Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1969, Qupperneq 32

W. W. Jakobs:
AST f SIGLINGU
Stýrimaðurinn hallaði sér að
borðstokknum á skeiðinni og
horfði letilega á nokkra fótgöng-
liðsmenn á rauðum treyjum; þeir
voru að spóka sig á hafnarbakk-
anum við Turn. Gætnir sjómenn
voru að setja upp hliðarljóskerin
sín, og óprúttnir prammakarlar
voru að smárekast á skip á leið
sinni upp eftir fljótinu. Dráttar-
bátur, hálfur í kafi í flaumnum,
sem af honum stóð, brunaði más-
andi fram hjá, og veikt óp barst
úr bát, sem var að koma og kast-
aðist til í kjalsoginu.
„Jessica, hæ!“ öskraði rödd
niðri í bátnum um leið og hann
í'enndi að skipshliðinni.
Stýrimaðurinn hrökk upp úr
dagdraumum sínum, greip ósjálf-
rátt bátsfestina og batt. Hann var
handfljótur, er hann sá að dóttir
skipstjórans var ein af þeim, sem.,
í bátnum komu. Áður en undrun-
in var runnin af honum, var ung-
frúin komin á skipsfjöl með
ferðatöskur sínar og skipstjórinn
var að borga bátsmönnunum.
„Þér hafið séð Hetty dóttur
mína áður, er ekki svo?“ sagði
skipstjórinn. „Hún ætlar að fara
þessa ferð með okkur. Það er bezt
að þéi' farið ofan og búið um rúm-
ið hennar í gestaklefanum.“
„Já, já,“ sagði stýrimaður fús-
lega og hélt af stað. „Þakka yður
fyrir, ég vil gera það sjálf,“ sagði
Hetty, sem þótti sér misboðið og
þaut af stað.
„Eins og þú vilt,“ sagði skip-
stjórinn og fór á undan niður.
„Kveikið þér fyrir okkur, Jack.“
Stýrimaðurinn brá eldspýtu á
stígvélið sitt og kveikti á lampan-
um.
„Það er ýmislegt þarna inni,
sem við verðum að flytja,“ sagði
skipstjórinn um leið og hann opn-
aði dyrnar. „Ég veit ekki, hvar
við eigum að hafa laukana nú,
Jack.“
„Það verða einhver ráð með að
koma þeim fyrir,“ sagði stýri-
maðurinn vongóður, um leið og
hann dró út poka og setti á borð-
ið.
„Ég vil ekki sofa þarna inni,“
sagði ungfrúin einbeitt, er hún
leit inn. „Uh! þarna er padda.
Úh!“
„Hún er steindauð," sagði stýri-
maðurinn til að hughreysta hana.
„Ég hef aldrei séð lifandi pöddu
á þessu skipi.“
„Ég vil fara heim,“ sagði stúlk-
an. „Þú þarft ekki að vera að hafa
mig með, þegar ég vil það ekki.“
„Þú ættir þá að kunna að hegða
þér,“ sagði faðir hennar valds-
mannlega. „Hvar höfum við
rekkjuvoðirnar, Jack, og kodda?“
Stýrimaðurinn sat á borðinu,
tók um hökuna og íhugaði málið.
En þegar hann leit á hið fallega
andlit farþegans, sem gremjan
skein úr, þá slitnaði hugsanaþráð-
urinn fyrir honum.
„Hún verður að hafa eitthvað
af mínum rúmfötum í bráðina,"
sagði skipstjórinn.
„Hvers vegna ekki,“ sagði stýri-
maðurinn —, „hvers vegna ekki
láta hana hafa káetuna yðar?“
„Vegna þess að ég þarf hennar
sjálfur," svaraði hinn rólega.
Stýrimaðurinn blygðaðist sín
fyrir hann, og stúlkan fór og lét
þá haga þessu eins og þeir vildu.
Þeir tíndu saman sitt úr hverri
áttinni og bjuggu um rúmið. —
Stúlkan stóð við eldaklefann, þeg-
ar þeir komu upp á þilfarið, og
skipshöfnin, sem nú var komin á
skip, leit til hennar með forvitni
og lotningai’fullri aðdáun. Hún
hafðist við á þilfarinu þangað til
fór að hvessa og komið var í rúm-
sjó. Þá bauð hún föður sínum
stuttlega góða nótt og fór ofan.
„Hún hefur ráðið það af heldur
skyndilega að koma með okkur,
var ekki svo?“ spurði stýrimaður,
er hún var farin.
„Hún réð það alls ekki af,“
sagði skipstjórinn. „Við gerðum
það fyrir hana, ég og konan mín.
Við gerum það í ákveðnum til-
gangi.“
„Þarf að styrkjast?“ sagði
stýrimaður ísmeygilega.
„Yður að segja, Jack, þá er það
nú sisona, að ég á vin, sem er mat-
vörukaupmaður og hefur drjúga
verzlun. Hann vill ná í dóttur
mína, og við hjónin viljum að
hann eigi hana, svo að auðvitað
vill hún eiga einhvern annan
mann. Við móðir hennar og ég
lögðum nú saman ráð okkar og
réðum það af, að hún skyldi koma
burt. Þegar hún er heima, þá er
hún, í stað þess að vera með Tow-
son, undir eins komin út með
þessum skrifstofuglána, jafn-
skjótt og móðir hennar snýr að
henni bakinu.“
„Það mun vera fallegur, ungur
maður," sagði stýrimaður nokkuð
áhyggjufullur.
„Það er öðru nær,“ sagði hann
fastmæltur. „Hann lítur út eins
og hann hefði aldrei fengið ætan
bita á ævi sinni. En út á Towson,
vin minn, er ekkert að setja.
Hann er svona sviplíkur og ég.“
VÍKINGUR
210