Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1990, Page 23

skulum flytja þessa fugla sam-
an íeitt búr og fyrr en varir mun
þinn páfagaukur smitast af trú-
rækni Kristínar litlu.
Daginn eftir var fundinum
komið á og gaukarnir skoðuðu
hvor annan um stund, hvor úr
sínu horni búrsins. Svo skyndi-
lega skrækti fugl Soffíu frænku:
— Hvað segirðu um það
sæta stelpa?
Páfagaukur prestsins virtist
felmtraður í fyrstu, en sagði
svo:
— Auðvitað stóri strákur.
Um hvern djöfulinn heldurðu
að allar þessa bænir hafi verið ?
PIPARKERLING: Kona sem
hefur gefið upp vonina um að
gefast upp.
Hefurðu heyrt um gömlu
meyna sem beið svo lengi eftir
að skipið hennar kæmi í höfn
að bryggjan hennar hrundi.
— Veistu hvað hreinar
meyjar borða í morgunmat?
spurði Helgi tælandi röddu.
— Nei, svaraði Helgafeimn-
islega.
— Hvað?
— Það er nefnilega það,
sagði Helgi, — alveg eins og ég
hélt.
„Mamma hefur alltaf sagt
mér að vera góð, “ sagði ung-
frúin úfin og stillt, um leið og
hún fletti ofan af sér sænginni.
„Varég það?“
Parið faðmaðist og kysstist
og Ijósin voru slökkt.
— Um hvaö ertu að hugsa?
spurði hún.
— Það sama og þú, sagði
hann af mikilli ástríðu.
— Flott. Komdu í kapp að
kæliskápnum, svaraði mærin.
Binni og Jenna, sem voru
grannar í sveitinni, horfðu á
naut þjónusta kú. Það fór fiðr-
Sú dökkbláa
^ng stúlka sem ók nm *•
jfö uppiskroppa með benlm°rkJAmeriku
henni til bjargar oq ferieA; h ndlani kom
instöðvar, sitjandi fyrir aft'næstu bens-
ookkurra mínútna millihi/i ^nn 3 k,arnum- Á
fagnaðaröskur, þar Sem ^ hfnn UPP viHt
mörkina. Loks hpno t, ^au ndu um eyði-
á öensínstöðinni og'rlT^ henni af sér
Slöasta herópiö: „Yah-húúi' ’ ^ hann Upp
-Æ-Sfc-^tnninn^
stöðinni. ' p rdl ka,,|nn á bensín-
3«ánkham meðhandtekan- "É® Sa' bara ^r
um a honum og með síðun'
-Telpa mín “ sanði J hnakknefi&:
berbakt.“ ’ 9 maður<nn, „Indíánar ríða
ingur um sveininn og hann
sagði við bóndadótturina:
„Trúðu mér, ég vildisko vera
að gera það sem nautið er að
gera núna.“
„Af hverju læturðu það ekki
eftir þér?“ spurði Jenna. „Þetta
er þín belja. “
Gullfögur ung stúlka birtist
við Gullna hliðið og óskaði inn-
göngu. Lykla-Pétur spurði rú-
tínuspurningar: „Ertu hrein
mey?“
„Vissulega,“ svaraði hún.
Til að vera viss kallaði Pétur
á læknisengil til að skoða stúlk-
una. Að því loknu gaf læknirinn
munnlega skýrslu:
„Ég tel að við getum hleypt
henni inn, en ég verð að geta
þess að það eru sjö dældir í
meyjarhaftinu hennar."
Lykla-Pétur ákvað að á þeirri
forsendu væri ekki stætt á að
synja henni um inngöngu og
sendi hana áfram að skráning-
arborðinu.
„Nafn?“ spurði ritarinn.
„Mjallhvít,“ svaraði hún.
„Ertu ekki til í að eiga með
mér notalega helgi í sumar-
bústað austur á Laugarvatni,"
hvíslaði hann í eyra formfögru
píunnar.
„Ég er hrædd um,“ svaraði
hún, „að þekking mín á hneigð-
um þínum til dulinna verknað-
arhátta í kynferðislegri hegðun
skapi þér hröðun umfram ást-
arlífssamfundi. “
„Ég náði þessu ekki, “ sagði
hann.
„Einmitt," sagði hún bros-
andi.
VÍKINGUR 23