Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1954, Síða 15

heims er hyllin, er hylli guðs þér nær“. Slíkar
skapseinkunnir virðast óþjálar í umgengni, en
sækja þess dýpra í innsæi, og leita umbunar
þar sem hana er að finna, í verkum sín sjálfs,
en sækjast hvorki eftir fasmiklum fagurgala né
fallvaltri, hégómlegri lýðhylli. Hann kom ávallt
til dyra eins og hann var klæddur. Hann tyllti
sér aldrei á tá til.að sýnast mikill. Hann heyrð-
ist aldrei gaspra af verkum sínum. Hann reynd-
ist því ætíð það, sem hann var. Fyrir því var
honum trúað fyrir miklu.
Sá, sem þessar línur ritar, átti sæti í hrepps-
nefnd með honum öll hans sveitarstjórnarár.
Samvinna var góð og gagnkvæm í öllum ábyrg-
um málum. En til voru þau verkefni, er við-
horfin voru ólík og skoðanir skiptar. Skarst þá
í odda og mörg hvöss brýnan tekin. Gat stund-
um nálgast algerar andstæður. En ávallt var
óvildin útilokuð. Gætu þeir menn margt af því
lært, sem telja óvin og andstæðing sömu hug-
tök. Þá skilgreiningu nota aðeins þeir, sem enga
virðingu bera fyrir annarra skoðunum og sann-
færingu, og sjálfir eiga þær smáar eða tak-
markaðar.
Tvö mikilvæg hagsmunamál sveitarinnar
náðu fram að ganga í oddvitatíð hans. Annað
var það, að Þingeyrarhreppur eignaðist jörðina
Þingeyri 1930. Hitt var sama eðlis, er Þing-
eyrarhreppur keypti kirkjujörðina Sanda af
ríkisstjórn fslands með sérstökum lögum frá
1937. Mikilvægi þessara mála beggja fyrir af-
komu kauptúnsbúa hafa þegar komið í ljós og
eiga eftir að sýna sig enn betur, er tímar líða.
I þorpum okkar lands, þar sem því verður við
komið, þarf jörðin að vera eign þeirra manna,
sem á henni ganga og hana nytja, og sveitar-
menning að haldast í hendur við nútímatækni.
Og þótt nútíðarmönnum sé um margt sýnna
en það, að eiga fúlgur í þakklætissjóðum handa
þeim, sem brautina hafa rutt, þá munu þó sam-
ferðamennirnir geyma minningu þeirra, og þeir
með starfi sínu marka spor í feril framtíðar-
innar.
Þorbergur Steinsson var einn af þeim mönn-
um, er aldrei fluttist vistferlum úr héraði sínu
og hreppi. Hér lifði hann, eyddi lífsþreki sínu
í þágu nytsemdarmála, og dó hálfáttræður að
aldri. Hann mun sjaldan hafa heyrzt syngja
átthögunum ástaróð, — eins og þeim í f jarlægð-
inni er tamt að gera, en hann vann fyrir þá
allt, er þrautseigja hans leyfði, og það er meira
virði.
Lífshvöt Longfellows gæti verið grafskrift
Þorbergs:
Líf er nauðsyn, lát þig hvetja,
líkst ei gauði, berstu djarft
vertu ei sauður, heldur hetja,
hníg ei dauður fyrr en þarff.
Ólafur Ólafsson.
t t t
Einn af duglegustu mönnum Dýrafjarðar, Þorbergur
Steinsson, lézt að heimili sínu á Þingeyri 14. júní
síðastliðinn.
Hann byrjaði ungur sjómennsku, eins og þá var al-
gengt meðal Vestfirðinga. Aðeins 9 ára gamall fór
hann með föður sínum á fyrstu vorvertíðina, en faðir
hans var lengi formaður á árabáti og réri frá Fjalla-
skaga. Verstöð, sem var lögð niður fyrir allmörgum
árum, en var þá fjölsótt af Vestfirðingum. Eftir þetta
stundaði Þorbergur stöðugt sjóinn, fyrst aðeins á vor-
vertíðinni, og er hann þroskaðizt einnig á sumrin. Um
tíma sigldi hann með hinum þróttmikla skipstjóra
Hannesi Hafliðasyni, en að loknu stýrimannaprófi árið
1900, gerðist hann stýrimaður hjá hinum kunna skip-
stjóra Jóni heitnum Pálssyni. Brátt varð Þorbergur
svo skipstjóri, fyrst á þorskveiðum og síðan á hákarla-
veiðum. Er hann með síðustu skipstjórum, sem eru að
hverfa, er þessa veiði stunduðu. Alls var hann skip-
stjóri um 14 ára skeið. Eftir að Þorbergur hætti skip-
stjórn tók hann að sér verkstjórn við fiskverkun hjá
félaginu Aldan á Þingeyri, er gerði út nokkur skip á
handfæraveiðar. Þegar félag þetta hætti fiskverkun,
byrjaði Þorbergur á eigin spýtur að verka fisk, er hann
keypti af ýmsum bátum, og stundaði hann þetta starf
fram á stríðsár, en þá lagðist öll saltfiskverkun niður.
Þegar ég var drengur dvaldi ég á heimili Þorbergs
nokkur sumur. Mér var minnisstæður hinn stórbrotni,
ákveðni maður, sem virtist á yfirborðinu harður og
hrjúfur, en var undir niðri bljúgur og blíður, er ekk-
ert aumt mátti sjá. Alltaf hafði Þorbergur tíma til að
hlusta á heimspekilegt tal okkar krakkanna og hló hann
þá oft dátt að því, er upp úr okkur rann. Ommu minni,
sem um margra ára skeið dvaldi á heimili hans, var
hann mjög góður, enda þótti henni jafn vænt um hann,
sem sonur hennar væri. Þorbergur fékk mjög að kenna
á hörku lífsins, sem hafði sín áhrif á hann. Hann missti
tvær dætur ungar og Gunnar son sinn uppkominn. Þá
átti efnilegur sonur hans, Hörður, við langvarandi
stríð berklanna að etja, sem fékk mjög á Þorbciijg. Konu
sína missti hann mjög snögglega og stuttu síðar Hörð.
Hin síðari ár hefur Þorbergur átt við mikla vanheilsu
að stríða, er að lokum dró hann til daiVða.
Eins og vænta mátti um jafn stórbrotinn og gáfaðan
mann, þá lét hann opinber mál sveitar sinnar mjög til
sín taka. Hann var kosinn hreppsnefndarmaður árið
1922 og átti þar sæti fjölda ára. Var lengi oddviti og í
skattanefnd. Fulltrúi hreppsins á þing- og héraðsmála-
fundum Vestur-ísaf jarðarsýslu var hann um langt ára-
bil, og nú lengi starfað sem hreppstjóri. Hann var ein-
dreginn stuðningsmaður Sjálfstæðisflokksins og tók oft
þátt í stjórnmálaumræðum staðarins. Þorbergur hefði
getað orðið glæsilegur þingmaður sýslu sinnar, en hon-
um var það fjarri skapi. Hann kaus að eyða starfsár-
um sínum heima í héraðinu, og vildi aldrei yfirgefa
fjörðinn sinn og leita sér frama annars staðar, þótt
slík't stæði honum til boða.
VIKINGUR
179