Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1953, Blaðsíða 14

Rennilegqr höfrungur stelckur í loft upp.
gert til þess að geyma hval í búri eða varðhaldi.
Dag nokkurn, að áliðnu sumri 1948, runnu 46
marsvín á land á Floridaströnd, á að gizka 2 míl-
um dönskum norðar en „Marine Studios“ er. Barst
fréttin skjótt þangað og einn stjórnandi þessa mikla
fyrirtækis eða ^tofnunar, skundaði á strandstaðinn
og voru þá enn hvalirnir allir lifandi nema einn.
Valdi hann úr hópninn 4 til lífs og voru strax tveir
fluttir í stórri vörubifreið í lagardýrabúrið og virt-
ust alveg óskaddaðir, er þangað kom.
Daginn eftir voru hinir tveir fluttir og var annar
þeirra kýr, sem sýnilega hafði orðið fyrir sólbruna
á strandstaðnum og dó í flutningunum.
Við þær athuganir, sem gerðar voru þarna á
hvölunum, sem hlaupið höfðu á land, bomar sam-
an við samskonar athuganir áður og víða gerðar
á landreknum hvölum, þykjast hinir fróðu menn
hafa komizt að þeirri niðurstöðu, að skíðishvalir
strandaðir kafni fljótt undan þunga sínum, því
lungun bili, en allt öðru máli sé að gegna um tann-
hvali eins og marsvin og höfmnga. Þeir hafi sterk
bringubein og lungu, sem vel þoli að liggja um
langan tíma uppi á landi, en það, sem verði þeim
að fjörtjóni, sé annaðhvort sólbruni, því hin veika
húð þolir ekki að þorrna eða skorpna af áhrifum
sólarljóssins, eða þá hrein og bein drukknun, sem
verður með þeim hætti, að skepnan, sem brýzt um
og reynir að komast á flot, grefur sig dýpra og
dýpra niður í sandinn og getur svo ekki haft sig
upp aftur þegar flóðið kemur.
En snúum okkur nú aftur að marsvínunum, sem
lentu í búrinu. 1 tíu eða tólf daga fengu þau að
leika sér saman, en svo drápust tvö, líklega afleið-
ingar af bröltinu á strandstaðnum. Á þessum fáu
dögum voru hafðar á þeim strangar gætur og þetta
athugað: Alltaf héldu marsvínin þrjú hópinn og
syntu svo fast hvert upp að öðru, að líkast var,
sem væru þau að rekast á eða stjaka hvert við öðm.
Ekki skiptu þau sér af smáfiskum, sem urðu á
þeirra leið og ekki vildu þau aðra fæðu en smokk-
fisk, sem þau átu með mjög góðri lyst. Milli þeirra
og nokkurra höfrunga, sem þarna voru fyrir, var
fullur fjandskapur, og gerðu höfmngarnir stöðug
áhlaup á þessa frændur sina. Klukkustund eftir
klukkustund syntu þessir þremenningar í- hnapp
um vatnsgeyminn með öndunaropin í vatnsborðinu
og bakuggann uppúr og var greinilegt að spikhnúð-
urinn framan á höfðinu eða snoppunni létti þeim
sundið eða gerði þeim fært að fljóta á vatnsskorp-
unni, og sömuleiðis lokast með honum nefgöng
hvalanna, þegar þeir kafa.
Og svo, eftir fáa daga, var hann orðinn einn eftir,
ungi hvaltarfurinn, og nú fékk hann aukna
skammta af smokkfiski og fannst brátt á honum,
hversu hvalir vaxa ört og þyngjast. Þegar liðnir
VÍ KIN □ U R
234