Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1977, Side 32

Ekkert skil ég í hvað ég er þyrstur eins og ég drakk mikið í gær!
Rithöfundur sat og skrifaði:
„Og andlit hennar varð hvítt
eins og lak.“ Þá varð honum litið á
bólið sitt, andvarpaði og bætti við:
, Já, og mikið hvítara.“
Þær sátu og töluðu um sameig-
inlega vinkonu.
„Fölsk?“ sagði önnur; „já, því
máttu trúa. Hún er svo rótfölsk, að
maður getur aldrei verið viss um,
að hún segi öfugt við það sem hún
meinar!“
í Aberdeen Dayly News stóð
einhverju sinni eftirfarandi aug-
lýsing: „Bestu þakkir færi ég öllum
þeim, er til staðar voru við skírn,
fermingu, brúðkaup, dauða og
jarðarför hans McAbels föður
míns.“
Á veggspjaldi hjá stórfyrirtæki
nokkru, gat að lesa eftirfarandi: —
Ef eldsvoða ber að höndum, yfir-
gefið þá vinnustaðinn með sama
hraða og þegar þið hættið að
vinna.
Það var í einni stórverslun, að
forstjóri verslunardeildanna kall-
aði fyrir sig einn afgreiðslumann-
inn, nýjan starfsmann, sem slegið
hafði öll met í sölumennsku og bað
hann útskýra fyrir sér í hverju
þessir hæfileikar hans væru fólgn-
ir.
, Jú, þetta kom nú mest af sjálfu
sér,“ sagði ungi maðurinn af hóg-
værð. „Eg seldi viðskiptavininum
nokkra öngla og siðan þurfti hann
auðvitað fá línu. Þegar hann hafði
keypt hana urðum við ásáttir um
að hann yrði að fá sér veiðistöng.
— Svo verðið þér að kaupa yður
bát, sagði ég, — því fiskurinn er oft
tregur uppi í landsteinum. Nú,
þegar hann hafði keypt bátinn
fannst mér ófært annað en að hann
fengi sér passandi hjólagrind til
þess að flytja bátinn á og svo þegar
ég vissi að mannauminginn átti
engan bíl, þá seldi ég honum
gamla bílinn minn, á mjög hag-
stæðu verði.“
, Já, en heyrið nú, voruð þér ekki
ráðinn í sælgætisdeildina?“
,JÚ, reyndar,“ svaraði af-
greiðslumaðurinn. „Hann kom
þangað og ætlaði að kaupa kon-
fektkassa handa kærustunni, sem
hafði fótbrotnað og þegar ég
heyrði það, sagði ég: — Fyrst
svona er ástatt, þá hafið þér ekkert
að dunda við næstu fjórar vikurn-
ar, svo ég fékk hann til að taka sér
frí og fara í veiðitúr. Já, og svo fékk
hann konfektkassann í kaupbæti.“
VÍKINGUR
320