Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1975, Blaðsíða 14

önnur var sú, að við vorum orðn-
ir á eftir tímanum, áratug eða
meira og skipin voru orðin mjög
gömul og alls ekki af þeirri
vinnugerð, sem talin er hag-
kvæmust í rekstri. Það var því
ekki um að villast að við urðum
að endurnýja flotann.
Það var því ekki spurningin
um það hvort fara ætti í að end-
urnýja, heldur hvað átti þessi
endurnýjun að verða mikil í einu
og hvernig átti að framkvæma
hana.
Sú leið, sem við (í ríkisstjórn-
inni) völdum, eða sú leið, sem ég
hafði áhrif á, var sú að við ætt-
um að miða við að fá hentug skip
til hráefnisöflunar fyrir fisk-
vinnsluna í landi, en þó traust og
góð skip, sem stundað gætu veið-
ar allt árið á okkar miðum, ís-
landsmiðum.
Það varð úr, að sú leið var
valin að kaupa til landsins skut-
skip um 500 rúmlestir að stærð,
skip, sem gátu komið með að
landi 100—170 tonn af fiski til
vinnslu í veiðiferð, eða með við-
ráðanlega farma fyrir fiskvinnsl-
una í landi.
Með þessum stærðarmörkum
var einnig unnt að komast af
með minni mannskap, en tíðkað-
ist á togurum í okkar útgerð,
enda hefur raunin orðið sú að á
þessum skipum er 15—16 manna
áhöfn, enda þótt haldið sé því
vinnufyrirkomulagi, sem ríkti á
togaraflota okkar, en sem kunn-
ugt er þá voru eldri togararnir
með 25—32 manna áhöfn og
stórir skuttogarar eru með 25
manna áhöfn.
Það var sumsé þetta sem lá til
grundvallar um val skipagerðar-
innar. Þá var annað mál, sem
þýðingu hafði, en það var stað-
setning nýja togaraflotans.
Þar sem öflun hráefnis til fisk-
vinnslunnar í landinu var nú orð-
ið meginviðfangsefni þessara
skipa, þá var auðvitað ljóst að
skipin urðu að vera staðsett víðs-
vegar um landið, eins og fisk-
vinnslustöðvarnar. Þarna varð
auðvitað að takast með í reikn-
inginn, að staðirnir urðu að hafa
bolmagn til þess að kaupa og
gera út stóra togara. Iteynslan
varð sú, að þessi togarafloti mun
nú gerður út frá um 30 stöðum
á landinu.
Allir gáíu keypt togara,
ef þeir höfðu tilskilda
fjármuni
Þá var það spurningin um
skipafjöldann. Við í ríkisstjórn-
inni fórum þá leið, að ríkið
keypti ekki þessi skip. Ríkið ætl-
aði sér ekki að stunda togaraút-
gerð, heldur var gengð beint inn
í þau rekstrarform sem fyrir
voru í landinu, að allir gátu eign-
ast togara, sem þess óskuðu, þ.e.
einstakir útgerðarmenn, útgerð-
arfélög, bæjarfélög, samvinnufé-
lög og félög sem áttu fiskvinnslu-
stöðvar og vildu gerast aðilar að
útgerð til þess að tryggja sér
hráefni.
Það kom í ljós, að ef miðað var
við þáverandi kerfi, voru litlar
líkur á að menn hefðu fjárhags-
legt bolmagn til endurnýjunar,
eða skipakaupa. Það varð því úr
að ákveðið var að liðka eitthvað
til fyrir þeim sem annars höfðu
enhverja getu, þannig að þeim
væri það fjárhagslega kleift að
komast yfir þessi skip. 1 lögum
hjá okkur voru ákvæði um það,
VÍKINGUR
Hver skuttogari kostar hundruð milljóna og á miklu veltur, að sjómenn
kunni sitt srtarf til hlítar. Þessi er efnilegur.
134