Náttúrufræðingurinn - 1951, Blaðsíða 32

r
26
NÁTTÚRUFRÆ ÐINGURINN
Fúlhi matar Utiga sina. (]. H. Sherlock Ijósm.)
inu, þegar hættan væri niest, það er, þegar fálkinn væri snúinn við
og kominn til baka aftur.
Það er vandalaust að sjá, hvenær fálkinn ætlar að taka endur á
vatni. Þá flýgur hann fast niður við jörð, þegar liann nálgast vatnið,
og leitast við að láta mishæðir á vatnsbakkanum hylja sig, svo að þær
endur, sem eru næst landi, verði hans ekki varar fyrr en hann steypir
sér yfir þær. Venjulega eru þær endur í mestri liættu, senr eru næst
landi, og sjá því ekki fálkann fyrr en of seint.
Mjög er það misjafnt livað endurnar eru vel á verði gegn aðsteðj-
andi hættum. Langsamlega aðgætnastar eru gráendurnar, einkum
stokkönd og rauðhöfðaönd. Þær virðast alltaf vera á verði, og ef þær
verða varar við hættu, garga þær hátt og hvellt til að gera öðrum
öndum aðvart. Það virðist svo, að aðrar andategundir treysti mjög á
árvekni þeirra og eru mjög fljótar að hlíða hættumerkinu.
Ef fálkinn flýgur ekki lágt og stefnir beint út á vatnið, virðast
fuglarnir ekki vera mjög hræddir við liann. Þeir vita, að þá er hann
ekki í veiðihug.
Nú ætla ég að segja frá atburði, þar sem ég hef séð fálkann slá
fugla, og á livern hátt hann gerði það.