Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1953, Blaðsíða 8

itt, því að nú var komið hörku norðurfall. Hins
vegar væri hrein tilviljun að hitta á fjörðinn í þessu
myrkri, en óhreint er þar beggja vegna.
En eitthvað varð að gera. Ég tek lúkuna ofan
af skottinu, fleygi henni niður í botn, fer niður í
og setzt við stýrið. Síðan kalla ég á Þorstein og
segi honum að herða á vélinni. Hann setur á fulla
ferð, en þá þótti mér ætla að fara að grána gam-
anið. Það ætlaði allt i kaf. Báturinn var svo þung-
ur í sjónum, að þegar hann fór að erfiða með fullri
ferð, gat hann ekki lyft sér, en lá undir hverri
kviku, enda var nú myrkrið orðið svo mikið, að
ég sá ekki til að verja bátinn. Svo lágskýjað var,
að það var eins og skýin sætu á hausnum á manni.
Rigning og rok fór stöðugt vaxandi, og sjórinn eftir
þvi. Ég öskraði á Þorstein og bað hann að draga
af vélinni. Þegar komið var niður fyrir hálfa ferð,
fór báturinn nokkurn veginn að verja sig fyrir á-
föllum. Varði hann sig bezt með því að hafa storm
og sjó á bakborðskinnung, en þegar ég ætlaði að
reyna að beita meira upp í vind og sjó, tók hann
svo óþyrmilega framan yfir sig, að ég hætti við
það. Ég sat við stýrið á skutpallinum, stígvélafullur
og hvergi þurr blettur á mínum skrokk. Alltaf
þurfti með stuttu millibili að pumpa, því sjór gekk
niður í skottið, þar sem ég sat, þar eð töluverðum
sjó skolaði aftur eftir dekkinu. Þorsteinn hafði ekk-
ert fyrir því að kalla á piltana með nafni, þegar
dæla þurfti. Hann lét nægja að stinga kollinum
upp úr gatinu og reka upp eins konar Indíánaösk-
ur. Þó að dimmt væri og ég aðeins sæi móta fyrir
manninum, sem upp kom, greindi ég samt, að það
var alltaf sami maðurinn, Hallgrímur. Áttavitann
varð ég að láta niður aftur, og vissi ég því ekkert,
hvað stefnu leið, nema hvað ég hafði hliðsjón af
vindinmn. En það vissi ég nú fyrir víst, að okkur
hlaut að drifa framhjá Borgarfirði, en fyrir norðan
hann var ekkert nema há fjöll, með klettum í sjó
fram, ellegar stórgrýtisurðir, og þar hlutum við
einhversstaðar að lenda, ef veðrið ekki lægði. Það
var nú eina vonin, að eitthvað breyttist veður. Yrði
það ekki, voru dagar okkar taldir. Ég reyndi að
bægja burt þessum hugleiðingum. Flýtur, á meðan
ekki sekkur, og á meðan flýtur, verður maður að
gera það sem hægt er.
Svona ruggaði ég þama á skutpallinum, klukku-
tíma eftir klukkutíma, og fannst mér tíminn lang-
ur. Ég vissi reyndar ekki, hvað klukku leið, því
ég gat ekki litið á úrið mitt. Þorsteinn talaði aldrei
til mín. Ég sá inn utn rifu á hurðinni á mótorskýl-
inu, að hann var alltaf á iði kringum vélina, með
lukt í hendinni. Ekki var mér mjög kalt, þótt ég
sæti þama nálega hreyfingarlaus, allur rennblaut-
ur inn að skinni.
Ég get ekki stillt mig um að geta atviks, sem
bæði kom mér til að bölva og brosa. Einu sinni sem
oftar kallar Þorsteinn. Ég sé grilla í mann, sem
fikar sig aftur með mastrinu og fer að pumpa. Ég
veiti því svo ekki meiri athygli. En eftir htla stund
heyri ég söng. Lit ég þá fram yfir mótorhúsið og
sé að Hallgrímur stendur þar, heldur sér í mastrið
og syngur af öllrnn kröftum: „Táp og fjör og frísk-
ir menn“. Ég kalla heldur ómjúkt til hans og segi
honum að halda kjafti og fara niður. En ég gat
ekki annað en brosað, er ég sá, hversu hann var
algerlega áhyggjulaus um útlitið og ástæður okkar.
Alltaf var sama veðrið. Utan við borðstokkinn
sá ég ekkert nema hvíta brotsjóana. Var ég hissa
á því, hvað svona litill bátur, jafnmikið hlaðinn,
gat flotið lengi í svona hafróti. Ég var hinn róleg-
asti, þóttist alveg viss um, að ástandið breyttist eitt-
hvað. Verst þótti mér, hvað ég var að verða slæmur
í augum. Bæði olli þvi sjóseltan og olíureykur úr
púströrinu, sem alltaf lagði beint í augun á mér.
Allt í einu tók ég eftir því, að það hætti að rigna,
þó ég ætti að vísu bágt með að greina rigninguna
frá sjórokinu. Ég tek einnig eftir öðru: Myrkrið
var svo biksvart á stjórnborða, að það var eins og
að sjá niður í gröf, en meiri glæta til bakborðs.
Var ekki vindur og sjór einnig að breytast? Mér
fannstvindurinn vera orðinn vestlægari og sjólagið
annað en áður, sjóamir ekki eins þykkir, en krapp-
ari, og tók báturinn að fá meiri áföll. Ég athuga
þetta litla stund. Það var engum blöðum um það
að fletta, að \bð vorum komnir upp á gmnnt vatn,
sortinn til stjómborðs hlaut að vera land. Með öðr-
um orðum: við vonnn að fara í steininn, en hvar
það var, hafði ég ekki hugmynd um. Skipti það
og litlu máli, þvi alstaðar var okkur búinn bráður
bani, ef okkur bæri að landi á þessum slóðum í
þvílíku veðri. Ég var fljótur að taka ákvörðun, og
kalla á Hallgrím. Hann kom strax aftur að mótor-
húsinu. Ég segi honum að taka dæluna, og hana
megi hann ekki yfirgefa, hvað sem á gangi, meðan
báturinn sé ofansjávar, en jafnframt bað ég hann
að gæta sín vel og halda sér eins og hann geti í
mastrið. Dælan var afar létt og dró vel; þurfti
maður ekki nema aðra hendina á hana. Ég lem
svo í hurðina hjá Þorsteini. Hann opnar til hálfs
og gægist út. Ég segi honum að setja á fulla ferð.
Hann hristir höfuðið og hrópar: „Báturinn þolir
það ekki“. Ég svara: „Við erum að fara í grjótið,
maður, og er ekki verra að sökkva á rúmsjó en
molast í sundur í grjótinu“. Hann lokar hurðinni,
og í næsta vetfangi heyri ég og finn, að hann herðir
á vélinni. Ég leita svo lags, að ná bátnum alveg
upp í sjóinn. Þegar ég hafði lokið því, heyrði ég
að vélin var komin á fulla ferð. Fór nú heldur en
ekki að sjóða á keipum. Var nú að heita mátti allt
á bólakafi. En út frá landinu skyldum við komast,
svo framarlega sem vélin ekki bilaði. Þetta voru
hálf-ljótar ástæður, báturinn oftast í kafi, það brak-
22B
VÍKINGUR