Náttúrufræðingurinn - 1972, Qupperneq 47

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
35
Að merkja svo marga svartbaksunga að telja rnegi víst, að tals-
vert af þeim náist aftnr — til samanburðar — eftir að þeir eru komn-
ir í fullan búning, helzt fimm til sex ára. Þá fengjust heimildir, sem
ekki yrði á móti mælt, þótt skammt næðu. Jafnframt þessu vakna
strax efasemdir um það, að merktir svartbakar næðu svo háum aldri,
áður en þeir misfærust eða væru skotnir, að samanburður fengist,
svo nokkru næmi, milli þeirra, sem komnir væru til ára sinna. Auð-
veldara virðist, að ná ungum svartbökum (3.-4. ára) og hafa í girð-
ingum, sem hefðu að bjóða sem allra líkast umhverfi og úti í nátt-
úrunni. Þá væri hægt að fylgjast með litabreytingum þeirra frá ári til
árs. Það yrði þó ávallt að hafa í huga, að slíkt aðhald og sú fanga-
vist, mundi verka neikvætt á eðli þeirra og athafnir og orsakaði það,
að allar niðurstöður yrðu mjög vafasamar og ef til vill alrangar. En
hvað, sem síðari rannsóknir leiða í ljós, hygg ég að öruggt megi
telja, að fagurrauði bletturinn fyrrnefndi, á neðra skolti, sé full-
komin sönnun fyrir háum aldri, á þeirra mælikvarða. Aftur á móti
verður iiér ekkert fullyrt um það, hvað sjá má um aldur þeirra af
litarhætti handflugfjaðra. Nákvæmar rannsóknir munu leiða í ljós,
livort svo er, eða hvort þar er aðeins að verki liinn rammefldi og
ósveigjanlegi arfur feðranna, senr fylgir niðjunum lið fram af lið.
Að lokum væri mér það mikið gleðiefni að frétta, að slíkar
rannsóknir væru hafnar og þá jafnframt unr lifnaðarhætti svart-
baksins og lrans frábæru hyggindi og varnarhæfileika, sem svo oft
vakti undrun mína og gremju, er ég lá í leyni, og fylgdist nákvæm-
lega með athöfnum lrans, í góðunr sjónauka. Slíkan andstæðing þarf
að gjörþekkja áður en lronum eru búin banaráð.