Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1997, Síða 42

syni, með kennsluaðferðum sem ekki var
hægt að misskilja. Reyndir sjómenn gátu
verið ótrúlega natnir og nærgætnir við að
kenna viðvaningi, en vei þeim sem
óhlýðnaðist, sér í lagi ef um öryggisreglur
var að ræða.
Svo var það samfélag átján rnanna, heila
HH
HellyHansen
LIFTRYGGING
/
Skeifunni 1 3
sími 588 7660 fax581 4775
vertíð, um borð í litlum síldarbátum eins
og ég var nær eingöngu á. Þá er eins gott
að koma sér vel saman.
Á Jóni Þorlákssyni var ég í koju með
Færeyingi og á vakt með Dana. Skömm er
að því, en ég man ekki lengur hvað Færey-
ingurinn hét, en honum á ég að þakka að-
dáun mína á löndum hans. Þetta var ung-
ur maður, snyrtilegur, ljúfur og svo róleg-
ur, að ég sofnaði við það eitt að hann kom
i koju. Auk þess valt ég minna með hann
við hiið mér. Hann flýtti sér aldrei en var
ekkert seinni en aðrir þegar á lá. Frá hon-
um hef ég rök Færeyinga fyrir Jrví að mað-
ur eigi ekki að flýta sér í vinnu. Það Jtýði
ekkert því hún haft oyngan enda; og svo
komi alltaf nógur tími.
Eitt sumar á vakt með Börge Pedersen
var á við mörg ár sem ég lærði dönsku í
skóla. Hann kom að mirmsta kosti talmál-
inu inn í hausinn á mér að því rnarki sem
unnt var. Hins vegar rak ég mig á það
næsta vetur, að tungutak hans átti ekki
alltaf við í dönskustílum í Menntaskólan-
um á Akureyri. Börge var húmoristi eins
og Danir gerast bestir og áhugamaður um
mat. Hann var ennþá að bæta sér upp
matarskortinn á stríðsárunum. Einkum
átti hann mikinn kryddkvóta ónotaðan.
Alltaf var hann í góðu skapi, söng mikið,
og oft er við vorum tveir í stýrishúsinu:
Ud í det vidne blu, sejlede en bád med to.
Danaóvildin úr sögubókum Hriflu-
Jónasar hvarf mér Jtetta sumar.
Næstu tvö sumur var ég á Björgvin frá
Keflavík, nýjum sjötíu tonna bát. Skip-
stjóri var Kristján Ásgeirsson, kallaður
Kitti Geiri, mikill aflamaður, en frábrugð-
inn þeim flestum að því leyti hvað hann
var hæglátur. Hann hækkaði sjaldan rödd-
ina og öskraði aldrei, ekki einu sinni í lát-
unum við að kasta á vaðandi síld. En
flskaði samt. Af öllum einkunnum sem ég
hef fengið um dagana, Jtykir mér einna
vænst um viðurkenninguna sem fólst í
því, að Kitti Geiri skyldi hringja til Akur-
eyrar og bjóða mér að fyrra bragði pláss
hjá sér aftur.
Áhöfnin á Björgvin var að mestu leyti úr
Keflavík, úrvalsmenn, flestir ungir, hraust-
ir og hressir. Létt var yfir þessum mann-
skap, um borð og ekki síður í landi.
Skemmtiiegastur var Baldur Hjálmtýsson,
Keflvíkingur, einn mesti húmoristi sem
ég hef kynnst. Hann gat gert gaman úr
öllu. Eftir rosalega skammadembu, sem
hann fékk frá einum félaga okkar, leit
hann á armbandsúr sitt og sagði rólega við
okkur hina: „Þetta er versti tíminn hans“.
Hann umsamdi stundum veðurspárnar.
Ein var svona: „Gæti rignt ef í það færi“.
Eitt sinn tók hann mig með sér í liðs-
könnun á Siglufirði. Var hún fólgin í jtví
að ganga fyrir framan röð af síldarstúlkum
við söltun. Röðin var ótrúlega löng og á
mörgum samliggjandi síldarplönum, enda
var að Ijúka einni síðustu stóru söltunar-
hrotunni sem ég man eftir. Uppábúinn,
hár og myndarlegur, með brennivíns-
flösku í botnlangastað, gekk Baldur með-
fram röðinni, gantaðist við stúlkurnar, gaf
ráð og jafnvel fyrirskipanir.
Mér leist ekki á blikuna þegar við kom-
um á eitt planið þar sem stúlkurnar voru
orðnar úrvinda af vökum og þreytu. Bald-
ur rak augun í stóra stafl á húsi bak við
þær, þar sem stóð Söltunarstöð Ólafs
Ragnars, og sagði um leið og hann sá staf-
ina, hátt og með myndugleika: „Skilaboð
frá Óla Ragnars, skilaboð frá Óla Ragnars:
Það á skera sporðinn af í næstu tvær tunn-
ur“. Snarlega dró ég hann burt þegar ör-
Jtreyttar stúlkumar hófu að bregða hnífn-
um á sporðinn.
í lúkamum á Björgvin var ég að sofna
þegar Baldur skilaði sér um borð í lok
nokkurra daga landlegu á Siglufirði. Að-
eins eimt skipsfélagi auk Baldurs átti ólok-
ið veislunni, en var að gefast upp og kom-
inn í koju. Hann hét Jón, lærður húsgagna-
smiður og hafði af því hlotið viðumefnið
mubla, sem breyttist í meðfömm og varð
Jón kommóða.
Enginn bilbugur var á Baldri. Tók hann
upp á ýmsu til að fá Jón í selskapsform, en
án árangurs. Jón neitaði meira að segja að
jtiggja sjúss og dró teppi yfir höfúð. Þá
seildist Baldur í vaskafat á Iúkarsborðinu,
sem í var skonrok og hart kex handa næt-
urvaktinni, en það var nokkurn veginn
það síðasta sem menn lögðu sér til munns
þarna um borð. Lét hann hringla í
vaskafatinu við eyrað á Jóni kommóðu og
sagði ísmeygilega: „Ég er héma með svo-
lítið sérstakt handa þér“.
Jón dró af sér teppið, horfði sljóum aug-
um ofan í vaskafatið og spurði undrandi
hvað hann ætti að gera við þetta. „Get-
urðu ekki látið það í neðstu kommóðu-
skúffuna?“, sagði Baldur, en Jón hvarf
snögglega undir teppið.
Eftir það ræddi Baldur um stund við
kaffikönnuna; hrósaði henni og skamm-
aði á víxl, og endaði með því að strjúka
42
SJÓMANNABLAÐIÐ VÍKINGUB