Samvinnan - 01.02.1956, Síða 9

Hann bauð Hallmundi og hann þorði ekki að eiga á hœttu, að vinurinn firtist og saup á með
honum.
voru við kofadymar og karlmennirnir
ræddu um að brjótast inn í kofann.
Stúlkumar mótmæltu, það gæti ein-
hver verið inni. Piltarnir töldu af og
frá, að nokkur byggi þama og vildu
ólmir inn.
Hallmundur stóð skjálfandi innan
við dyrnar og hélt á stórri hnyðju í
höndunum.
Hann kveikti ekki ljós og lét ekk-
ert til sín heyra, beið bara með hnyðj-
una á lofti. Hjartað hamaðist í brjóst-
inu og andardrátturinn varð tíður.
Skyldu þau koma?
Stúlkumar sáu, að félagar þeirra
vom ákveðnir í að brjótast inn og
tóku á sprett burtu. Þegar piltamir
sáu þær fjarlægjast, misstu þeir allan
áhuga fyrir kofanum og hlupu á eftir
þeim.
Undir morguninn sofnaði Hall-
mundur með keppinn við hlið sér.
— Hefðirðu barið þau? spurði ég.
— Barið þau. Já, ég hefði barið þau
í rot öll, ef þau hefðu brotist inn.
— Kveiktirðu ekki ljós eða lézt þau
heyra til þín? spurði ég.
— Nei — þá hefðu þau verið við
öllu búin og ég ekkert við þau ráðið.
— Þau hefðu sennilega farið, sagði
ég, en svipur Hallmundar bar með
sér, að hann hafði litla trú á því.
Ekki löngu síðar eignaðist Hall-
mundur loksins kunningja. Fyrsta
manninn, sem virtist þurfa á félags-
skap hans að halda. Þeir þekktust áð-
ur, því hann átti heima í sömu göt-
unni, en fyrst þegar óregla hafði fælt
alla aðra kunningja frá, tók hann að
umgangast Hallmund.
Loksins átti hann þá félaga, sem
hann gat talað við og trúað fyrir sín-
um leyndustu hugrenningum. Félag-
inn hlustaði, talaði sjálfur um sín
einkamál og fékk sér sopa á milli.
Hann bauð Hallmundi, og hann þorði
ekki að eiga á hættu að vinurinn firrt-
ist og saup á með honum.
Þegar Hallmundur fann áhrif áfeng-
isins, hvarf honum öll feimni, og þeir
félagarnir ferðuðust á kvöldin um all-
an bæ og komu á krár, sem Hallmund
hafði ekki dreymt, að hann þyrði
nokkru sinni að heimsækja. Þegar þá
vantaði vínið, gerðust þeir handtaks-
menn. Það var því ekki ástæða til að
ætla, að Hallmundur ætti fé og allra
sízt fyrir heilu húsi, nú þegar hann
var orðinn veikur.
Þeir félagamir vom alltaf og alls-
staðar saman og ekki leið á löngu, þar
til kunninginn flutti til Hallmundar
með allt sitt hafurtask. Á kvöldin,
þegar veigamar höfðu lýst upp hvers-
dagsleikann, dönsuðu þeir og sungu.
Hallmundur kunni ekki að dansa, en
hvað gerði það, þegar dansað var við
stól eða sópskaft.
Þannig liðu vikur og mánuðir.
Áfengið losaði um allar hömlur æsku-
áranna. Það streymdi um æðar hans
og lyfti honum upp úr heimi óttans í
heim öryggis, sem hann aldrei hafði
kynnzt fyrr. En þegar af honum
rann, var allt eins og áður, grátt og
uggvænlegt. Hver eyrir, sem þeir unnu
sér inn, fór óðara í áfengið og þeir
fengu sjaldan nægju sína.
Eitt kvöldið þmtu birgðimar
snemma og engin ráð virtust til að
fá meira.
Hallmundur geiflaði sig og ætlaði
að fara án þess að ljúka sögunni.
Ég beið og sagði ekki orð.
Hann horfði á mig og settist aftur.
Þegar honum fór að leiðast þögn-
in, hélt hann áfram sögunni.
„Ég veit hvar við getum fengið
vín,“ sagði vinurinn. „Það er nóg vín
í kránni, sem við drukkum í á laugar-
daginn.“
Hallmundur sagði ekkert. Honum
leizt ekkert á að sækja vínið í krána.
Hann hafði aldrei stolið.
„Þama er enginn svona seint á
virkum degi og eiginlega á þetta vín
enginn. Þetta er afgangur eftir gest-
ina.“
Hallmundur þagði enn.
„Þorirðu ekki?“
Hallmundur geiflaði sig og horfði
hikandi á félagann.
„Þori. Jú.“
„Þá skulum við koma.“
„En Iögreglan?“
„Þú ert hræddur.“
Víst var hann hræddur. En það
skyldi hann aldrei láta vin sinn verða
varan við. — Hann fann með sjálfum
sér, að fyrir hann gæti hann gert hvað
sem var, líka stolið.
Nóttin var dimm og þeir komust
óséðir að kránni. Þar var allt dimmt.
Þeir leituðu bakdyranna og félaginn
lagðist á hurðina. Hann reyndi hvað
eftir annað, en hurðin hreyfðist ekki.
„Hjálpaðirðu honum ekki?“ spurði
ég-
„Nei, ekki strax. En þegar ég sá,
að fyrir hurðinni var lítilfjörlegur
smekklás, ýtti ég honum frá og lagð-
ist á hurðina.“
(Framh. d bls. 13)
9