Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1990, Side 38

Steinunn
Eyjólfsdóttir
tók saman
38 VÍKINGUR
GUFSI FÓR A FYLLERI
Vísan er eitt af því fáa sem
virðist vera sígild dægradvöl
hérlendis. Flestir hafa gaman
af skemmtilegri vísu. Oft verða
þær vísurnar vinsælastar sem
segja frá daglegum störfum
fólks og þönkum þess, eins og
sagt var hér áður, og því sem
efst er á baugi hverju sinni.
Þessi landhelgisvísa er t.d.
bráðskemmtileg — hún er eftir
Guðmund Kristjánsson á Akra-
nesi:
Ólögmætum aflafeng
engar dæmast bætur.
Varöskip klippir vörpustreng.
Veiðiþjófur grætur.
Sjálfsagt glíma margir við
sömu spurningu og Ólafur í
Forsæludal gerir í þessari vísu:
Mörgum við þá reikningsraun
reynist örðugt stritið:
Hvort skal eiga hærri laun
hjartað eða vitið?
Næsta vísa er einnig að
norðan, hún er eftir Ósk Skarp-
héðinsdóttur:
Ástarþrána Guð mér gaf
— gleði lífs í önnum.
Hef þó lítið yndi af
annarra kvenna mönnum.
Það var nú það. Margrét í
Dalsmynni svarar þegar hún er
spurð hvernig eiginmanns hún
óski sér:
Hann á að sjá um heimarann-
inn,
hugsa vel um búskapinn.
Ég vil hafa eiginmanninn
eins og Guðmund bónda minn.
Ég veit ekki hver er höfundur
næstu vísu, sjálfsagt er hann
löngu látinn. Ef einhver les-
enda veit nafn hans væri gam-
an að fá upplýsingar. Vísan er
frá ísafirði:
Talaðu ætíð, maður, mest
móti vitund þinni
— það er einmitt það sem best
þykir í veröldinni.
Og hér er gömul vísa úr „póli-
tíkinni" á ísafirði á fyrri hluta
aldarinnar:
Gufsi fór á fyllirí,
fékk ei dropa af vínum hreinum.
Sig hann hellti ofan í
ódyggðunum blöndnum mein-
um.
Oft er talað um að ungu
skáldin yrki eintómt bull. Ég
held að skáldum hafi alltaf þótt
gaman að bregða slíku fyrir sig.
Þaö sannar næsta vísa, en höf-
undur hennar er óþekktur:
Minn er hestur grænn og grár,
gulur, Ijós og skjóttur,
rauður, jarpur, brúnn og blár,
bleikur, litföróttur.
Magnús Jóh. húsvörður í
Melaskólanum í Reykjavík er