Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1977, Side 44

hvolfi. Móðir hans hafði sofið í
svoleiðis rúmi.
Þeir kunnu ekki að smíða báta
hér, þeir voru einsog tréskór á
hafinu. Vantaði alla tilfinningu.
Bátar áttu að hafa í sér flug, æða
áfram jafnvel þótt þeir stæðu á
kambi. Þessir stóðu alltaf kyrrir,
hvort sem það var í fjörunni, eða
úti á gráu hafinu.
Samt voru þeir ekki siæm skip,
en þeir hefðu ekki dugað fyrir
vestan. Þar voru skilyrðin verri og
skip, sem ekki voru partur af
formgáfu mannsins, þau sukku í
fyrstu ferð.
Oft saknaði hann skipanna
heima. Fisksins. Hann fann til
niðurlægingar og sektar fyrir afl-
ann, sem hann bar að landi. Fullar
körfur af smokkum og konu-
pungum, ásamt vatnsósa smáfisk-
um og makríl og krabbarnir héldu
áfram að teygja út skankana löngu
eftir að þeir voru komnir á land og
hann hellti yfir þá fötu af sjó, til
þess að svala þeim í hitanum. Svo
kom kvöld og hvít skýin sigldu
innyfir landið. Þau voru líka
framandleg. Skýin áttu að vera
ógnvekjandi svört skip, sem spúðu
hagli, eða regni, áttu að dragast
yfir landið einsog þykkar húðir af
stórgripum. Þessi voru þunn og
minntu á þvott á biskupssetri. Þau
voru heilög og meinlaus í senn og
rökkrið flæddi yfir magnþrota
landið.
í raun og veru hataði hann þetta
allt og þessvegna hafði hann
haldið norður, þar sem menn
töldu að hægt væri að fá góða
vinnu. Velborgaða vinnu og ekki
þurfti að sjá krabbana teygja úr
löppunum og fálmurunum, en nú
vissi hann það, að lífið var jafnvel
enn átakanlegra hér en þar og
hann ætlaði suður aftur.
Hann gekk hægt um borð í
ferjuna og virti fyrir sér þykkar
stálsúðirnar, boltana og hnoðin.
Allt þetta þreytta fólk, sem nú var
að fara heim til þess að borða
ódýran mat og horfa á drauminn í
andliti sjónvarpsins.
Goðsögnin var enn á lífi, nú var
hún aðeins í lit, en áður hafði hún
verið í svörtu og hvitu.
Hann stóð við stafninn og sá
skrúfuvatnið streyma undan
þungri ferjunni. Honum leið vel á
ferjunni og hann fann að hér átti
hann ekki heima. Hann gat ekki
sest að hér, lifað einsog ormur í
fúnum trjástofni. Hann þurfti
súrefni, storm og svipmikinn
himin, en samtímis settist þessi
grái kvíði að honum. Það var ekki
gott að vera alltaf einn.
Einn á sjónum, einn i litla sól-
sviðna húsinu. Hann var jafnvel
ennþá meira framandi þarna, en
negrarnir, sem smátt og smátt
voru að leggja undir sig hverfið og
að gera það verðlaust. Hann gat
auðvitað ráðið einhvern með sér á
bátinn, en hann treysti sér ein-
hvernveginn ekki til þess. Það var
ábyrgð í þvi fólgin að fara að ráða
fólk, Iíka heilmikil vinna. Það
þurfti að greiða skatta og færa
bækur. Þá vildi hann heldur vera
einn, hugsaði hann með sér og
horfði á ferjuna sökkva inn í
myrkrið og dökkt fljótið.
Einhvers staðar fyrir stafni var
hinn bakkinn i móðunni og ferjan
myndi leggjast að með miklum
bægslagangi og stunum og hann
gekk inn í matsalinn til þess að
tala við ítalann.
— Já ég er að fara suður aftur.
Það er best. Ef ég bíð öllu lengur,
þá innþornar báturinn og húsið
Útgeröarmenn
Vélstjórar
Önnumst allar
raflagnir og viögeröir
í skipum
og verksmiöjum
Símar:
13309 og 19477
Skipamálning - Utanborðsmálning Botn-
málning - Lestalakk - Lestaborðlakk
Skipalakk - HARPA HF.
332
VÍKINGUR