Náttúrufræðingurinn - 1933, Blaðsíða 22

180
NÁTTtJRUPR.
klifra upp eftir manni, leita í öllum vösum, smeygja sér undir
jakkann, alt fram í ermina, komast upp á öxlina og leika
sér að eyranu, hárinu o. s. frv. Alltaf var hún tilbúin að leysa
skóreimarnar af manni og fleira þess háttar. Sérstaklega þótti
henni gaman að stökkva á móti krökkunum og látast ætla að
bíta þau, voru þau þá á fjórum fótum og létu eins á móti henni
og gekk þetta oft lengi, báðum til skemmtunar. — En hér verð
eg að hætta að segja frá Bínu, þó að margt mætti segja smá-
skrítið af henni ennþá. Þess má aðeins geta, að þegar hin dýr-
in fóru úr mínum vörzlum, varð eg að láta Bínu fara með, enda
fóru böm mín um líkt leyti í sveit.
Rétt eftir að dýrin fóru frá mér, slapp eitt dýrið út úr
nýja verustaðnum og hvarf á burtu. Það var annar unginn frá.
í fyrra. Var mér mikil forvitni á að vita, hvað af því yrði, sér-
staklega hvort það gæti bjargað sér sjálft. Fékk eg tvisvar
óljósar fregnir af því; annað skiptið átti það að hafa sézt í
Vífilsstaðahrauni, hitt skiptið uppi á Mosfellsheiði, og gat
hvorttveggja átt sér stað. En seint í október fæ eg þær fregnir
ofan af Kjalarnesi, að þar hafi verið drepið óþekkt dýr. Hafði
það verið staðið að því að gera óskunda í hænsnahóp, og var
skotið án dóms og laga. Reyndist þetta að vera björninn sá, er
burtu hvarf, og komst líkið í mínar hendur. Það sá eg fljótt,
að það hefir verið óþarfi fyrir hann að vera með nokkra óráð-
vendni við hænsnabú á Kjalarnesinu, því að hann hefir auð-
sjáanlega fundið nóg æti. Hann var spikfeitur, feitari en áður
en hann lagðist í vetrarsvefninn hjá mér, og hefði hann áreiðan-
lega lifað af veturinn, jafnvel af þeirri fitu einni, er hann þeg-
ar hafði safnað. Hann var varla eins stór og refur; normal-
þyngd þeirra mun vera tæp 4 kg., en hann var rúmlega 6Vk
kg. að þyngd.
í Þýzkalandi veit eg til að kónar hafa sloppið og lifað villt—
ir. Og í „Berl. Tidende" frá 18. nóv. síðastl. er þess getið, að í
Danmörku lifi einn kóni viiltur, hafi hann haldið til rúm 2 ár
í skóglendi nokkru og þyki skógareigandanum vænt um að hafa
slíkan gest í landareign sinni.
Arsæll Arnason-