Náttúrufræðingurinn - 1977, Blaðsíða 12

Lúsifer (Himanlolophus grónhindicus) í búri í Vestmannaeyjum.
Ljósnt. Sigurgeir Jónasson.
en aðrir fiskar af þeim ættbálki sem
veiðst Jiafa liér við land eru skötu-
selur sem er þeirra algengastur, sæ-
djöfull, surtur og surtla. Fyrsti lúsí-
ferinn sem fannst hér fannst rekinn
í Vestmannaeyjahöfn árið 1886 og sá
næsti einnig árið 1901. Síðan Itafa
nokkrir fengist liér við land ýmist
reknir á fjörur, í net, á línu eða í
botnvörpu. Hafa þeir allir fundist á
svæðinu frá Stafnesi að Tvískerjum
en flestir í nánd við Vestmannaeyjar.
Fúllvaxta Júsíferar hafa fundist í
Atlantsliafi, Indlandshafi og Kyrra-
hafi. Norðurtakmörkin í Atlantshafi
virðast vera við 65°N. Á liinn bóginn
hafa lirfur aðeins fundist í hlýrri hlut-
um heimshafanna milli 40°N og 35°S.
Lúsífer er alleinkennilegur í lög-
un líkastur misheppnuðum fótbolta.
Haus og bolur eru kúlulaga en sporð-
ur, aftari bakuggi og raufaruggi
standa síðan út úr þessum bolta að
ógleymdum fremri bakugga sem er
aðeins einn geisli alveg frammi á enni
þar sem hann situr í skoru upp af
augunum sem eru örsmá og varla
greinanleg. Þessi bakuggageisli er
mjög einkennandi fyrir lúsíferinn
gildur og kylfulaga með 2—3 stuttar
totur út úr endanum og 8 anga í
tveimur röðum á hliðum kylfuhauss-
ins. Angarnir eru mjúkir og fara jafn-
mjókkandi til endanna og eru flestir
greinóttir með stuttum hvítum og
lýsandi endastykkjum. Þessi haus-
„skúfur“ er sennilega þreifi- og Ijós-
tæki til að leiðbeina fiskunt og smá-
122