Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1972, Page 20

^J^uenhokk i
ejtir ^Jlnderó w,
unnn
cintj or
Hún labbaði sig um borð í
skipið sitt í Hamborg, leit kunn-
uglega og ófeimin í kringum sig
á þilfarinu og greip síðan í öxl-
ina á háseta, sem var önnum
kafinn við að mála.
„Ég er nýi kokkurinn" kynnti
hún sig. „Farangurinn minn
stendur þarna á hafnarbakkan-
um; átti nóg með að koma mér
sjálfri upp landganginn. Býzt
ekki við að þú sért svo upptek-
inn við málinguna að þú leggir
ekki frá þér pensilinn og sækir
hann. Láttu hann svo hérna á
þilfarið, ég tek hann þar sjálf,
þegar ég hef talað við brytann."
Síðan stikaði hún burtu yfir
kaðla og leiðslur.
Hásetinn glápti á eftir henni
með opinn munn.
„Þetta er nú sú frekasta kven-
snift, sem ég hefi augum litið.“
tautaði hann. Svo lagði hann frá
sér pensilinn og lagði af stað
eftir farangrinum.
En undir niðri hlakkaði í hon-
um.
Honum datt annar kokkurinn í
hug og gat svo vel unnt honum
„kroppsins.“
Allan síðasta túr hafði hann
ekki talað um annað en það ætti
að koma kvenkokkur um borð.
„Hann lagði út af þessu í
messanum á kvöldin eins og
prestur af texta síum í stólnum.
Hversu dýrlegir tímar væru í
vændum. Ekki þurfti hann að
hanga á börunum í hafnarbæj-
unum á kvöldin!
Og hann talaði fram og aftur
um hvernig hún ætti að líta út:
Há og tágrönn með dreymandi
og ástleitin augu, sem kæmu
kartöflunum til að sjóða í pott-
inum.
Það mundi ekkert þýða fyrir
skipsfélagana að leita ásta hjá
henni. Það mundi hann sjá um...
Hásetinn lagði koffortið henn-
ar frá sér, og skyggndist um
hvort bátsmaðurinn væri í aug-
sýn, og skaust svo upp í klefann
til annarskokks og sagði honum
að nú væri „senorítan" komin.
„Hvernig lítur hún út?“ spurði
hann með stírurnar í augunum.
„Mikið betur en þig hafði
nokkru sinni dreymt um. „Hún
er kvenmaður sem segir sex.“
„Er það virkilega satt?“
Hvort það er! Núna er hún
hjá brvtanum, svo það líður
varla á löngu fyrr en hún lítur
inn í eldhúsið. Tíndu nú á þig
beztu spjarirnar og taktu vel á
móti henni. Fyrstu áhrifin gilda
og svo hafið þið auðvitað ýmis-
legt að tala um, í það minnsta
hvað hafa skal í matinn á morg-
un og því um líkt.
„Hitt kemur svo vonandi
smám saman vona ég!“
Hásetinn flýtti sér að koma
sér á sinn stað áður en báts-
maðurinn sæi til hans.
En hann hét því að hann skyldi
hafa auga með henni þegar hún
kæmi aftur eftir.
Hann vildi ekki fyrir alla
muni missa af því, þegar þau
hittust. hún og annar kokkur.
Hann sá þau í anda og það
hlakkaði í honum görnin nú yrði
eitthvað krassandi umræðuefni í
messanum næsta túr það mundi
verða langur túr og full þörf á
að hressa upp á mannskapinn.
Annars benti allt til þess, að
hún kynni að laga mat og hvað
brytanum viðvík, þurfti hann
varla að hafa áhyggjur af henni.
Satt að segja var hásetinn,
svona við nánari athugun harð-
ánægður með, að hún var engin
fegurðardís; það hefði aðeins
skapað togstreitu og glundroða
um borð....
Þarna kom reyndar bátsmað-
urinn labbandi, alltaf jafn salla-
róglegur.
„Þú skalt láta málningadolluna
á sinn stað,“ sagði bátsmaður-
inn. Brytinn bað mig um mann
til að bera sængurfötin í mat-
sveinsklefann. Hefurðu annars
séð hana?
„Jú, hefi ég það,“ svaraði há-
setinn og glotti. „Hún virðist
hafa drjúgan siglingartíma að
baki.“
„Fimmtán ár,“ sagði bátsmað-
urinn. „Eg talaði aðeins við hana
áðan. Hún lítur út fyrir að hafa
bein í nefi, svo mikið er víst.
Já, og vart trúi ég á að menn
vogi sér að kvarta yfir kostinum,
ónei.“
„Er klefinn minn í lagi? spurði
kokkurinn. Eftir venjunni lítur
hann út eins og svínastía og það
fyrsta, sem maður þarf að gera,
er að standa á haus í skúringa-
fötunni og grynnka á því versta.“
Það stríkkaði á andlitsvöðv-
um brytans, þegar svo nærri var
höggvið embættisheiðri starfs-
bræðra hans.
En, aldrei slíku vant svaraði
hann af óvenju hógværð, að
klefinn væri nýmálaður og klár
til íbúðar.
„Jæja, þá er það í lagi, og hún
sneri sér að hásetanum:
„Taktu sængurfötin og legðu
þau bara á kojuna.“
„Klefi hennar lá við hliðina
á klefa annars kokks og hásetinn
gat ekki stillt sig um að reka
nefið inn til hans: „Ég er hérna
með sængurföt hinnar fögru“
kallaði hann til hans. Hún birtist
sjálf innan tíðar!“
Annar kokkur var önnum kaf-
VlKINGUR
284