Náttúrufræðingurinn - 1952, Blaðsíða 36

30
NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
auka eftirfarandi: Loks eftir marga snúninga leggur tófan r júpuna í
þröngan skorning, án þess að grafa holu fyrir hana eða hylja hana að
öðru leyti. Virtist mér hún ekki taka eftir því, að fálkinn settist á
fjallsbrúnina ofan við, og gaf henni gætur. Leit hún þó oft upp í
loftið til að vita, hvað fálkanum liði. Fór hún þá að grafa eggin, sem
verið höfðu í hreiðrinu, þar sem hún tók móðurina, og við fimmta
eggið liljóp hún einna lengst í burtu frá hreiðrinu, sem virtist rétt
hjá rjúpunni í skorningnum. Eftir ágizkun var tófan 30—40 m frá
því, sneri baki að fjallsbrúninni og virtist hafa hraðann á eins og
liún væri á nálum. Kemur þá fálkinn niður fjallshlíðina örstutt frá
jörð, dregur úr ferðinni, er hann nálgast skorninginn með rjúpunni,
sviptir henni þar upp og svífur burtu. Tófan, sem nú virtist taka
eftir fálkanum, áður en hann kom á vettvang, kom með undrahraða,
en varð nokkrum metrum of sein. Það furðaði mig, að tófan settist
bara á rassinn og liorfði á eftir ræningjanum, sem yfirburðina sýndi.
Hvað hún hugsaði, veit ég ekki, en kannske var það eitthvað á þessa
leið: „Þarna fór góður.biti í hundskjaft."
Með þessum smámyndum úr dagbók íslenzka fálkans vil ég láta
fylgja tvær einlægar óskir. Sú fyrri, að fálkanum megi fjölga svo
aftur, að auðið verði að rannsaka á vísindalegan hátt lifnaðarhætti
lians, sem hér hefur verið reynt að skýra að litlu leyti, og þó aðeins
einn þáttinn í þeirri merkilegu uppistöðu. Hin síðari, að skilyrði
frá okkar hendi til náttúrufræðilegra rannsókna hér heima verði
stórbætt á næstu árum.
Bjarmalandi í Axarfirði,
1, desember 1951