Náttúrufræðingurinn - 1947, Qupperneq 30

Ingimar Óskarsson:
Nýfundin plöntutegund á íslandi
Jóliann Kristmundsson, bóndi að Goðdal í Strandasýslu, sendi mér
s.l. sumar 3 þui-rkuð eintök af seflegund (Juncus), er liann kvað
vaxa víða í landareign sinni. Við athugun kom í ljós, að hér var um
plöntu að ræða, sem fram til þessa hafði verið óþekkt hér á landi.
Tegund þessi heitir á vísindamáli: Juncus squarrosus L., og hefur
Steindór Steindórsson náttúrufræðingur nefnt liana stinnasef. Útlit
plöntunnar er sem hér segir: Þýfin. Stráin stinn, blaðlaus eða með
1 blaði neðst, 10—25 cm há (þau, sem ég'fékk). Stofnblöðin mörg,
mjó, lítið eitt rennulaga, þyrrkingsleg og aftursveigð, með gulhvít-
urn slíðrum. IJIómin í samsettum skúf, stilklaus eða stilkstutt, með
hvítleitum himnukenndum háblöðum. Blómhlífarblöðin ljósbrún
og gljáandi, með breiðum, hvítum liimnufaldi og á lengd við Iiýðið,
sem einnig er gljáandi og með stuttum broddi. Fjölær.
I hvers konar jarðvegi plantan hefur vaxið, veit ég ekki, en er-
lendis vex hún á þurrari stöðum en flestar aðrar seftegundir.
Juncus squarrosus er algengur í flestum löndum Mið- og Norður-
Evrópu, þar á meðal Færeyjum, en einnig víða í Norður-Asíu og
Grænlandi, svo að fundur hans hér þarf ekki að koma mönnum á
óvart.
Þegar hin íslenzku eintök voru borin saman við erlencl eintiik,
sem til eru hér í söfnum, kom í ljós, að íslenzku eintökin höfðu
lengra stoðblað og stilkstyttri blóm. En þar sem samanburðarein-
tökin voru á mismunandi þroskaaldri, verður ekki að svo stöddu
Iiægt að fullyrða neitt um það, hvort hér gæti verið um afbrigði að
ræða, sem væri þá sérkennandi fyrir ísland. Væri nauðsynlegt, að
einhver grasafræðingur athugaði þegar á næsta sumri um útlit og
útbreiðslu þessa nýja jurtaborgara.