Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1991, Síða 15

Tryggva helgasyni
Þegar Tryggvi svo stóð í verk-
fallsbrölti lá báturinn bundinn
við bryggju og áhöfnin við verk-
fallsvörslu.
Nokkrum árum áður en
Tryggvi eignaðist bátinn krafð-
'st skipaskoðunin úrbóta á
meintri tæringu á saumi báts-
ins. í stað þess að seyma hann
UPP var hann klæddur utan
með furuplönkum sem negldir
voru í svikulan skrokkinn, og
var þannig klætt frá kili og upp
fyrir sjólínu, aðeins tvö efstu
umförin óklædd. Þetta reyndist
síðar hrein svikalausn, en þetta
var gert á fleiri bátum við Eyja-
fjörð og urðu þessir bátar eigin-
lega stórhættulegir. Þeir fóru
strax að leka þegar þeir hlóðust
eða lentu í ágjöf. Var af kunn-
ugum talið að þetta hefði or-
sakað nokkra skipsskaða og
drukknun fjölda sjómanna.
Tryggvi segist ekki hafa áttaö
sig á því hversu ástandið var
alvarlegt fyrr en það kom í Ijós
þegar hann fór að rífa bátinn.
Reknetaveiðin
Ég var tvö sumur á reknetum
með Tryggva, eða 1937 og
1938. Vorum við þrír á bátnum
og lögðum upp á Siglufirði.
Þarna lagði fjöldi reknetabáta
upp, Sunnlendingar af Akra-
nesi og úr Vestmannaeyjum,
en þeir bátar voru miklu stærri
en okkar, um og yfir 30 lestir.
Þeir voru með minnst 30 net og
sex manna áhöfn þegar við
vorum þrír með 12 -14 net. Við
vorum iðulega með jafnmikla
veiði og stóru bátarnir og for-
menn þeirra komu yfir til okkar
að skoða aflabrögðin og voru
jafnan undrandi þótt þeir
reyndu að fara vel með það.
Birgir var, eins og áður sagði,
tvístöfnungur og stóð endinn á
stýrinu upp úr sjó aftan við aft-
urstefnið og ofandekks var rauf
í lunninguna sem stýrissveifin
hreyfðist í út í bæði borð þegar
lagt var á. Taumar lágu úr
sveifinni fram í stýrishúsið. Það
var því ekki hægt að leggja net-
in aftur af skutnum eins og gert
var á stóru hekkbátunum. Við
létum því reka út af stjórn-
borðssíðu. Stundum þegar
logn var og lítið eða ekkert rak,
var tekið afturá til að koma
svolítilli ferð á bátinn, en það
var hér um bil alltaf einhver
gola. Það gat verið seinlegt að
leggja miðað við hekkbátana.
Þegar við drógum netið þá
dró einn kapalinn af spilkoppi
línuspilsins og hringaði hann
niður í ganginn milli lúkars-
kappans og lunningar stjórn-
borðsmegin, en hinir tveir
drógu netin yfir netarúllu, sem
fest var við lunninguna bak-
borðsmegin, miðskips. Rúllan
var drifin með reim frá skífunni
á spilinu.
Á stóru bátunum var hrist úr
jafnóðum og dregið var, en við
urðum að draga og hrista úr í
áföngum. Ef afli var góður,
þetta tvær tunnur í net, gátum
við dregið 2 r 3 net í einu, en
meira ef minna aflaðist. Þegar
við höfðum dregið hæfilega,
leystum við í sundur milli neta
og festum bátinn við trossuna
sem eftir var í sjó með kaplinum
og gáfum þó nokkuð út ef vont
var í sjó, en ef gott var þá létum
við duga að festa við gertann,
þ.e. bandið sem netin hanga á
við kapalinn, og lágum þannig.
Röðuðum við okkur nú þvert
yfir bátinn og hristum úr þeirri
færu sem við náðum yfir. Netin
greiddum við jafnóðum niður
við lunningu stjórnborðsmegin.
Þaö var óþverravinna að hrista
úr, mikill gusugangur og ef áta
var veruleg og marglitta þá
sveið mann heita helvíti í and-
litið og átan komst á úlnliðina
og gátu komið þar hin verstu
átusár.
Aðbúnaðurinn um
borð
Þessar vikur sem við vorum
á reknetunum og lögðum upp á
Siglufirði bjuggum viö alfarið
um borð. Vistarvera okkar var
þá lúkarinn, en hann var að
sjálfsögðu lítill og þröngur. Koja
var langs eftir með súðinni
stjórnborðsmegin og önnur
þvert aftast í lúkarnum. Setu-
/ stað þess að
seyma hann upp
var hann klæddur
utan með
furuplönkum, sem
negldir voru í
svikulan
skrokkinn.. . .
Þetta reyndist
síðar hrein
svikalausn.
VÍKINGUR 15