Samvinnan - 01.09.1955, Qupperneq 8

— Ég les eins og móðir mín las,
svaraði hann.
— Móðir þín, kunni hún svo sem að
lesa?
— Hún kunni fyrir sig, anzaði hann.
— Þú gætir komizt af með styttri
lestra, andæfði hún.
— Meistari Jón er klár, svaraði
hann.
Svo var það útrætt.
Lítil stúlka lék sér á klöppinni og
moldargólfinu. Hún hljóp og trítlaði
látlaust. Hún sá fegurð í klöppinni og
ljóma frá eldbirtu kamínunnar. Þeg-
ar hún hljóp úti og horfði á fönnina
kringum sig og snjóinn við eyna, var
heimur daganna og lífsins að opnast
henni með dularfullum töfrum. Sólar-
geislarnir, andvarinn og öldusogin
kringum eyna runnu inn í vitund
barnsins. Þau voru ásamt jörðinni og
bláa himninum sælan í dögum henn-
ar.
Einn morgun í nýjum snjó sá hún
dýr, sem stóð á hæð skammt frá hreys-
inu. Það horfði til hennar og gagg-
aði. Hún horfði á móti og hermdi eft-
ir því. Hún færði sig í áttina til þess.
Það hljóp á móti og nærri til hennar.
Svo stökk það í hendings kasti til
baka.
Bamið stóð kyrrt um stund. Svo
lagði það aftur af stað áfram til hæð-
arinnar, og var nú aðeins nær en áður.
Þær horfðust í augu, stúlkan og tófan.
Nú kom tófan aftur hlaupandi til
hennar og stanzaði rétt hjá henni.
Hún gaggaði.
Telpan náði hljóðinu og gaggaði á
móti.
Þá hljóp tófan einn hring í kring-
um hana og stanzaði enn rétt hjá
henni.
Litla stúlkan hljóp líka dálítinn
hring. Þannig hófst eltingaleikur og
hvíld á milli.
Næsta dag fór telpan aftur út að
leika við tófuna. Hún hélt á brauðbita
í hendinni. Hún settist með brauðið á
þúfu og horfði upp til hæðarinnar.
Tófan kom, eins og daginn áður. Hún
sat um stund kyrr á sama stað. Allt í
einu kom hún hlaupandi rétt til henn-
ar.
Hún festi löngunarfull augu á
brauðinu, renndi brúnum, djúpum
bænaraugum á stúlkuna. Stór, dökk
augu barnsins mættu þeim.
Hún kallaði til tófunnar: Gagga
koma, gagga mína koma.
Dýrið mjakaðist hægt í áttina til
hennar,Iæddist upp að henni, þefaði af
henni og sleikti hönd hennar. Telpan
beit í brauðið, svo rétti hún tófunni
það, og tófan át úr lófa hennar. Svo
sleikti hún hönd hennar vandlega.
Telpan strauk henni og horfði með
gleði á mjúkhærða, svartyrjótta silf-
urrefinn. Hún lagði hendur um háls
tófunnar og fann ylinn af dýrinu
streyma um sig í kuldanum.
Svo léku þær sér og skildu. Telpan
hljóp heim, en dýrið hvarf bak við
hæðina.
Næsta dag, þegar telpan fékk graut-
arskálina sína, gekk hún hægt út með
hana, laumaðist fyrir húshornið,
horfði upp á hæðina. Þar stóð tófan,
eins og hún biði hennar. Hún gaggaði
og telpan svaraði á sama máli. Hún
settist á sömu þúfu og áður. Tófan
kom í spretti hálfa leið, svo gekk hún
hægt og nálgaðist hana varlega, unz
hún stóð alveg hjá henni og horfði á
matinn. Telpan sat flötum beinum
með skálina milli hnjánna. Lítil, hvít
hendi krepptist um skeiðarskaptið
niður við blað, þannig að handarbak-
ið sneri upp.
Tófan þefaði af skálinni, og telpan
beið, unz hún lapti grautinn. Þá borð-
uðu þær báðar.
Mamma hennar sá bráðlega, að
telpan fór alltaf út með matinn og
veitti henni eftirför. Hún horfði hissa
á borðhaldið, svo skellti hún á lærið
og flissaði. Þær hrukku við. Tófan
þaut í burtu og hvarf fyrir hæðina, en
telpan starði á móður sína.
Efemía hljóp til hennar og kallaði á
langleið:
— Ertu vitlaus, stelpa, að láta tóf-
una éta úr skálinni þinni, — tók í öxl
hennar og dró hana organdi heim
með sér.
— Þú verður flengd, sagði hún, ef
þú lætur tófuna éta úr skálinni þinni.
Seinna um daginn fór hún út með
brauðið sitt, og þær borðuðu það sam-
an, gagga og hún. Svo veltust þær í
snjónum og lágu í faðmlögum.
Næstu daga skimaði telpan flótta-
lega útundan sér,þegarhún læddist út
með grautinn sinn.
Alltaf beið gagga hennar uppi á
hæðinni. Svo settust þær báðar á jörð-
ina og borðuðu saman.
Litla stúlkan hjalaði við tófuna, og
tófan sleikti hana í framan og sleikti
skálina hennar.
Það birti í dökkum augum telpunn-
ar. Hjá svörtu silfurtófunni var kyrrð
og friður. Þarna var hún frjáls. Eng-
inn truflaði hana með hávaða. Dýrið
togaði stundum í ullarpeysuna henn-
ar og skellti henni á hliðina, en telpan
tók handfylli sína í feld þess.
Einn dag barst leikur þeirra niður í
klettana í grjótstöllóttri hamrahlíð-
inni, þar sem graspallar og klettasyllur
skiptust á. Þær léku svo ákaft, að
telpan gætti sín ekki og var í þann
veginn að falla ofan af syllunni, en
dýrið beit þá fast í peysuna hennar og
kippti í hana, svo að hún settist. Telp-
an varð hrædd og fór að hágráta. Tóf-
an horfði fyrst hissa á hana, en síðan
settist hún hjá henni og sleikti af
henni tárin. Eftir þetta léku þær sér
oft utan í hlíðinni.
Vetrardag, á útmánuðum, var gest-
ur úr landi staddur í eynni. Hann
drakk kaffi hjá Efemíu og Guðmundi.
Hann sagði þeim markverðustu tíð-
indi úr sveitinni. Þau höfðu gaman af
að tala við gestinn.
Telpan læddist út með brauðbita,
meðan þau töluðu. Mjúkt dýr kom og
settist hjá henni á frosinni þúfu og
borðaði brauðið. Þær horfðust í augu
með djúpum trúnaði og ástúð.
Þegar hjónin í hreysinu og gestur-
inn stóðu upp frá kaffinu, tók gestur-
inn byssuna sína og gekk út á eyna til
að skjóta tófur. Nú var kominn tími
til að ná í skinnin.
Guðmundur hafði lokið gegningum
og sat inni. Efemía snerist eitthvað úti
við og mundi þá allt í einu eftir telp-
unni. Það var líkast til vissast að hafa
hana innilokaða í dag.
Flún sótti litlu stúlkuna og dró
hana með sér inn. En tófan hljóp í
burtu.
Það rökkvaði undir kvöldið. Efe-
mía átti erindi út.
— Gættu nú að börnunum, Guð-
mundur, sagði hún, og láttu stelpuna
ekki sleppa út.
— Ég skal gæta að þeim, sagði
hann.
Efemía vai lengi úti. Þegar hún
kom inn, var eldurinn kulnaður út í
kamínunni. Barnið í vöggunni svaf.
(Framh. d bls. 25)
8