Náttúrufræðingurinn - 1951, Blaðsíða 24

18
N ÁTT Ú RUFRÆÐINGURINN
88,1% á N, 71,4% á NA, 83,3% á A, 61,9% á SA, 59,5% á S og
57,1% á Miðhálendinu (skipting í landshluta er samkv. III. útg.
Flóru íslands) (sjá 7.-8. mynd). Mörgum mun þykja undarlegt, að
norðanlands skuli vaxa i'lestar tegundirnar. En fyrir því er liægt að
finna ástæður:
1. Landshluti þessi er langstærstur.
2. Landslag er fjölbreytt, og veðrátta ólík í hinum ýmsu sveitum.
3. Þessi hluti landsins mun vera langbezt rannsakaður.
Og síðustu ástæðuna tel ég veigamesta.
9. mynd. Myndin sýnir
hundraðshlutföll norS-
lccgra (A) og suðlccgra
(E) starategunda hcr d
landi i hverjum latids-
hluta út af fyrir sig.
Ef störunum er skipt í norðlægari (A) og suðlægari (E) tegundir,
kemur greinilega í ljós, að A-tegundirnar eru að tiltölu flestar á
Miðhálendinu en fæstar á Suðurlandi, eins og eftirfarandi tafla sýnir.
/0 MH NA N NV SV A V SA S
A. 79,2 70,0 64,9 64,5 63,0 62,9 58,6 57,7 56,0
E. 20,8 30,0 35,1 35,5 37,0 37,1 41,4 42,3 44,0
Ef landinu er ennfremur skipt í 2 svæði: NV, N, NA og MH ann-
ars vegar og A, SA, S, SV og V hins vegar, kemur i ljós, að á N-svæð-
inu vaxa 38 tegundir, en 37 á hinu, eða sem næst því jafnt. Af þess-
um 38 tegundum eru 5, sem ekki hafa enn fundizt á S-svæðinu og 4,
sem ekki finnast á N-svæðinu. Það eru því 33 tegundir sameiginlegar
fyrir svæðin. Enda þótt tölur þessar séu ekki traustur grundvöllur