Samvinnan - 01.12.1952, Blaðsíða 9

Enginn inaður í borginni var jafn
einmana og Pétur Richards, daginn
senr Jóhanna Grace gekk inn í búð-
ina hans. Það kann að vera, að þér
hafið lesið eitthvað um það í blöðun-
um, þegar það gerðist, enda þótt þau
nefndu hvorki nafn hans né hennar
né segðu söguna alla, eins og hún fer
hér á eftir.
Pétur hafði erft búðina frá afa sín-
um. í glugganum var heilt safn af
gamaldags hlutum: armbönd og háls-
festar frá því fyrir þrælastríðið, gull-
hringir og silfurdósir, eftirlíkingar af
eðalsteinum og fílabeini og postulíns-
myndir.
Það var vetrardag, að litla stúlkan
stóð við gluggann, þrýsti enninu að
glerinu og horfði starandi augum á
hvern forngripinn af öðrum, eins og
hún væri að leita að einhverju sér-
stöku. Loks rétti hún úr sér með á-
nægjusvip og gekk inn í búðina.
Það var þrengra í dimmri búðarhol-
unni hans Péturs en í glugganum.
Hillurnar voru hlaðnar skartgripa-
kössum, gömlum einvígisbyssum,
klukkum og lömpurn, en á gólfi voru
hrúgur af arinjárnum, mandólínum
og hvers konar góssi, sem nafni tjáir
að nefna.
Pétur stóð við afgreiðsluborðið,
maður rétt þrítugur, en þó byrjaður
að grána fyrir hærum. Það var sinnu-
leysissvipur á honum, er litli við-
skiptavinurinn lagði lófana á borðið.
„Vilduð þér gjöra svo vel að lofa
mér að sjá bláu perlufestina í glugg-
anum?“
Pétur dró gluggatjöldin til hliðar
og tók perlufestina. Perlurnar gljáðu
fagurlega, er hann hélt þeim í lófa
sér fyrir framan hana.
„Þær eru dásamlegar," tautaði barn-
ið fyrir munni sér. „Viljið þér gjöra
svo vel að pakka þeim fallega inn fyr-
ir mig?“
Pétur leit á hana öldungis forviða.
„Ert þú að kaupa þetta fyrir ein-
hvern?“
„Festin er handa stóru systur minni.
Hún gætir mín, og þetta verða fyrstu
jólin, síðan mamma dó. Ég hef verið
að leita að fallegri jólagjöf fyrir hana.“
„Hvað átt þú mikla peninga?"
spurði Pétur tortrygginn.
Stúlkan hafði nú leyst sundur vasa-
klút og nú lagði hún nokkra smá-
peninga á borðið.
„Ég tæmdi baukinn minn,“ sagði
hún af einfeldni.
Pétur Richards leit á hana og var
hugsi. Þvínæst dró-hann perlufestina
til sín. Hann gat séð verðmiðann, en
hún ekki. Hvernig gat hann sagt
henni, hvað festin kostaði? Einlægn-
in í augum hennar hitaði honum um
hjartaræturnar.
„Bíddu augnablik,“ sagði hann og
gekk aftur í búðina. „Hvað heitir
þú?“ kallaði hann til hennar um leið
og hann byrjaði að fást við eitthvað.
„Jóhanna Grace.“
Þegar Pétur kom aftur fram að
borðinu, hélt hann á pakka í hend-
inni, vöfðum purpuralitum pappír
með grænum borða utanum. „Gjörðu
svo vel,“ sagði hann, „og týndu nú
ekki pakkanum.“
Hún brosti af ánægju til hans og
hljóp út úr búðinni. Hann horfði á
eftir henni út um gluggann — og
minningarnar blossuðu upp í huga
hans. Það var eitthvað við Jóhönnu
og perlufestina hennar, sem rifjaði
upp sorg, sem hann ekki gat gleymt.
Stúlkan var ljóshærð og bláeyg, og
einu sinni, fyrir ekki svo ævalöngu,
bafði Pétur verið ástfanginn af
stúlku með sams konar ljóst hár og
sama bláa augnalitinn. Og það hafði
verið ætlun hans að gefa henni bláu
perlufestina.
Svo gerðist það eitt rigningar-
kvöld, að vörubíll rann til á hálli götu
— og lífið hvarf úr draumum hans.
Frá þeim tíma hafði Pétur lifað um
of einn með sorg sinni. Hann var
kurteis og þolinmóður við viðskipta-
vini sína, en eftir lokunartíma virtist
tilvera hans óbreytanlega tóm. Hann
rejmdi að gleyma sorg sinni með
sjálfsmeðaumkvun, sem ágerðist með
bverjum degi.
Bláu augun hennar Jóhönnu vöktu
(Framh. á bls. 26)
Sönn jólasaga eftir
FOULTON OURSLER
9