Samvinnan - 01.05.1953, Blaðsíða 28

Stúlkan í Svartaskógi
Framhaldssaga eftir Louis Bromfield
Þrem dögum síðar heimsótti ég Vilhjálm frænda, sem
enn lifði á þeim peningum, sem Mikael Denning arfleiddi
hann að. Hann bjó í Windsor gistihúsinu, og hafði ekki
haft líkamlegt þrek til að þola munaðarlíf sitt fyrr á ár-
um. Gat hann nú varla gengið lengur, og við Ogden heim-
sóttum hann reglulega til þess að færa honum fréttir.
Ekkert gladdi gamla manninn eins mikið og heimsókn
Ogdens með Helenu. Þegar þessi gamli fjörmaður sá feg-
urð hennar, lifnaði hann allur við og rétti úr sér í hjóla-
stól sínum. Hann vegsamaði hana.
Ég veit ekki, hvers vegna hann valdi þetta gistihús til
að búa í. Það var þvorki fínt né sérlega ódýrt, en þó virt-
ist mér þar vera „Iíf í tuskunum“. Ég þekkti engan, sem
bjó þar, nema Vilhjálm gamla.
Þennan dag lá sérlega vel á gamla manninum, og hann
lét fjúka alls konar kýmni á kostnað Ogdens, meðal ann-
ars í þá átt, að hann væri þess engan veginn verður að
vera elskhugi svo glæsilegrar konu.
„Mikael gamli, faðir hans, hefði dugað til þess, jafnvel
á sextugsaldri,“ sagði gamli maðurinn. „En ekki Ogden
með öll sín fínheit.“
Að lokum skildi ég við hann og hélt af stað heimleiðis
eftir 46. götu. Við dyrnar rakst ég á Kötu Blakeley; hún
barst mikið á að vanda, var með loðskinnshatt og dopp-
ótta slæðu og hin snotrasta. Einu sinni var ég nærri því
orðinn hrifinn af henni, en þegar minnst vonum varði,
skaut mynd Helenu upp í huga mér. Við hlið hennar virt-
ist mér Kata ómerkilegt ævintýrakvendi, og þar með var
sá draumurinn búinn. Annars var Kata bezta skinn, og
aldrei skorti hana vonbiðla. Hún fyrirgaf mér því þessi
skyndilegu sinnaskipti og við héldum áfram að vera góðir
vinir.
Hún var á sömu leið og ég, og í kafaldsmuggunni geng-
um við hlið við hlið eftir Fimmta stræti. Ekki man ég nú,
um hvað við ræddum, nema hvað hún spurði mig, hvort
ég ætlaði að borða þá um kvöldið með Ogden og Helenu.
Þegar ég kvað nei við, spurði hún hvatskeytnislega: „Hvað
er að? Þú ert hættur að sjást hjá þeim. Hafið þið Ogden
rifizt?“
Þessi spurning vakti tortryggni mína, svo að ég var á
varðbergi. Kata var í hópi þeirra kvenna, sem láta hverj-
um degi nægja sína þjáning, og eins og mörgu slíku fólki
var henni svo farið, að hún reyndi að tæla aðra til þess
lífs, sem lét henni svo vel. Þess vegna sagði ég einfald-
lega: „Nei.“
„Og það á að tákna, að þetta komi mér ekki við,“ sagði
hún hlæjandi. „Annars veit ég ekki, hvað hefur komið fyr-
ir þig. Aður varstu ágætur og allt í lagi með þig, en nú
ertu orðinn ómögulegur.“
„Ágætt,“ sagði ég, „en nú skulum við tala um einhvern
annan.“
„Helenu, til dæmis,“ sagði hún.
„Já, því ekki það, við skulum tala um Helenu.“
„Þú veizt, að hún er ekki hamingjusöm.“
„Ég veit ekki mikið um tilfinningar hennar.“
„Þú gætir orðið að liði, með því að láta sjá þig oftar.“
Ég sagðist ekki gera ráð fyrir, að hún veitti því neina
athygli, hvort ég væri þar eða ekki, og þegar ég mælti
þessi orð, gerði ég hvað ég gat til að koma í veg fýrir, að
rödd mín bæri vott um geðshræringu.
„Og víst tekur hún eftir því,“ sagði Kata. „Þú veizt
mæta vel, að hún ber enga ást til Ogdens. Ég neita því
ekki, að hún kann að vera hrifin af honum, en stundum
leiðist henni, og þá er gott að hafa góða vini nærri.“
Ég hleypti í mig kjarki og spurði: „Hvað áttu við?“
„Ekki nokkurn skapaðan hlut, nema það, að hún leit-
ast við að halda í horfinu. Og þú gætir hjálpað henni með
28