Samvinnan - 01.04.1944, Blaðsíða 23

4. HEFTI
SAMVINNAN
oJö^icÁ^cir/zí iír Áá/clnnl:
03 Haf6ir $toxxnax cr5a ..
eftir ROSE WILDER LANE
Framhald.
Jarðargróðurinn þreifst prýðilega. Auk hveitisins
höfðu þau kartöflur, gulrófur, gulrætur til vetrarins
og nóga peninga fyrir aðrar nauðsynjar. Næsta ár,
ef allt gengi vel, ættu þau að geta fengið sér kú.
Þegar Karl fengi afsal fyrir landinu, ætluðu þau að
byggja sér timburhús. ,
Þau gróðursettu fræið af baðmullarrunnanum í tvö-
faldri röð umhverfis blettinn, sem þau völdu fyrir
hússtæði. Á hverju kvöldi, að dagsverki loknu, bar
Karólína margar fötur af vatni neðan úr gilinu til
að vökva plönturnar. Með tímanum mundi þetta verða
forkunnar góð skjólgirðing.
Einn dag að áliðnum júlímánuði sagði Karl: „Ég
skal sýna þér dálítið.“ Hann var svo ákafur, að rödd-
in varð óstyrk. Hún fylgdist með honum upp eftir
gilinu og yfir mýrardragið. Þar nam hún staðar alveg
frá sér numin: Fyrir framan hana blasti við hveiti-
akurinn, og hveitistengurnar tóku henni þegar í brjóst.
„Sjáðu til, Karólína," sagði Karl, „við hljótum að
fá 40 skeffur af hverri ekru. Hveitiverðið hérna er
einn dollar fyrir skeffuna. Þarna á akrinum eru 2000
dollara virði af hveiti!“
Hún var sem steini lostin. Slíka auðlegð hafði hana
aldrei dreymt um. Hún sagði ekki nema það: „Við
gætum keypt kúna.“
„Kúna,“ hrópaði Karl, „heila kúahjörð. Við getum
girt landið. Við getum byggt okkur hús. Ég ætla að
kaupa silkikjól handa þér! Við getum fengið okkur
lystivagn og ökuhesta!" Hann þreif hana á loft og
sveiflaði henni í kringum sig, þangað til að hana
snarsvimaði. „Við erum rík, Karólína, rík.“
Á hverju kvöldi fóru þau til að skoða hveitið. Frost-
hættan var liðin hjá, og akurinn þurfti ekki meira
regn. Karl tók að grafa fyrir kjallara nýja hússins,
innan trjálundarins, sem þau höfðu sáð til. Karólína
hafði fæðzt í bjálkakofa, en Karl mundi óljóst eftir
hvítmáluðu húsi langt austur frá. Húsið hans átti
að líkjast því.
Karl fór að hugsa um að bæta við sig landi. „Ég
ætla að sækja um land til skógræktar, sagði hann. —
Karólína, við erum að nema hér bezta land jarðar-
innar.“
„Þá yrðum við að gróðursetja hundrað tré og hirða
um þau í fimm ár,“ sagði hún. „Þú mundir vinna
þér um megn á svo miklu landi.“
Hann hló að þessum mótbárum.
„En peningarnir! Við gætum fengið okkur vinnu-
fólk.“
Undir kvöldið hélt hann af stað í vagninum. Nýbýla-
skrifstofan var nú á borgarstæðinu, svo að hann gat
komið heim aftur sama kvöldið.
Karólína var sífellt að hugsa um framtíðina, meðan
hún gekk að störfum sínum. Hjá nýja húsinu átti
að vera brunnur og dæla, svo að hún þyrfti ekki fram-
ar að bera vatnið í fötum neðan úr gilinu. Hún ætl-
aði að sauma drengnum skyrtur úr flúneli og falleg
föt með leggingum. Það yrði trégólf í húsinu, sem
auðvelt væri að sópa og halda hreinu.
Um sólarlagsbilið bar hún vatn, eins og hún var
vön, til að vökva trjáplönturnar. Þegar hún rétti úr
lúnu bakinu, leit hún á moldargryfjuna, sem ein-
hverntíma ætti að verða kjallari. Hún sá í anda nýja
húsið í skjóli við hávaxinn trjálund og umhverfis
það á alla vegu bylgjandi hveitiakra, sem bæru ríku-
lega uppskeru. Þetta var heimili þeirra og drengsins
þeirra. Hann mundi aldrei hafa af öðru að segja.
Hér átti hann fyrir sér að vaxa upp og verða full-
orðinn maður í stóra hvíta húsinu. Hann mundi læra
að plægja akrana, vinna í hlöðunni og þeysa á hest-
inum sínum um sléttuna. Hann mundi ekki vita, hvað
það væri að eiga heima í jarðhúsi.
Það var orðið dimmt, þegar hún heyrði vagninn
nálgast og fór með skriðljós upp að hlöðunni til að
taka á móti Karli. Ljósið féll á háan hlaða af timbri
og aftan í vagninum glampaði á spánýja, rauðmál-
aða sláttuvél. f vagnsætinu hjá Karli var stór hrúga
af bögglum.
Hann stökk ofan úr vagninum, þreif utan um hana
og sagði: „Gettu, hvað ég hef keypt handa þér!“
„En, Karl, hvernig-------. Þú hefur þó ekki hleypt
þér í skuldir?"
„Hvers vegna ekki! Við eigum fyrir því. Heldurðu
það ekki? Þú hefðir átt að heyra þá tala um hveitið
okkar í borginni. Ég sótti um spilduna hinum megin
við gilið. Við höfum náð í beztu spildurnar í öllu hér-
aðinu. Þegar það er allt orðið að hveitiökrum--------.
Þú hefur þó ekki ímyndað þér að ég færi að aka tíu
mílur með tóman vagn? Við þurftum að fá sláttuvél-
ina. Og timbrið — eða hvað sýnist þér?“
Aldrei höfðu þau etið slíkan kvöldverð og kvöldið
það. Karl hafði keypt steik, sykraða ávexti, rúsínur
og meira að segja pund af hvítasykri. Hann hafði
keypt hringlu handa drengnum og dálitla skó, sem
að vísu voru honum alltof stórir ennþá. Loks opnaði
hann böggul og dró upp úr honum margar álnir af
gljáandi brúnu silki. Karólína ætlaði varla að trúa
sínum eigin augum. Hún tók varlega á því. „Hárið á
þér er silki mýkra.“ Karl reyndi að láta sem ekkert
væri, en svo gat hann ekki leynt því, sem innra bjó:
123