Samvinnan - 01.04.1944, Side 17

4. HEFTI
SAMVINNAN
czrn,OyP ac^
Ánægðasti maðurinn, sem
eg hefi kynnzt
eftir LOUIS BROMFIELD.
Ánægðasti maðurinn, sem ég hef nokkru sinni
kynnzt, var miðaldra verkamaður franskur, Bosquet
að nafni. Um 15 ára skeið vorum við næstu nágrann-
ar í útjaðri Parísarborgar. Bosquet átti hús og eitt-
hvað þrjár dagsláttur af landi, og ég átti ofurlítið
býli.
Bosquet var faglærður vélsmiður, og laun hans
voru um það bil helmingur þess, sem gengur og ger-
ist í Ameríku. Hann fór til vinnu sinnar í verksmiðju-
bæ í grendinni og heim aftur í átta ára gömlu bíl-
trogi, sem hann var alltaf að gera við. Fyrir engan
mun hefði hann fengist til að búa í verkamannabú-
stöðunum, ekki einu sinni í fyrirmyndar hverfun-
um í útborgum Parísar. Þeir væru handa hinum úr-
ræðalausu, sagði hann. Hann vildi eiga dálítinn blett
sjálfur. Hann vildi „eiga rætur í gróðurmoldinni.“
Á þessum þremur dagsláttum framleiddi Bosquet
að heita mátti öll matvæli, sem fjölskylda hans þurfti
með. Hann ræktaði alls konar grænmeti, — meira að
segja melónur, sem eru rúmfrekar og því óhaganlegar.
En Bosquet þótti melónur góðar og langaði til að veita
sér þær, án þess að kaupa þær dýrum dómum fyrir
stritlaun sín. Hann ræktaði líka perur, plómur, margar
eplategundir og mest megnis á dvergtrjám, sem báru
geysiríkulegan ávöxt. Meðfram götunum stóðu jarð-
arberjaraðir og þar var m. a. stórt spergilbeð.
Bosquet hafði 20 varphænur, kapúnhana til átu,
10—20 endur og fullan kofa af sílspikuðum belgisk-
um hérum. Hann átti grís, sem lifði aðallega á græn-
metisúrgangi, og tvær geitur, sem lifðu allt árið á
snöpum meðfram veginum.
Hann keypti ekki einu sinni eldsneyti, því að hann
átti heima hjá skógi, sem var ríkiseign, en samkvæmt
ævafornum frönskum lögum má almenningur hirða
sprek, sem liggja í skóginum. Þess vegna fór Bosquet
úr erlendum og innlendum greinum um
félagsmál og stjórnmál, vísindi og tœkni,
atburði og einstaklinga.
út í skóg þrisvar á ári með konu sína og börnin þrjú
til að safna brenni. Að kvöldi kom hann heim með
heilt vagnhlass af eldivið. Börnin höfðu hina mestu
ánægju af þessum leiðangrum, þau sáu dádýr og villi-
svín, klifruðu upp í tré og busluðu í tjörnunum.
í öðrum enda garðsins hafði Bosquet byggt sér hið
prýðilegast sumarhús, þakið vínviði og öðrum vafn-
ingsjurtum. Þar sat hann oft með kunningjum sínum
í rökkrinu á kyrrlátum sumarkvöldum, drakk vín og
spjallaði um stjómmál. Stundum heyrðum við þá
syngja alla í kór, en Bosquet spilaði undir á gítar.
í Frakklandi komu tvívegis alllangvarandi kreppu-
tímar, er gengu mjög nærri flestu miðstéttarfólki.
En það kom ekki hart niður á Bosquet, þótt atvinna
brygðist um hríð, því að hann hafði komizt eins langt
í því að tryggja afkomu sína og nokkrum manni er
yfirleitt unnt. Hann hafði alltaf nóg að borða af land-
spildunni sinni. Fjölskyldan gat alltaf veitt sér nægan
hita með ókeypis eldivið. Hann átti í raun og veru allt,
sem hann hafði undir höndum, og hann átti fáeina
franka í pokahominu. Meðan hann var atvinnulaus,
vann hann sér dálítið inn með því að gera handarvik
fyrir nágrannana.
Bosquete þurfti ekkert á matgjöfum atvinnubóta-
vinnu eða slíku að halda. Hann var sjálfstæður
borgari, fastur í sessi. Hann sá sjálfur fyrir sér og
fjölskyldu sinni. Hann var upp á engan kominn.
Einhver kynni að segja sem svo, að Bosquet væri
undantekning, sem ekki skipti neinu máli, en sú
staðhæfing er gersamlega röng. í Frakklandi var
Bosquet engin undantekning, — hann var eins og
gengur og gerist þar í landi. Hann var geysilega þýð-
117