Náttúrufræðingurinn - 1933, Page 22

NÁTTÚRUFR.
16
þar sem því varð komið við (vængdoppur), eða þá að láta hann
hverfa veg allrar veraldar, eins og kuðunginn (marflugan).
Af vængdoppum eru hér við land tvær tegundir, (væng-
doppa og svifbobbi) og er önnur þeirra sýnd á myndinni. Fót-
urinn eða skriðflagan er orðin að miklum börðum, frábærum
sundfærum. Dýrið er mjög smávaxið, ekki nema átta milli-
metrar að þvermáli. Marflugan er miklu stærri, lengd hennar
getur orðið allt að því 4 sentimetrar. Kuðungslaus er hún með
öllu, og fóturinn er að mestu leyti horfinn, en í stað hans eru
komin tvö allmikil börð á framanverðum líkamanum, en þau
notar dýrið sem sundfæri. Marflugan er rándýr mikið, og þar
má segja að frændur séu frændum verstir, því hún hlífir sízt
vængdoppunni frænku sinni.
»Rauðáta« (Ca-
lanus finmarchi-
cus). Ca. 4 mm.
á lengd. Algeng
við ísland.
Margir flokkar krabbadýra hafa leitað sér vistar í svifinu,
en merkastir þeirra allra eru krabbaflærnar og ljóskrabbarnir,
eða rauðátan og ljósátan, eins og það er líka nefnt. Ljóskrabb-
arnir eru, af svifdýrum að vera, allstórir, og auðþekktir á því,
að þeir hafa skjöld yfir bolnum, tálkn við rætur bolfótanna, og
depilmynduð ljóstæki á neðanverðum hliðum. Aðaltegundirn-
ar, sem hérna lifa, eru 2—4 cm. á lengd. Krabbaflærnar eru
miklu minni, aðaltegundin hér við land er einungis 4 milli-
metar á lengd (rauðátan). Þær hafa engan skjöld og engin ljós-
tæki, halinn er veikbyggður, og á höfðinu eru svo langir fálm-
arar, að þeir ná aftur fyrir afturenda líkamans, sé þeim beint
aftur. —
Ljóskrabbar og krabbaflær fara í svo miklum flokkum, að
þau lita sjóinn. Þýðing þeirra er feikna mikil, þar sem síld og
skíðishvalir lifa næstum því eingöngu á þeim.
Á. F.