Náttúrufræðingurinn - 1932, Page 23

NÁTTÚRUFR.
85
— Það er kunnugt, að refir hafa oft sloppið úr girðingum, þar
á meðal silfurrefir, og hefir þó gæzla þeirra verið tryggð eftir
föngum, og missir þeirra verið ei'gendunum mikill skaði. Þó eru
refirnir ekki eins ísmeygileg dýr og ekki eins góðir að klifra og
sundmerðirnir.
Talið er, að sundmerðirnir gangi næst hreysiköttunum að
grimmd, kænsku og áræði, og þeir eru mestu vágestir meðal ali-
fugla. Þeir liggja í leynum í holum og fylgsnum, þar sem slíkra
veiðifanga er von á bæjum, og verða menn þeirra oft ekki varir
fyrr en þeir hafa höggvið talsvert skarð í fuglahjörðina. Þeir á-
sækja og allskonar vihifugla og hreiður þeirra, og hafa það fram
yfir refi, að þeir geta bæði synt og klifrað þangað sem fuglar
verpa. Ef þeir verða hér villtir og breiðast hér út, gæti æðarvarp-
inu stafað stórhætta af þeim, því að æðarfuglinn væri eigi lengur
öruggur með hreiður sín í umflotnum eyjum og skerjum, sem
honum hafa dugað gegn tóunum. Æðarungum mundi og stafa
mikil hætta af þeim, í fjörum, þar sem kollurnar leita á land til
hvíldar með ungana. Sundmörðurinn gæti og elt ungana á sundi
og kafað eftir þeim. í sömu hættu væru og endur, sem halda til
með unga sína á tjörnum og vötnum.
Einnig er hætt við að unglömbum stafaði hætta af sundmörð-
unum, og mundi þá fjármönnum reynast miklu örðugra að verja
unglömbin fyrir þeim, en tófunum. Það er kunnugt um hreysi-
kettina, náfrændur sundmarðanna, að þeir ráðast oft á miklu
stærri dýr, en þeir eru sjálfir, t. d. héra, og hafa þá aðferð, að
stökkva upp á hrygg þeirra, halda sér þar föstum, bíta á hálsæð-
arnar, og drekka blóð þeirra, unz þau hníga í valinn á flóttanum.
— Sumir trúa því, að sundmerðir eigi geti þrifizt hér á víða-
vangi, og því muni það hættulaust þó að nokkrir sleppi úr búrum.
— En sundmerðirnir eru snjallir í því að laga sig eftir þeim
bjargræðisskilyrðum, sem völ er á. Þegar fátt er um veiðidýr á
landi, leita þeir í fjörur og nærast á skelfiski, sem í fjörunum
finnast, eða kafa eftir slíkri björg. Þeir lifa á rottum og mús-
um og leita heim undir bæi, þegar hart er um æti, og sitja þá um
alifugla.
Eg tel það mjög misráðið, að leyfa að flytja hingað slík dýr,
sem þessi af marðarættinni. Væri hyggilegast að banna allan
innflutning á sundmörðum, en hafa þann stofn, sem þegar er
kominn hingað í strangri gæzlu, þangað til hann verður upp-
rættur, og þyrfti það að verða sem fyrst.
Menn verða að hafa það í huga, þegar nýjar dýrategundir