Náttúrufræðingurinn - 1932, Side 19

UÁTTÚRUFR.
81
’vefseigandans. Hafði maddaman myndað það úr axi puntsins,
með því að beygja það saman og spinna utan um það. Tjaldið
var ljósgrátt til að sjá. Inni í því var hún, og sneri til dyra.
Neðri þynull vefsins var festur í rætur neðar í jarðfallsbakk-
anum. Netið fyllti að mestu út í jarðfallið.
Skammt frá vef þessum sá eg gráfiðrildi á steini, stórt og
þriflegt. Kom mér þá í huga, að gaman væri að sjá, hvort
köngurváfan réði við það, ef það kæmi í vef hennar. Náði eg
fiðrildinu, og bar það að vefnum, lét það koma við gildasta
þráðinn, því að eg bjóst við, að hann einn þyldi það. Það festist
óðar, en gat þó veifað hinurn miklu vængjum sínum. Þegar er
það tók að sprikla þar, þaut húsfreyja úr tjaldi sínu, hangandi
neðan í þynulþræðinum, vafði fiðrildið á svipstundu saman í
ströngul, svo þétt, að það varð eins og pinni; síðan klippti hún
þynulþráðinn beggja megin við það, en hélt honum þó svo fast
saman, að ekkert sást hann slakna. Fiðrildisströngullinn festi
hún svo við afturhluta sinn neðanverðan, reið síðan í þynul-
slitið, svo að hann varð eins og áður, heill og sléttur. Allt gekk
þetta fyrir sig á fáeinum augnablikum. Síðan hljóp hún jafn-
léttilega sem fyrr heim í tjald sitt, með fiðrildisströngulinn
hangandi neðan í sér.
Hina smáu, hlaupfráu ,,könguló“, sem Nfr. nefnir ,,hnoða“-
kgl., man eg eigi eftir að eg sæi að jafnaði öðruvísi en með
hvítan afturhluta, hnöttóttan (hnoðað). Eitt sinn, er eg af ung-
æðis-rælni var að fitla við eina þeirra, er hafði mjög gerfilegan
belg (eg hélt það vera maga hennar), losnaði þessi hvíti aftur-
hluti frá, og undraði mig, að mér virtist það eigi önnur áhrif
hafa á dýrið, en að það varð enn frárra á hlaupi. Fór eg þá að
athuga hnoðað, og opnaði það. Innihaldið var aurmöl (urmull
= aurmöl; sbr. sandur) af ungum, svo tugum, ef ekki hundr-
uðum skipti, smáum eins og maurum, en sást þó með berum
augum sama sköpun sem á móðurinni hnoðalausri. Og sama var
eðlið; því að þessi smælki þutu þegar í allar áttir. Eftir var aðeins
hinn hvíti, þunni belgur.
Grafarh., 27.—2.—’32.
B. B.
6