Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1953, Blaðsíða 17

KTINNE
hann synjandi frá sér fara. Var hann því vel látinn,
þótt sá ljóður væri á ráði hans, að hann var drykkfelld-
ur um of. Breytti það engu um vinsældir hans hjá al-
þýðu, enda kom höfðingslund hans engu síður í ljós, þá
er hann var undir áhrifum.
Einhverju sinni sem oftar var Sigurður á ferð, all-
drukkinn. Kom hann að bæ einum og kvaddi dyra. Kona
kom út. Biður hann hana, að gefa sér eitthvað að éta.
Þetta var bláfátækt barnaheimili. Konan, sem ekki hafði
miklu að miðla, svaraði önug: „Ég hef ekkert að gefa
þér, nema ef þú vilt barn“. Þá svarar Bachmann: „Það
gefur margur minna“. Að svo mæltu reið hann sína leið.
Daginn eftir kemur heim að bæ þessum ríðandi maður
með hest í taumi undir böggum. Maður þessi gerir boð
fyrir húsfreyju og segist vera sendur frá Sigurði kaup-
manni Bachmann með þessar pjönkur til hennar. Jafn-
framt eigi hann að sækja barnið, sem hún hefði gefið
kaupmanni í gær. „Pjönkur" þessar voi-u matbjörg
handa heimilinu. — Stúlkubarn varð fyrir valinu, og
ólu þau Bachmannshjón hana upp eins og sínar eigin
dætur. Var þetta hin fríðasta mær og reyndist mæt
kona.
*
Konan: — í hvert skipti, sem þú sérð laglega stúlku,
er eins og þú gleymir því, að þú ert kvæntur.
Maðurinn: — Nei, þvert á móti. Þá minnist ég þess.
*
— Það eru ótrúlega margar stúlkur, sem vilja ekki
giftast.
— Hvernig veiztu það?
— Ég hef beðið þeirra.
*
— Hvað kostar það að kvænast? spurði ungur maður
kvæntan vin sinn.
— Það þarf ekki að kosta mikið. Aðalútgjöldin eru
eftir á.
*
Reiður faðir er að ávíta dóttur sína, sextán ára
gamla, fyrir að taka á móti jafnaldra sínum, syni ná-
grannans, er kemur að heimsækja hana á síðkvöldum.
— Ef þessi strákhvolpur kemur hér einu sinni enn,
þá sezt ég á hann.
Dóttirin: — Nei, lofaðu mér heldur að gera það.
*
Móðirin: — Dóttir mín er gagnmenntuð stúlka. Hún
spilar á píanó, málar, kann grasafræði, dýrafi-æði,
frönsku og ítölsku. Hvað getið þér, herra minn?
Biðill: — Ef í hart fer, get ég búið til matinn og
stoppað í sokka.
V í K I N G U R
Stúlkan var auðug, en hann bláfátækur. Hún elskaði
hann ekki, og hann vissi það. Eitt kvöld bar hann þó
upp bónorð sitt.
— Þú ert voða-voða rík, sagði hann.
— Já, svaraði hún blátt áfram. Ég er tveggja millj-
óna virði.
— Og ég er blásnauður.
— Já.
— Viltu giftast mér?
— Nei.
— Ég bjóst heldur ekki við því.
— Hversvegna spurðir þú þá?
— Mig langaði til að vita, hvernig manni er innan-
brjósts, þegar hann tapar tveim milljónum.
*
— Vertu kátur, vinur. Nógur er fiskurinn í sjónum.
Hryggbrotinn biðill: — Já, en sá síðasti fór með alla
beituna.
*
Jón heimsótti Gróu ekkju á hverju kvöldi og drakk
kaffi hjá henni.
— Hversvegna gengur þú ekki að eiga hana? spurði
vinur Jóns.
— Ég hef hugleitt það. En hvert á ég þá að fara á
kvöldin?
*
Skógarhöggsmennirnir voru orðnir leiðir á að fá ein-
göngu saltkjöt og beinakex, svo að þeir skutu saman
og sendu einn úr hópnum í kaupstaðinn til að kaupa
eitthvað betra. Hann kom von bráðar með 10 whisky-
flöskur og eitt hveitibrauð. Þegar mennirnir sáu það,
öskruðu þeir reiðilega:
— Hvern fjandann eigum við að gera við allt þetta
brauð?
*
„Herra Jóhansen, dóttir yðar ætlar að verða konan
mín“.
„Þér getið sjálfum yður um kennt. Við liverju bjugg-
ust þér, þegar þér hénguð yfir henni á hverju kvöldi?“
*
„Dóttir mín, pilturinn þinn er hér nokkuð lengi fram
eftir á kvöldin. Hefir móðir þín ekki talað um það
við þig?“
„Jú, hún sagði, að karlmenn væru nú alveg eins og
þegar hún var ung“.
*
„Hversvegna neitaðir þú mér í fyrstu, úr því að þú
elskaðir mig?“
„Til þess að vita, hvað þú tækir til bragðs".
„En ég hefði getað hlaupið út orðalaust eftir hrygg-
brotið“.
„Tæplega. Ég var nefnilega búin að læsa hui'ðinni".
*
Hann var dálítið feiminn, og þegar hún hafði faðmað
hann og kysst fyrir blómin, sem hann færði henni, reis
hann á fætur og bjóst til að fara.
„Mér þykir leitt, ef ég hef móðgað þig“, sagði hún.
„Þú móðgaðir mig ekki — ég ætla bara að ná í fleiri
blóm“.
237