Samvinnan - 01.09.1956, Side 18

Það er mjög alvarlegt fyrir þann, sem
á netið, að kistillinn skyldi finnast í
því. Enda þótt ég eigi erfitt með að
trúa, að Broddi hafi gert þetta, berast
nú böndin að honum og það svo mjög,
að ég verð að fara þangað hið bráð-
asta og yfirheyra hann, já, líklega
verð ég að hafa hann heim með mér,“
mælti sýslumaður með þungri alvöru.
Vinnumennirnir þögðu. Þeir þekktu
Brodda að góðu einu og trúðu engu
slíku á hann, en skildu þó strax, í hví-
líkri hættu hann var staddur.
„Þjófarnir voru tveir,“ sagði Þor-
björn loks hæglátlega.
„Já, og það liggur nú mest á að leita
frétta um mannaferðir síðastliðna
nótt, ef vera kynni, að einhver spor
fyndust eftir þá. Við skulum nú halda
af stað.“
Sýslumaður sveiflaði sér í hnakk-
inn. Vinnumennirnir fylgdu dæmi
hans, en riðu spölkorn á eftir honum,
því að þeir vildu ekki ónáða hann í
hugsunum hans. Þorbirni flaug í hug
að biðja húsbónda sinn að hætta við
þessa för; aðeins þeir þrír vissu, að
kistillinn hafði fundizt í netinu;. Því
ekki að þegja yfir því? Hann skyldi
aldrei, aldrei minnast á það með einu
orði, og félagi hans yrði þögull sem’
gröfin. — En hann þorði ekki að
minnast á þessa hugmynd sína við
sýslumanninn. Og þó var það meira
en sárt, ef Broddi kæmizt í vandræði
vegna maura svíðingsins Þórðar í
Blesukoti. Og annað eins og þetta
hafði réttvísin þaggað niður.
Lítið grunaði Þorbjörn, að húsbóndi
hans var einmitt að hugsa um þetta
sama og var kominn á fremsta hlunn
með að hefja mál á því við vinnu-
mennina. En þó hikaði hann. Hann
gat ekki lagt embættisheiður sinn að
veði með því að gera vinnumennina
að slíkum trúnaðarmönnum. Þeir
myndu, hvenær sem var, geta komið
þessu upp; slíkt leyndarmál yrði því-
lík svipa á hann, að hann gæti aldrei
um frjálst höfuð strokið eftir það. •—
Nú vonaði hann bara, að Broddi gæti
leitt einhver vitni að veru sinni við
ána um nóttina, — helzt, að hann
hefði alls ekki verið þar einn.
Enda þótt sýslumanninum væri
Ijóst, að slík ákæra á hendur Brodda,
syni fornvinar hans, væri ákaflega al-
varlegs eðlis, var eins og honum létti
við ákvörðun sína. Enginn blettur
mátti falla á embættisheiður hans. Og
hann var hissa á sjálfum sér, að hon-
um skyldi nokkurntíma hafa komið
til hugar að þagga málið niður.
Hann ásetti sér að verða hinum
unga manni að öllu því liði, sem hann
gæti undir þessum kringumstæðum.
En yrði Broddi sannur að sök, lá ekk-
ert fyrir honum annað en líflátsdóm-
ur. Venja var að taka þjófa af í heima-
héraði, svo að lögþingið losnaði við
allt umstang. Haraldur ásetti sér að
sjá svo um, að það yrði ekki í þessu
máli. Annað gæti hann ekki gert fyr-
ir Brodda — ef hann á annað borð
yrði sannur að sök.
En hinar skuggalegu grunsemdir
létu hann ekki í friði. Hver var hinn
ræninginn? Skyldi Eyrarskipið vera
lagt úr höfn? Hann vissi, að það var
á förum. Og allt í einu fannst honum
nú áríðandi, að það hefði lagt frá
landi á ð u r en ránið var framið ....
Nú, tíminn hlaut að leiða það í ljós.
V.
TEKINN FASTUR.
Broddi var nýkominn á fætur, þeg-
ar sýslumaðurinn reið í hlaðið á
Fjarðarenda.
Sýslumaður lét strax kalla Torfa
bónda út á hlað til sín. Broddi hljóp
upp í baðstofu til þess að segja hon-
um gestkomuna. Torfi gamli blés
þungan og var heldur svifaseinn að
koma sér út. Hann hafði dreymt vonda
drauma um nóttina og bjóst ekki við
neinum góðum fréttum.
Þá er Broddi og faðir hans voru
mættir á hlaðinu, gaf sýslumaður
vinnumönnunum merki um að leysa
netið frá hnakknum, en þar höfðu þeir
komið því fyrir.
„Þekkir þú þetta net?“ spurði
sýslumaður Brodda.
„Já, það er silunganetið okkar,“
svaraði Broddi hiklaust. Svo leit hann
spyrjandi á sýslumanninn. „Hvernig
stendur á því, að þið eruð með það?
Ég skildi það eftir í nótt, af því að ég
nennti ekki að bera það heim.“
Sýslumaður hvessti augun á þá
báða, feðgana.
,,Við fundum það á leiðinni hingað
frá Blesukoti. Þið eruð alveg vissir
um, að þið eigið það?“
Feðgarnir endurtóku að svo væri.
En um leið létu þeir undrun sína í Ijós
yfir þessari einkennilegu forvitni
sýslumannsinE.
„Broddi skilur netið þráfaldlega eft-
ir, þegar hann hefur lokið veiðum,“
sagði Torfi. „Við höfum aldrei þurft
að óttast neina þjófa hérna, sem bet-
ur fer.“
Sýslumaður skipaði Þorbirni að ná
í kistilinn, sem hann hafði bundið við
hnakk sinn.
„Kannist þið við þennan kistil?“
spurði hann feðgana.
Þeir hristu báðir höfuðið.
„Það var framið innbrot í Blesukoti
í nótt og stolið öllum peningum Þórðar
gamla. Þetta er peningakistillinn hans.
Þjófarnir hafa brotið hann upp og
tæmt hann.“
„Þetta kalla ég tíðindi,“ sagði Torfi
gamli.
„Hefur nokkur orðið þjófsins var?“
spurði Broddi.
Sýslumaður leit hvasst og rannsak-
andi á Brodda, en honum brá ekki
hið minnsta. Svo hóf hann máls aftur
og beindi orðum sínum til Brodda:
„Hvar varstu í nótt?“
Brodda varð snöggvast orðfall. Nú
varð honum erindi sýslumannsins allt
í einu Ijóst. Nú skildi hann, að hann
var grunaður um hlutdeild í þessu
innbroti. Hann fann, að hann fölnaði.
„Ætlarðu ekki að svara, drengur?“
„Jú, jú. Ég var að veiða í ánni og
kom ekki heim fyrr en undir morg-
un.“
„Og þú varst þar einn allan þenn-
an tíma?“
„Aleinn.“
Haraldur sýslumaður varð hugsi.
Nú var það komið fram, sem hann
hafði óttast, að Broddi hefði engin
vitni á sína hlið.
„Og þú komst ekki nálægt Blesu-
koti?“ spurði sýslumaður.
„Nei. Ég var allan tímann við ána.
Héma er veiðin,“ svaraði Broddi og
benti á stóla silungakippu, sem hékk
á bæjardyrastafnum.
„Geturðu sannað það?“
„Sannað? Nei. Ég var einn, eins og
ég sagði áðan. En ég segi satt!“
„Hvað á þetta að þýða?“ sagði
Torfi gamli og var dimmraddaður.
„Er það meining þín, sýslumaður, að
saka Brodda son minn um þetta inn-
brot?“
Sýslumaður mælti og röddin var ó-
styrk og harmþrungin:
18