Náttúrufræðingurinn - 1933, Blaðsíða 10

168
nAttCthufr.
óvissu um, hvenær dýrin yrðu kynþroska, og enn er óvissa um,
hve gömul þau verða, en sennilega ná þau nokkuð háum aldri.
Sauðnautin eru vel útbúin frá náttúrunnar hendi til þess
að þola veðurhörkur heimsskautalandanna. Feldurinn er mikill,
þel og tog skýrt aðgreint; togið eða vindhárin eru stríð, líkt og
taglhár á hestum, og löng, sérstaklega ofan á hálsi, neðan til
á síðum og á lendunum. Þelið eða ullin er mjög mjúk og fín-
gerð og fella þau hana á vorin, en toghárin ekki, nema lítið
eitt, sem slitnar af með ullinni. Iíún hefir þann eiginleika að
þófna ekki. Eg hefi látið gera úr henni bæði sokka og vettlinga„
Heftir kálfar. (Frá Gottu-leiðangrinum)
úr hagalögðum, er eg tíndi á Grænlandi, og lögðum, sem héngu
á dýrum þeim, er vio felldum. Sokkarnir reyndust mjög hlýir
og mjúkir, en fremur ónýtir, vildu greiðast í sundur. Ulliir
mundi eflaust vera góð til þess að blanda henni saman við ís-
lenzka ull, sérstaklega í fatnað, sem hættir við að þófna, svo
sem nærföt, sjóvettlinga o. fl. Um nánari lýsingar á dýrum þess-
um má benda á ,,Spendýr“ dr. Bjarna Sæmundssonar, ennfr. á.
greinar eftir undirritaðan t. d. í „Iðunni“, 2. h. 1929, og í „Loð-
dýrarækt" I.
Það eru fleiri en við hér, sem tekíð hafa upp þá hugmynd,
að gera sauðnautin að innlendum dýrum hjá sér, þar sem lífs-
skilyrði virðast vera fyrir þau. Árið 1929 — sama árið og
„Gottu“-leiðangurinn var gerður — fluttu Norðmenn 17 dýr til
Spitzbergen; af þeim voru 6 vetrungar—eld'ri dýr veit eg ekkl
til að hafi náðst lifandi. Hjá þeim fæddust kálfar vorið 1982
og aftur síðastl. vor. Sama árið voru 34 kálfar fluttir til Alaska.