllum áttum. Hafði ég mesta ýmugust á
þessum ófögnuði og reyndi að verjast þeim eftir
megni, en það gekk illa. Var ég í svefninum orðinn
bæði öskuvondur og uppgefinn og farinn að beita
hnefunum. Hafði ég þó einhverja hugmynd um,
að þetta væru heldur ófagrar aðfarir við kvenfólk.
En allt í einu er ég vakinn, og er það Hallgrímur.
Ég lít upp, og sé að það er orðið hálfbjart. Spyr
ég Hallgrím, hvar við séum. Hann kvað okkur vera
á móts við Glettinganes. Vélin hefði verið í ein-
hverju ólagi og tafið förina mjög. En nú væri hún
komin í lag. Ég smokka mér í stígvélin í flýti, þríf
í Einar, sem steinsvaf í fleti sínu og skipa honum
að koma strax upp. Síðan fer ég upp á þilfar, og
er í illu skapi. Enn var sami þokudumpungurinn,
en farið að kæla á sunnan. Ég var hálfpartinn að
hugsa um að leggja þarna, því ég þekkti það frá
fyrri tíð, að þar var oft reytingsfiskur. Þó hætti
ég við það. Segi ég þeim Þorsteini og Hallgrími
að leggja sig, og tek strikið norðaustur í flóann, því
sem næst beint í hafið. Með birtingu þyngdi sunn-
an-goluna, og fór hann þá einnig að auka kvikuna.
Ég hélt samt áfram, en fór þó klukkutíma skemmra
en við vorum vanir. Voru hinir nú vaktir og byrjað
að leggja. Ég hef víst aldrei flýtt mér eins mikið
að leggja línu og þá, enda var hann alltaf að þyngja
vindinn og auka kvikuna. Þegar búið var að leggja,
var farið að brjóta úr báru. Við fórum að draga
eftir hálftíma, en annars var vani að láta liggja
í tvo tíma.
Okkur gekk illa að draga línuna, slitmn tvisvar,
en fundum hana samt í bæði skiptin aftur. Þetta
tafði mjög fyrir. Við fiskuðmn líkt og vant var, hér
um bil fulla lestina. Var nú báturinn orðinn þung-
ur og farnar að koma allmiklar slettur inn á dekk-
ið. Var þó Ingólfur góður sjóbátur. Enn versnaði
veðrið og dimmdi að og gerði úrhellisrigningu. Ein-
ar var að draga síðasta bjóðið, en ég stóð við vant-
inn, hélt mér í hann með annarri hendinni, hafði
gogginn í hinni og bar í fiskinn. Þorsteinn véla-
maður stýrði. Ég var fyrir löngu búinn að láta lúk-
umar yfir lestina. Hallgrímur lá á hnjánum við að
hálsskera fiskinn, lyfti upp öftustu lúkunni stjóm-
borðsmegin og stakk honum í lestina. Einar var
öðru hvoru að tala um að það væri ekkert vit að
skera ekki á línuna. Ég anzaði því engu. Langaði
mig til að ná fiskinum og þó einkum endabólinu
eða niðurstöðustrengnum. En ég verð að játa það,
að þetta var engin fyrirsjón, veður og sjór orðið
mjög illt. Er ég svo eitthvað að horfa út fyrir borð-
ið og hugsa um að segja Einari að skera á línuna.
Þegar ég lít upp, er báturinn kominn flatur fyrir
sjóinn. 1 sömu svifum veltur inn yfir hann, stjóm-
VÍKIN G U R
borðsmegin, þykk öldufylla, ekki beinlínis brotsjór,
því hefði svo verið, hefðum við að öllum likindum
steinsokkið. öldufyllan tók mér í mitti, þar sem
ég stóð við vantinn. Ég sá ekkert af bátnum nema
stefnið og aftur á miðjan hvalbak. Þetta stóð ekki
nema augnablik. Báturinn reif fyrst upp stjórn-
borðssíðuna, og fossaði sjórinn fljótt út af honum.
Þegar mér varð litið niður í línurúmið, sá ég að
Einar lá þar, blásandi og hvæsandi, með öll vit
full af sjó. Línan hafði farið aftur af rúllunni og
sat föst niður með járninu aftan á henni. Ég náði
í línuna og kippti henni í sundur. Þar með fór það,
sem ódregið var, liðlega hálft bjóð. Hallgrímur lá
á dekkinu og ríghélt sér í jámhökin utan á lestar-
karminum. I því rekur Þorsteinn kollinn upp úr
vélarúminu og kallar: „Það verður að pumpa“.
Ég stekk aftur með vélarrúminu og grenja í eyrað
á Þorsteini: „Settu meiri ferð á bátinn!“ Gríp ég
síðan stýrið, kalla í Hallgrím og segi honum að
fara að dælunni. Þorsteinn jók strax við vélina.
Skil ég ekki enn í dag, hvernig hún gat gengið,
þvi er ég leit í svip niður í vélarrúmið, sá ég að
þar var talsverður sjór. Tvö línubjóð, sem við
höfðum bakborðsmegin á dekkinu, sá ég sigla sína
leið afturút til bakborðs við bátinn. Ég skipa Ein-
ari að láta hlerann yfir línurúmið, en hlerinn hafði
til allrar hamingju verið svo framarlega á hval-
bakniun, að sjórinn hafði ekki náð honum.
Mér gekk heldur seint að fá bátinn réttan fyrir
vind og sjó. Fengum við slæma kviku á stjórn-
borðssíðu. Ég náði svo bátnum upp í, eins og mér
líkaði, og lét hann andæfa þannig. Fengum við
ekki fleiri áföll, sem teljandi væm. Næst sagði ég
piltum mímnn að ganga frá lestinni, eins og hægt
væri, og lagði ríkt á við þá að gera það vel. Mér
datt i hug að reyna að nota seglið, því ég bjóst við
að báturinn yrði léttari í sjónum með seglið uppi.
En þaðan, sem ég bjóst við að við værum staddir,
átti að vera liðugur beitivindur á Borgarfjörð. Það
var eini staðurinn, sem ég vissi að gæti orðið okkur
til bjargar. En bæði var það, að ég vissi að seglið
var lélegt, auk þess sem gera mátti ráð fyrir, að
mennirnir kynnu ekkert að fara með það, svo ég
hvarf alveg frá því. 1 þess stað sagði ég þeim að
leggja mastrið.
Nú var búið að ganga frá öllu eins og hægt var.
Meðan á þessu stóð, höfðum við ekkert áfall fengið.
Hafði veðrið þó stórum' versnað. Nú var líka að
detta á náttmyrkur. Við höfðum auðvitað áttavita,
en geymdum hann í skottinu aftur á. Ég náði í
áttavitann. Eftir þvi sem hann sagði til, var vind-
urinn á hásunnan. Samkvæmt þessu myndi stefn-
an á Glettinganes vera suðvestur, en vestur—norð-
vestur á Borgarfjörð. Ég bjóst hálfpartinn við, að
með þvi að hafa vind og sjó á bakborðskinnung,
væri liægt að ná Borgarfirði, en þó myndi það erf-
227