Samvinnan - 01.02.1956, Síða 14

Framhaldssagan
GULUÐ í DRAUGADAL
Sönn saga úr fórum. Kanadísku fjallalög-
reglunnar um ástir, afbrot og gullieitarmenn
ANNAR HLUTI
2.
Sólin seig í hitamóðu skógarins,
þegar bleikur gæðingur dansaði und-
ir þungbúnum ferðamanni niður með
Bjarnará. Engan mann var að sjá né
bústaði manna, enda voru yztu mörk
fastrar byggðar við ána. Nú voru liðn-
ir tveir tugir ára, síðan áin var blóði
roðin í stríði við Indíána, en nú voru
góðar sættir milli hvítra manna og
rauðra. Gullleitarmenn fóru nú einir
síns liðs vestur í fjöllin eða alla leið
vestur að Kyrrahafi, og áttu flestir
vingott við Rauðskinna.
Davíð Kirke reið góðan spöl niður
með birkivöxnum bökkunum, unz
hann kom að rjóðri einu. Þar kom í
Ijós stórt bjálkahús við lítinn læk,
sem rann í fljótið. Hús þetta hafði
föðurbróðir þeirra systkina byggt fyr-
ir nokkrum árum og ætlað fyrir gisti-
hús. Margir bjuggust þá við fjölda
ferðamanna á þessum slóðum, en lítið
varð úr, vegna þess að gullið fannst
aðallega í vestanverðum fjöllunum,
og þangað fóru menn sjóleiðis.
Ljós birkitrén spegluðust í kyrru
fljótinu, en á milli þeirra voru dimm-
ir skuggar. Davíð varð hugsað til
þeirra kvölda, þegar þau Esther höfðu
gengið saman milli þessara trjáa. En
nú voru mörg kvöld síðan, löng
kvöld.
Davíð sté af baki, batt upp taum-
inn og klappaði þeim bleika á lend-
ina. Klárinn skildi vel, hvað eigand-
inn vildi, og brokkaði heim á leið.
Davíð bar færur sínar niður að lend-
ingarstaðnum við ána og gekk því
næst heim að húsinu.
Niðri í garðinum var Esther Shann-
on að tína baunir í svuntu sína til
kvöldverðar. Hún leit upp, þegar hún
heyrði fótatakið, og þau horfðust í
augu í fyrsta sinn eftir réttarhöldin.
Esther Shannon var falleg stúlka,
meðalhá og fagurlimuð. Hún var ætt-
uð austan úr landi eins og Davíð, og
hafði alltaf minnt hann á fagurt blóm,
slitið upp úr hlýjum garði og síðan
ætlað að gróa í óbyggðinni. Fjöl-
skylda hennar hafði flutzt vestur fyr-
ir nokkrum árum, en foreldrar henn-
ar urðu úti í stórhríð. Þá varð Esther
að sjá um sig og bróður sinn yngri,
sem var berklaveikur. í tvö ár kenndi
hún í trúboðsskóla í Saskatchewan og
þar næst í kynblendingaskóla við
Bjarnará. Frændi þeirra hafði þá setzt
að við ána, tekið mikið og verðmætt
land af stjórninni, og þar að auki skol-
aði hann gull úr lækjarsandi við hús
sitt og hýsti ferðamenn. Frændinn dó
á þessum árum, og stóðu þau systkin
til arfs eftir hann. En þau urðu að búa
á landinu í tvö ár enn til þess að öðl-
ast endanlegan eignarrétt á því, en
það var mjög erfitt, einkum vegna
sjúkleika Páls.
Gullið við lækinn reyndist lítils
virði, og ferðamannastraumurinn
lagðist frá, því að gullið fannst ýmist
sunnar eða norðar í landinu. Systkin-
in bjuggu því við þröngan kost, og
hafði Davíð oft verið þeim innan
handar. En þá var McPherson myrt-
ur . . ..
Þar sem Davíð stóð frammi fyrir
stúlkunni, veitti hann því fyrst at-
hygli, hve föl hún var og þreytuleg.
Hann var engan veginn viss um,
hvernig sér yrði tekið á þessum stað,
og því fitlaði hann vandræðalega við
húfuna sína og vissi varla, hvað hann
átti að segja.
„Ég — ég ætlaði að líta hingað
miklu fyrr, Esther, en ég hef verið svo
önnum kafinn fyrir sumarleyfið, að
ég hef engu komið í verk.“
Hún sagði ekki neitt, og Davíð
fannst leggja kulda frá henni. Það
voru snögg umskipti frá því, sem ver-
ið hafði fyrr um sumarið. Þá var hún
meira en vinur, nú óvinur.
Þau gengu þegjandi heim að hús-
inu. Hún bauð honum ekki inn. Hann
velti húfunni milli handa sér, vand-
ræðalegur sem fyrr.
„Ég er að fara í ferðalag, Esther,“
mælti hann loks. „Ég verð nokkrar
vikur í burtu. Ég kom til að kveðja
og skila bók, sem þú lánaðir mér.“
Hann dró bók upp úr vasa sínum
og fékk henni. „Ég er ekki alveg bú-
inn með bókina, en þú lánar mér
hana ef til vill aftur, þegar ég kem
heim.“
Nú tók hún loks til máls. „Ef þér
viljið ljúka við bókina, Kirke undir-
foringi, skuluð þér fyrir alla muni
hafa hana. Ég kæri mig ekkert um
hana.“
Davíð brá. Það var deginum ljós-
ara, að hún vildi ekkert hafa saman
við hann að sælda og bjóst ekki við
að sjá hann aftur.
Hann hleypti í sig kjarki og kom að
því, sem á milli bar. „Ég veit vel, að
þú hefur næga ástæðu til að vera mér
reið vegna ákærunnar, en ég vonaði,
að þú kvæðir ekki upp dóm, fyrr en
mér gæfist kostur á að útskýra —.“
Hún greip fram í fyrir honum. „Út-
14