Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.2004, Qupperneq 32

Listunnandinn Magní. Verkið sem Magni stendur við hér heitir Nature morte - eða hringrás lífs-
ins - og er eftir góðvin Magna, Tryggva Ólafsson.
Kolmunninn kannaður
„Þetta var mest allt gaman,“ segir
Magni aðspurður um hvað standi upp úr
á ferlinum. „Tíminn á Hvalfellinu var
lærdómsríkur og eins tíminn sem ég var
á Vetti þegar ég var ungur strákur. Þeir
sem eldri voru tóku þá okkur sem yngri
voru nánast í fóstur um borð og kenndu
okkur mikið enda held ég að maður hafi
þroskast mikið á þvi að fara svo ungur
að vinna með sér eldra fólki eins og
þarna var,“ segir Magni og brosir þegar
hann rifjar upp í huganum liðna tíð af
sjónum. „Svo var auðvitað gaman á Berki
þegar sem best lét,“ segir Magni og rifjar
upp fyrstu kynni sin og áhafnar sinnar af
kolmunnaveiðum frá því um lok áttunda
áratugarins en þá var kohnunnaveiði að
mestu óþekkt hér í þeim mæli sem nú er.
Gefurn Magna orðið:
„Ætli það hafi ekki verið ‘77-8 sem
kolmuninn gengur hér upp á landgrunn-
ið við Bakkaflóann. Við vorum á leiðinni
norðureftir á loðnu þegar við sáum þessi
svaka lóð. Við köstum þarna og fylltum
með okkar 1200 hestafla vél, sem er á
stærð við ljósavélar kolmunnaskipanna í
dag,“ Magni hlær og heldur
áfram.“Bræðslurnar voru nú ekki hrifnar
af því að fá kolmunnann þarna, enda
gekk þeim betur að bræða loðnuna. Árið
eftir fór ég svo í vinnu hjá sjávarútvegs-
ráðuneytinu við að skoða kolmunnaveið-
arnar. Ég man að við fengum Grindvík-
ing, sem þá var, leigðan og ætlunin var
að við veiddum í önnur skip sem sjá áttu
um að sigla aflanum í land. Ég man að á
þessum tíma var ætlunin að gefa togur-
unum sem þá glímdu við affabrest tæki-
færi til að veiða í bátana, þar sem þeir
höfðu aflið en ekki lestarnar. Þetta gekk
svona og svona en það varð þó engin al-
vara úr þessu þarna þó ég hafi mikið
kynnt mér þessar veiðar á sínum tíma og
meðal annars farið talsvert með Færey-
ingum og Dönum sem þá veiddu mikið
af kolmunna.“
í land
„Ég var kominn fast að fimmtugu þeg-
ar ég fór í land og það kom nú aðallega
til vegna þess að ég vildi annað hvort
fara í land fyrir fimmtugt eða klára þetta
á sjónum og verða kannski gamall kall
sem fengi varla í soðið síðustu árin auk
þess sem fjölskyldan togaði,“ segir Magni
og brosir. Eftir að Magni kom í land
reyndi hann að sögn fyrir sér í vinnslu á
fiski auk þess sem hann gerði út nokkra
minni báta.
„Það fór þó svo að segja lóðbeint á
hausinn enda var þetta á tímum óðaverð-
bólgu svo það var lítið við því að gera,“
segir Magni en hin síðari ár hefur hann
rekið hótel og olíuskála í Neskaupstað
auk þess að sinna áhugamáli sínu, mynd-
listinni. Fyrir þremur árum opnaði
Magni safn tileinkað samtímalistamann-
inum norðfirska, Tryggva Ólafssyni, sem
er góður vinur Magna til margra ára.
„Þetta hófst nú allt með þvi þegar safn
Jósafats heitins Hinrikssonar var gefið
hingað austur en ég hafði þá forgöngu
um að því verki var komið á stað sem
var mjög mikil og góð gjöf aðstandenda
hans til bæjarins,“segir Magni sem lét
síður en svo staðar numið þar heldur
hélt af stað til að koma upp öðru safni í
húsnæði sínu í miðbæ Neskaupslaðar -
Safni Tryggva Ólafssonar. „Það hafði
nokkuð lengi blundað í mér sá draumur
að stuðla að því að safn verka Tryggva Ó-
lafssonar yrði sett upp í Neskaupstað.
Nema hvað. Þetta er auðvitað spurning
um að kveikja á perunni - og nenna. Við
Tryggvi höfðum þekkst frá gamalli tíð en
hann fluttist sem unglingur til Reykja-
víkur og þaðan til Danmerkur þar sem
hann hefur búið og starfað síðan við góð-
an orðstír. Það varð úr að bærinn hér á-
kvað að koma myndarlega að þessu með
mér með það fyrir augum að kaupa verk
til safnsins en auk þess hef ég sjálfur ver-
ið nokkuð lunkinn við að finna myndir á
uppboðum viða um land og raun líka í
Evrópu,“ segir Magni og sýnir blaða-
manni nokkrar þeirra rnynda sem hann
hefur sankað að sér til safnsins í gegnurn
tíðina. Sjómennskan er orðin show-
mennska hjá listaverkasafnaranum.

32 - Sjómannablaðið Víkingur