Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1953, Blaðsíða 21

hann áreiðanlega dóm. En það er ekki gaman að
láta setja bróður sinn í fangelsi. Maðurinn, sem
Tom hafði beitt brögðum, Cronshaw að nafni, var
óður og uppvægur. Hann var ákveðinn í að stefna
Tom. Hann sagði, að Tom væri þorpari og ætti
refsingu skilið. Það kostaði George geysilega fyrir-
höfn og fimm hundruð stérlingspund að útkljá
málið.
Aldrei hef ég séð hann eins ægilega reiðan og
þegar hann heyrði, að Tom og Cronshaw hefðu
lagt af stað til Monte Carlo, jafnskjótt og þeir voru
búnir að innleysa ávísxmina. Þar voru þeir einn
mánuð og létu heldur en ekki fara vel um sig.
f tuttugu ár veðjaði Tom á kappreiðum, spilaði
fjárhættuspil, daðraði við fallegar stúlkur, dansaði,
borðaði í dýrustu' matsöluhúsunum og klæddi sig
ríkmannlega. Hann var alltaf eins og klipptur út
úr tízkublaði. Þó að hann væri orðinn 46 ára, gat
engum dottið í hug, að væri meira en 35 ára. Hann
var ljómandi skemmtilegur félagi, og þó að maður
vissi, hvílík landeyða hann var, gat manni ekki
annað en þótt gaman að vera með honum. Hann
var kátur, glaðvær og ótrúlega aðlaðandi. Aldrei
sá ég eftir peningum, sem hann hafði af mér. f
hvert skifti, sem ég lánaði honum 50 sterlingspund,
fannst mér ég skulda honum þau. Tom Ramsay
þekkti alla, og aflir þekktu Tom.
Aumingja George. Hann var aðeins einu ári
eldri en Tom, en leit út fyrir að vera sextugur. í
aldarfjórðung hafði hann aldrei tekið sér lengra
frí á ári en hálfan mánuð. Hann byrjaði að vinna
klukkan níu á morgnana og hætti aldrei fyrr en
sex á kvöldin. Hann var heiðarlegur og vinnusam-
ur. Hann átti góða konu, sem hann hafði aldrei
verið ótrúr, ekki einu sinni hugsað út i það, og
fjórar dætur, sem hann var hinn bezti faðir.
Hann hafði það fyrir fastan sið að leggja til hlið-
ar þriðjung tekna sinna. Þegar hann væri orðinn
55 ára gamall, ætlaði hann að fá sér lítið hús uppi
í sveit, þar sem hann gæti stundað garðyrkj u og
leikið golf. Æviferill hans var flekklaus. Hann var
feginn því að vera farinn að eldast, því að þá
myndi Tom einnig eldast. Hann neri saman hönd-
unum og sagði:
„Allt gekk vel hjá Tom, meðan hann var ungur
og laglegur, en hann er aðeins ári yngri en ég.
Hann verðnr fimmtugur eftir fjögur ár. Þá verður
lífið honum ekki leikur. Ég mun eiga þrjátíu þús-
und sterlingspund, þegar ég verð fimmtugur. í
tuttugu og fimm ár hefi ég sagt, að Tom myndi
fara í hundana fyrr eða síðar. Við skulum sjá,
hvernig honum líkar lífið þá. Við skulum sjá, hvort
borgar sig betur að vera vinnusamur eða latur“.
Aumingja George. Ég vorkenni honum. Hvað
skyldi Tom hafa gert af sér nú, hugsaði ég með
V í K I N G U R
mér, þegar ég settist hjá George. Það var auðséð
á honum, að það var ekkert smáræði.
„Veiztu hvað hefir komið fyrir?“ spurði hann
mig.
Ég bjóst við hinu versta. Hafði nú lögreglan loks
haft hendur í hári Toms? George var stirt mn mál.
„Þú getur ekki neitað þvi, að alla ævi hefi ég
verið vinnusamur og heiðarlegur. Að loknu ævi-
starfi get ég átt góða elli. Ég hefi alltaf gert skyldu
mína“.
„Það er dagsatt".
„Og þú getur ekki neitað því, að Tom hefur verið
latur, einskisnýtt og óheiðarlegt hrakmenni. Ef
nokkuð réttlæti væri til í heiminum, þá væri hann
nú i betrunarhússvinnu".
„Það er dagsatt“.
George varð rauður í framan.
„Fyrir nokkrum vikum trúlofaðist hann konu,
sem var svo gömul, að hún hefði hæglega getað
verið móðir hans. Og nú er hún dáin og hefir á-
nafnað honum allar eigur sínar, sem eru fimm
hundruð þúsund sterlingspund, skemmtisnekkja,
hús í London og annað uppi í sveit“.
George Ramsay lamdi steyttum hnefanum í
borðið.
„Það er, andskotinn hafi það, ekkert réttlæti í
þessu“.
Ég gat ekki að því gert. Ég rak upp skellihlátur,
þegar ég sá æsingarsvipinn á George. Ég hallaði
mér svo langt aftnr á bak í stólnum, að það mun-
aði minnstu, að ég hlunkaðist niður á gólf. George
fyrirgaf mér aldrei. En Tom býður mér oft í rík-
mannlegar matarveizlur heim til sín, í yndislegt
hús í Mayfair, og ef hann fær eitthvað lánað hjá
mér, þá er það aðeins af gömlum vana. Aldrei
meira en eitt sterlingspund.
Hvalir í búri...
Frh. af bls. 235.
á eftir sér, en hann fæst helzt ekki til að gera það,
nema í farinu sé litill hundur eða lítil, léttklædd
stúlka. Svona segir sagan, en hún getur verið ýkt.
Aðdáendur á hann marga, og varð einum þeirra
að orði: „Ef Filippy heldur svona áfram náminu,
fer hann senn að tala“. Þjálfari „Pusa“ anzaði með
nokkurri þykkju: „Filippy talar, en við, heimsk-
ingjamir, skiljum hann ekki“.
öllu gamni fylgir alvara og svo er um þjálfun
Filippy. Með rannsókn og athugunum á höfrung-
unum í „Marine Studios“ er þegar merkilegum
áfanga náð.
241