Samvinnan - 01.12.1952, Blaðsíða 21

nokkrar laxveiðiár, og það eykur á
ferðagleðina. Vegir á Islandi eru ekki
eins góðir og hjá okkur og því er far-
ið hægt yfir. A leiðinni frá Reykjavík
er fyrsti eftirtektarverði staðurinn,
sem farið er um, Hvalfjörður, langur
fjörður, luktur háum, bröttum fjöll-
um. Þarna var herskipahöfn Banda-
manna í síðasta stríði, en nú stöð fyr-
ir nýstofnað hvalveiðifélag. Það er
vert að líta á stöðina í svip, en betra
er að vera í gúmmístígvélum, ef mað-
ur ætlar að ganga þarna um að ráði.
Þarna er ekki góður þefur og mikill
úrgangur myndast þar, sem hvalirnir
■eru skornir.
Hinum megin við Hvalfjörð tekur
fið nokkurra kílómetra frekar til-
breytingarlaust flatlendi, þar til kom-
ið er að Hvítá. Það er stór jökulsá,
sem rennur í Borgarfjörð á vestur-
ströndinni. Þar er rnikið um lax og
margar stórar, tærar þverár og þar eru
margir góðir veiðistaðir. Hérna er
veitingahús, og kaffi er vel þegið og
tækifæri til að rétta úr sér eftir ferð-
ina og skoða ána, þar sem hún veltur
frarn jökullituð. Hinum megin við
Hvítá kenrur aftur nokkurra kíló-
rnetra leið yfir fremur leiðinlegt land,
þar til komið er á þjóðveginn norður
frá Borgarnesi. Þegar komið er fram-
hjá vegamótunum liggur vegurinn
yfir hraun, sem vert er að skoða fyr-
ir þann, sem fer þarna um í fyrsta
sinni. I hrauninu eru tvö góð hótel
og við fáum okkur mat í öðru þeirra.
Það er góður matur, en þar er ekk-
ert val milli rétta og ferðamaðurinn
verður að taka það, sem fram er bor-
ið. Hraunið byrjar og endar snögg-
lega. Alaður kemur allt í einu úr hinu
hrjóstrugasta umhverfi á vingjarn-
legt graslendi. Þegar við yfirgefum
hraunið verða bændabýlin samt sem
áður strjálli og strjálli og vegurinn
liggur um heiði, hálfgert heimsskauta-
land. Vegurinn liggur hærra og hærra,
þar til við náum heiðinni, sem skilur
Norður- og Suðurland. Þegar hraun-
inu sleppir liggur vegurinn á bakka
Norðurár. Þessi á, sem er þverá, er
rennur í Hvítá, er einhver bezta lax-
veiðiáin á vesturströndinni. Þetta er
stór á og neðra hluta hennar svipar
að breidd og vatnsmagni til Sprey-
árinnar. Vegurinn fjdgir ánni að upp-
tökum hennar, sem eru í litlu vatni,
er myndast úr snjónum á Trölla-
kirkju. Þótt nú sé sumar, eru snjó-
fannir enn við veginn á heiðinni.
Þarna á háheiðinni er sæluhús, ekki
fyrir sumargesti, heldur þá, sem ferð-
ast að vetrinum og verða að dveljast
þarna vegna veðurs. Fyrir þá er þetta
virkilegt sæluhús, er þeir sjá það gegn-
um blindhríð norðurhjarans, en fyrir
okkur er þetta Ijótur bárujárnskofi á
hól. Þegar komið er yfir heiðina blas-
ir hið fegursta útsýni við yfir fyrsta
dalinn, sem við sjáum á Norðurlandi.
I þessum dal er áin, sem við ætlum
að veiða í. Nú liggur vegurinn niður
í móti að bóndabænum og við njót-
um gestrisninnar þar þegar í hugan-
um. Það er tekið á móti okkur með
veizlu og húsfreyjan ber fram kaffi,
bollur og pönnukökur. Þetta er siður.
Sláttur er byrjaður og allir eru við
vinnu, en gestakoman krefst þess, að
allir liætti að vinna og gestunum er
fagnað af öllu heimilisfólkinu, og það
eru hjartanlegar móttökur. Þetta tek-
ur heila klukkustund, svo fara allir
til vinnu sinnar og veiðimennirnir
fara að taka upp farangur sinn, en
húsfreyjan fer að undirbúa kvöld-
verðinn.
Lesandi góður, við vitum eftir-
væntingu yðar. Tæpa 300 metra frá
bænum rennur áin, aðeins sjáanleg á
köflum, því hún rennur milli brattra
bakka, sem vatnið hefur grafið um
aldaraðir. Nú eru fyrstu laxagöng-
urnar í ánni og við vitum, að það eru
hrygnurnar, og hyljirnir með straum-
kasti og lygnum á milli ósnortnir af
veiðarfærUm annarra veiðimanna,
kalla ómótstæðilega á athygli okkar.
Löngunina að grípa fyrsta tækifærið
og æða niður með ánni verður að
yfirvinna. Allt verður að fara fram
eftir röð og reglu, fiskurinn er enginn
óvinur. Við förum að öllu með gát
og athugum að vera vel útbúnir, þeg-
ar við byrjum að veiða. Hingað til
höfum við ekki sett fyrir okkur smá-
tafir á leiðinni, svo nokkur augna-
blik til að athuga sinn gang gera
hvorki til né frá. Við verðum að fara
að næsta hylnum, þar sem ekki er
tími til að fara lengra í kvöld. Nálægt
einum kílómeter fyrir ofan bæinn er
foss, sem enginn fiskur getur stiklað,
en milli hans og bæjarins eru sex
hyljir og fjórir af þeim eru fyrsta
flokks veiðistaðir. Vöðlur eru nausyn-
legar, því við verðum að vaða breiða
Hrútafjarðará, Rcttufossstrengur fremst, en
Réttufoss i baksýn. Hann er ólaxgengur.
HrútafjarÖará: Bœjarhylur miðsvceðis, Stokkur
lengst til vinstri, en Miklagil til iucgri.
Hrútafjoröará: Stokkur til vinstri.
þverá og svo verðum við að fara yfir
aðalána á nokkrum stöðum. Við út-
búum okkur heima á bænum og hröð-
um okkur svo niður árbakkann. Fyr-
ir neðan okkur er Bæjarhylurinn.
Þetta er jmdislegur staður í ánni með
sterku straumkasti efst og lygnu
neðst. Samt er þetta ekki alltaf góð-
ur veiðistaður, hjdurinn er ekki nógu
21