Samvinnan - 01.05.1953, Qupperneq 30

leikum, sem gerðu honum kleift að skynja það, sem aðrir
sáu ekki. A hinn bóginn vissi ég, að hann treysti mér. Og
það var mikið lán.
Eftir málsverðinn lét Ogden setja upp gríðarstórt borð
í stofunni, sem verið hafði skrifstofa Michael Dennings,
og þar settust gestirnir við að spila chemin de fer. Það var
ekki aðeins búið að eyðileggja postulínskerinl stóru
bækurnar og leðurklæddu mahoní-húsgögnin voru horfin
og gjörvalt herbergið hafði brey.tt um svip. Nú voru vegg-
irnir gulleitir og mjög skreyttir og húsgögnin búin silfur-
lituðu og grænu flosi.
Herbergið var fallegt, en óraunverulegt og lífvana og
líktist fremur móttökuherbergi en vinnustofu. í slíku um-
hverfi hefði Michael gamli verið eins og fiskur á þurru
landi. Enn á ný flaug mér í hug, að Ogden hefði smám
saman tekið að hata minninguna um föður sinn, og því
hafði hann fremur kosið að breyta þessu húsi og eyði-
leggja það heldur en byggja sér nýtt. Hann naut þess að
vera þess megnugur að eyðileggja það, sem Michael hafði
skapað.
14.
Helena sagði, að sig langaði ekki til að spila, og þegar
við höfðum horft á fyrstu tvær umferðirnar, spurði ég
hana, hvort hún vildi syngja fyrir mig eins og fyrsta kvöld-
ið fyrir þrem árum.
Síðum fórum við inn í setustofuna, og hún söng fyrir
mig enn á ný. Hún var í svörtum flauelskjól og var föl
yfirlitum. Eins og flestar töfrandi konur var hún mjög
misfríð, og stundum gat hún jafnvel virzt ófríð. Þetta
kvöld var hún fegurri en nokkru sinni, en þó á sérstæðan
hátt, þunglyndisleg og framandi.
Þegar hún hafði sungið fimm eða sex lög, lagði hún
skyndilega hendurnar í skaut sér og sat hreyfingarlaus.
Hún var farin að nota mikið af skartgripum, og mér datt
í hug, að hún vildi með því draga úr óhamingju sinni.
Hún var ein þeirra kvenna, sem skartgripir hæfa ekki.
Þegar hún bar þá, virtust þeir grófir og villimannlegir.
Það var löng, friðsæl þögn, en allt í einu lét ég til skar-
ar skríða. Ekki veit ég hvers vegna ég valdi þetta augna-
blik, en áður en ég vissi voru orðin komin fram á varir
mér: „Manstu eftir Bad Múnster?“
Hún sneri sér snögglega og Ieit á mig óttaslegin á svip.
Það var sem hrollur færi um hana, um leið og hún spurðri
lágri röddu: „Hvað veizt þú um Bad Múnster?“
„Það var þar, sem ég sá þig í fyrsta sinni. Horfðu á mig
og hugsaðu síðan um Bad Múnster og litlu ána og vittu
hvort þú getur ekki munað.“
Hún þagði nokkra stund og horfði á mig döpur á svip.
Síðan tók hún til máls: „Nei, ég man ekki neitt. En ég fór
nú líka svo oft til Bad Múnster. Auk þess veitti ég fólki
ekki sérstaka athygli þá. Ég sá það varla.“
„Manstu eftir drengnum, sem þú hittir dag nokkurn á
árbakkanum? Þú sazt þar í sólinni, og hann svaf með
höfuðið í keltu þinni. Þú brostir og bentir mér að fara
hljóðlega, svo að hann vaknaði ekki.“
Ég vissi þegar, að mér hafði fatazt. Ég veit ekki, hvers
vegna ég talaði um Toni sem „hann“, eins og hann væri
mér allsendis óþekktur. Kannske var það vegna þess, að
mér fannst ég þekkja hann of vel til þess að nefna hann
fullu nafni, enda þótt ég kynni ekki við að kalla hann
blátt áfram Toni. Hún horfði á mig sársaukafullu augna-
ráði og skyndilega fór hún að gráta; svo náði hún aftur
valdi yfir sér og sagði: „Jú, nú man ég eftir snotrum pilti
um tvítugt. Varst það þú?“
„Já, og ég felldi ást til þín við fyrstu sýn.“ Síðan stóð
ég hljóðlega á fætur og settist á bekkinn við hlið henni.
„Og ég elska þig ennþá. Þess vegna kem ég svo sjaldan.
Það kvelur mig.“
Hún horfði á mig furðu lostin. „Lengst af hélt ég, að
þú hataðir mig,“ sagði hún, og það kenndi undrunar í
rómnum. „Það gerði mér gramt í geði, vegna þess að ég
hélt, að þú værir svo góður og nærgætinn. Ég hef alltaf
viljað halda vináttu við þig, síðan þetta fyrsta kvöld.
Stundum hef ég næstum því verið .ástfangin af þér.“
Hún var hreinskilin — eða var þetta kannske öllu held-
ur þessi einfaldleiki, sem ég hef ekki kynnzt hjá neinni
annarri konu? Og einfaldleikinn og hispursleysið höfðu
meiri ihrif á mig en daður og blíðmæli allra annarra
kvenna, sem ég hef kynnzt.
„Stundum hef ég verið svo einmana,“ hélt hún áfram.
„Stundum langaði mig til að finna einhvern, sem var
fjörugur, eðlilegur og heiðarlegur. Ekki fjörugur eins og
Kata, heldur á einhvern annan hátt. Kata er ekki fjör-
ug; hún er haldin sjúkdómi, sem knýr hana áfram, þang-
að til einn góðan veðurdag, að hún gefur upp öndina. Hún
er haldin því, sem ég kalla New-York-veikina.“
Það var undarlegt, hvað hún var skyggn á hluti, sem
ég hafði aldrei tekið eftir. Ef til vill var það vegna þess,
að hún var útlendingur. Síðar, þegar Kata var búin að
vera, vissi ég, að hún hafði rétt fyrir sér. I þá tíð voru
það aðeins Kata og litli hópurinn hennar, sem voru hald-
in New-York-veikinni. En hún gróf um sig, og nú er svo
komið, að þeir New-York-búar eru næsta fáir, sem ekki
hafa orðið henni að bráð — þessari veiki, sem gefur fórn-
ardýri sínu enga ró, knýr það til að leita skemmtana,
hleypir ólgu í blóðið og vekur manni ótta við einveru. Það
er eins og þessi veiki liggi í loftinu á Manhattan. Helena
tók hana aldrei — ekki einn einasta dag.
Ég tók hönd hennar og kyssti. Þegar mér varð svo allt
í einu ljóst, hvað ég hagaði mér heimskulega, rétti ég úr
mér í sætinu og hlustaði. Ég fékkst ekki lengur um, þó að
ég hagaði mér dónalega og færi á fjörurnar við eiginkonu
frænda míns á heimili hans. Ég fékkst ekki um, þó að ég
færði mér í nyt það blinda trúnaðartraust, sem hann bar
til mín. Ég var hafin langt upp yfir öll tilbúin siðalögmál.
Ég var aðeins elskhugi, sem ótrauður beitti hverju vopni,
sem hönd á festi.
Hún tók eftir varkárni minni, og það brá fyrir fyrirlitn-
ingu í rödd hennar, um leið og hún mælti: „Þú þarft ekki
að óttast Ogden. Það er engin hætta á, að hann komi. Hon-
um eru spilin kærari en svo. Hann stendur ekki upp, fyrr
en síðasta spilið er komið í borð. Hann umgengst þetta
fólk til að geta spilað við það.“ Svo leit hún á mig slóttug
á svip og sagði: „Ef þú ert hræddur, getum við komið
upp í mína setustofu.“
30