Samvinnan - 01.10.1957, Blaðsíða 10

..Hva-hvað segir maðurinn — suður?
Sá held ég geri slag í því að fara suður.
Suður hefur hann ekki farið, síðan ég
kom í Iljallatún — og þau hvorugt, eið-
ur sær. Eg held hann fari ekki annað að
heiman, en ef hann skýzt hérna norður í
Víkina í brýnustu nauðsyn. Hann getur
borið um það. hann Bjarni póstur, hvort
ég lýg — ajæja!“
Bjarni hrein við:
„Ahæ, það er svo grandvart, að ég
hafi vitað hann fara suður, og ég veit
ekki, hvernig hann hefði átt að fara það,
blessaður húsbóndinn, án þess ég hefði
einhverja hugmynd um það . . . Þú ert
vitaskuld búinn að drífa allt inn, sem
þú áttir úti. — þarf ekki að spyrja að
því?“
Jósúa tók í nefið og rétti síðan blikk-
dósina að Bjarna:
„Veskú, Bjarni minn. fáðu þér í nef-
ið . . . Nei, ónei, — ég er ekki búinn að
hirða það, sem ég átti úti, þegar hann
kom með ógnina í nótt.“
„Þakka þér fyrir . . . Þú ert kannski
búinn að fylla öll heystæði? Það er lóð-
ið.“ Bjarni kíkti á hann með öðru aug-
anu eins og hann hefði tekið eftir gati í
gegnum höfuðið á honum og væri að
laumast til að skoða brjóstin á konunni,
sem á bak við hann stóð. „Ahæ, auðvit-
að búinn að fylla hverja smugu?“
Það hummaði í konunni, og Jósúa leit
snöggt um öxl:
„Hvað ert þii að humma, Jósefína?“
Svo við Bjarna: „Nei, óekkí. segi ég. Ég
læt mér ekkert ótt.“
„Guðlaun,“ hvein Bjarni og rétti
Jósúa dósina.
„Ekkert að þakka, maður minn . . .
Nei, ég læt mér ekki ótt með þessa tuggu.
Ég er að selja og fara. Það geta aðrir hirt
þetta.“
Konkordía hjó niður hrífuhausnum.
„Guð almáttugur setji mig stöðuga!
Selja og fara svona allt í einu — út úr
miðjum manninum?“
„Ja, fyrr má nú vera.“ mæddist Jóse-
fína og hristi höfuðið. „Ég er svo aldeilis
yfirgengin. Hann er ekki seinn að ígrunda
og ákvarða, hann Jósúa. Ég fór út í
fangaflekk í morgun í meinleysis grann-
leysi og fór að rífa föngin í sundur, en þá
kom hann anstígandi og sagði: „Stopp,
Fína, mi er nóg orðið þrælað hér í Hraun-
höfn.“ . . . Ætli hann setji mig ekki í
ramma með gleri — eins og einhverja
fótógrafíu?“
Jósúa sagði aftur fyrir sig:
„Vertu ekki að þessu fjasi, Fína.“ Svo
við Bjama og Konkordíu: „Já, það er
steinstopp með þrældóminn í Hraunhöfn.
Þið getið bókað það.“ Hann setti út
Guðmundur Gislason Hagalin.
brjóstið, dró djúpt andann og þandi út
báða buxnavasa: „Ég skil ekki í öðru en
verkfræðingurinn hafi komið að Hjalla-
túni í gærkvöldi. Ég sat hérna uppi á
Kerlingunni og sá á eftir jeppanum heim
túnið.“
„Jú, hann kom. Það held ég, maður,“
sagði Bjarni póstur.
Jósúa sneri sér við til hálfs.
„Mig grunaði það. Jæja, komdu nú.
Fína. Við skulum halda áfram heim á
búgarðinn. Ásbrandur hlýtur að fara
suður. Verkfræðingurinn hefur sjálfsagt
boðið honum stórfé í jörðina, nema hvað?
Og eftir hverju ættu þau góðu hjón svo
sem að bíða hér? Vitaskuld slá þau til
og selja — og kaupa íbúð fvrir sunnan,
nema hvað? . . . Komdu, Jósefína. segi
ég.“ Og Jósúa hélt af stað, stikaði nú
hægt og virðulega.
En Bjarni póstur þaut á eftir honum
og greip í öxlina á honum.
„Ha — selja, hann Ásbrandur okkar
að selja?“
Jósúa ók sér, gretti sig. Karlfjandinn
kleip að beini.
„Hvað er þetta, maður? Já, selja, sagði
ég. Hvað annað? Ég er búinn að selja
fyrir hundrað og sjötíu og fimm þúsund
krónur — he-heyrirðu það? Get borgað
öllum sitt og keypt fína kjallaraíbúð í
Reykjavík . . . Hvað ertu að standa
þetta, Fína? Komdu strax, manneskja!“
En sjálfur hélt, Jósúa ekki af stað, því
að ennþá var honum ríghaldið, og svo
beið þá Jósefína. Hann flökti augum,
ók sér síðan í kló Bjarna og sagði biðj-
andi. allur vindur úr honum rokinn.
„Æ. Bjarni, góði Bjarni, slepptu mér.
Ekkert hef ég gert.“
Og Bjarni póstur rankaði við sér, varð
sami meinleysismaðurinn og venjulega.
Hann sleppti takinu á Jósúa, leit hálf-
vandræðalega íloft upp og spýtti um
tönn.
„Nei, það er vitanlega satt, Ahæ. hvað
ætli þú hafir gert?“
Jósúa hraðaði sér af stað og sagði fljót-
mæltur, var nú á ný komið kæruleysis-
legt stærilæti í róminn:
„Jæja, verið þið sæl, bæði tvö. Ekki
hentar mér að doka.“
Jósefína staldraði enn við, en svo
strunsaði hún á eftir Jósúa. Þegar hún
fór fram hjá þeim Bjarna og Konkardíu,
leit hún til þeirra hornauga og skellti í
góm:
„Ja, þvílíkt! Það er á honum núna,
sem um fer, honum Jósúa. Verið þið sæl
— og sigursæl."
Vinnuhjúin í Hjallatúni stóðu kyrr,
hölluðust fram á hrífurnar og horfðu á
eftir Hraunhafnarhjónunum. Jósúa trítl-
aði reigður og rindilslegur og raulaði ein-
hverja lagleysu, — da, romm, da romm,
da rí! —• og á eftir honum vagaði fylgj-
an lians, hin beinamikla Jósefína, var
eins og hún væri að vaða djúpan snjó.
Við hvert fótmál slógust tvær grannar
og stuttar fléttur í hálsinn á henni —
eins og keyri, sem Jósúa hefði komið
þarna fyrir til örvggis því, að hún fylgdi
honnm eftir. í eystra hliðinu á hraun-
girðingunni nam hann staðar og leit um
öxl, snýtti sér með fingrunum og sagði
síðan svo hátt, að Hjallatúnshjúin
heyrðu:
„Ólíklegt þykir honum Jósúa mínum
það, að verkfræðingurinn hafi ekki boð-
ið í Hjallatúnið. Hann sagði það hrein-
lega við mig, að lítils virði væri Hraun-
höfnin á við það . . . Komdu og flýttu
þér, Jósefína.“ Svo stikaði Jósúa austur
úr hliðinu á hraunmúrnum, reigður og
háleitur eins og hann væri að stíga inn
í hina sigruðu Jeríkó.
ÁHtir þú þitt œvintýri bíða
eftir þér hér við skógarlundinn fríða,
þá farðu hjá og freistaðu ekki hinnar
fjöllyndu sumarungu gœfu þinnar,
og vík þér undan því að sjá hið sanna:
sandfok á eyðimörkum vonbrigðanna.
P. H. J.
10 SAMVINNAN