Náttúrufræðingurinn - 1933, Blaðsíða 11

NÁTTÖRUFR.
5
ar hausnum svo, að bitið komi á tréð þvert, gengur svo í kringum
það og nagar það jafnt á alla vegu. Tannaförin eru eins og eftir
kúft sporjárn, sæmilega beitt; spænirnir liggja í hrúgum kring-
um stofninn. Svo fellur tréð, venjulega í áttina að vatninu eða
ánni, þar sem hann heldur til. Menn hafa talið þetta vott um
hyggindi hans, en aðrir skýra það svo, að tré, sem vaxi á fljóts-
bakka, hafi venjulega meiri greinar þeim megin sem að fljótinu
veit en hinum megin, þar sem það verður fyrir skugga af öðr-
um trjám. Sjálfur virðist bjórinn alltaf fara hringinn og ekki
naga dýpra inn í tréð á einum stað en öðrum.
Bjór (Castor fiber, B. Sæm.: DýrafræSi).
Þegar tréð er fallið bítur hann venjulega fyrst greinarnar
af; þó þær séu jafnvel nokkrir cm. að gildleika gerir hann það
með einu biti, þ. e. nagar þær ekki í kring, eins og hann gerir með
stofninn. Svo bútar hann tréð í sundur og flytur allt eftir ánni
eða vatninu að bústað sínum. Börkinn notar hann sem fæðu —
hann safnar sér oft matarforða, t. d. undir veturinn — en trjá-
viðinn notar hann sem byggingarefni. En þá er að lýsa þessum
byggingum hans nokkuð.
Bjórinn er nokkuð hnellinn í vexti og þó vel lagaður til
sunds. Höfuðið er nokkuð flatt en breitt, sérstaklega vegna kinn-
vöðvanna, sem eru mjög sterkir. Hann er allur meiri að aftan en
framanverðu. Framlappirnar getur hann notað nokkurnveginn
eins og hendur; afturlappirnar eru sterklegar, með sundfitum