Samvinnan - 01.10.1957, Blaðsíða 29

viðarkol, fór fram úr og steig berum
fæti á hina glóandi mola, en þeir voru
næstum útbrunnir og glóðin slokknaði
undir fæti hans.
I næsta draumi fylgdi hann sjálfur,
þögull og laumulegur, manninum eftir
upp fjallastíginn og inn um gluggann.
Hann hafði hníf í hendi og hann lagði
honum fyrst í hjarta mannsins og síðan
í hjarta konunnar, þar sem þau hvíldu
hvort í annars faðmi. En Jiegar hann
sá blóð þeirra spýtast fram og blandast
er það rann ofan í rekkjuvoðina brenndi
sú sjón augu hans eins og glóandi járn.
Hálfvaknaður settist hann upp í flctinu
og hugsaði: En ég þarf ekki afi nota
hníf. Ég get kyrkt þau í greip minni.
Þannig leið nóttin.
Það var orðið bjart af degi Jregar
dyravörður fangahússins vakti Angelo.
„Svo þér gátuð sofið,“ sagði hann. „Þér
treystuð gamla refinum. Ef þér spyrð-
uð mig, ])á segði ég að hann hefði leikið
yður grátt. Klukkuna vantar aðeins
fjórðung í sex. A slaginu sex kemur
fangavörðurinn með höfuðsmanninum
og þeir taka þann fuglinn sem Jreir
finna í búrinu. Presturinn kemur
seinna. En gamla ljónið yðar kemur
aldrei.“
Þegar Angelo greip merkinguna í orð-
um dyravarðarins fylltist hjarta hans ó-
umræðilegum fögnuði. Nú var ekkert
að óttast framar. Guð hafði séð honum
fvrir þessari leið út úr ógöngunum:
dauðann, þessa auðveldu leið. Oljósri
hugsun skaut upp í huga hans: að hann
dæi fyrir meistarann, en sú hugsun
komst ekki fyllilega upp á yfirborðið,
J)ví að í rauninni var hann ekki að
hugsa um Leonidas Allori eða nokkra
aðra manneskju. Hann hafði það eitt
á tilfinningunni að hann hefði hlotið
aflausn.
Hann stóð á fætur. laugaði andlit sitt
í köldu vatni sem honum var fært i
skál og greiddi hárið frá enninu. Nú
kenndi hann sársauka í ilinni þar sem
hann hafði stigið á glóandi viðarkolin
og aftur fylltist hjarta hans þakklæti.
Hann minntist orða meistarans um trú-
festi guðs.
Dyravörðurinn leit á hann og sagði:
„Mér sýndist í gærkvökli þér vera ung-
ur maður.“
I því heyrðist fótatak frammi á
ganginum og óljóst skrölt. Þetta eru
hermennimir með hyssur sínar, hugsaði
Angelo. Hinni þungu hurð var ýtt op-
inni og Allori var leiddur inn milli
tveggja hermanna, sem héldu sinn í
hvorn handlegg hans. I samræmi við
orð hans kvöldinu áður hafði hann
komið að hliðinu með lokuð augu og
látið leiða sig inn. En það var sem hann
skynjaði hvar Angelo stóð og hann
steig eitt skref í áttina til hans. Hann
stóð þögull fyrir frarnan hann, leysti af
sér skikkjuna og lagði liana yfir herðar
hans. Líkamar þeirra snertust og An-
gelo hugsaði: Ef til vill mun hann ekki
opna augun og lita framan í mig. En
hvenær hafði Leonidas ekki staðið við
orð sín? Með hendinni sem hvíldi á
hálsi Angelos, er hann lagði yfir hann
skikkjuna, sveigði hann höfuð hans lít-
ið eitt fram. Hin stóru augnalok titr-
uðu og lyftust og meistarinn leit í augu
lærisveinsins. En lærisveinninn gat
aldrei síðar munað })að augnatillit.
Andartaki síðar fann hann að vörum
Alloris var þrýst að vanga sér.
„Jæja,“ sagði dyravörðurinn undr-
andi. „Við áttum ekki von á yður. Nú
verðið þér að súpa það kál sem i aus-
una er komið. En þér, ungi maður, ])ér
megið fara. Allt eftir föstum reglum
hér, eins og þér skiljið, lögum og reglu.“
----o-----
Eftir dauða Leonidasar Allori kom
einkennilegt ólán yfir Angelo Santa-
silia. Hann hætti að geta sofið.
Vart myndu þeir, sem sjálfir hafa
liðið af svefnleysi, fúslega trúa því að
þetta var frá upphafi að hans eigin
vilja. Engu að síður var því þannig
varið.
Þegar fangelsisdyrnar lukust að baki
Angelo Santasilia þennan sunnudags-
morgun steig hann út í heim, sem var
honum gerbreyttur frá þeim heimi, sem
hann hafði áður þekkt. Hann var al-
gerlega einangraður í eigin huga, full-
komlega einmani í Jressum annarlega
heimi. Honum fannst synd sín og smán
svo mikil, að hann væri undanþeginn
sérhverju lögmáli. sem gilti um aðra
menn. Hann ákvað að sofna aldrei
framar.
Þennan dag hafði hann enga meðvit-
un um tíma, og hann varð skelkaður
Jregar hann varð þess var að myrkrið
var skollið á og dagurinn á enda. Hann
skvnjaði að aðrir lærisveinar meistar-
ans myndu halda vöku saman á þessu
kvöldi og hann forðaðist að nálgast })á
staði J)ar sem vænta mátti að þeir héldu
sig, því þeir myndu fagna honum sem
hinum útvalda, er augu meistarans
hefðu síðast hvílt á. Eins og ég vœri
Elía, hugsaði hann og hló við kald-
hranalega, fylgisveinn hins mikla spá-
manns, er hann kastaði skikkju sinni
yfir þegar hann var uppnuminn í hin-
um eldlega vagni. Hann rölti því frá
einni krá til annarrar, ])ar sem samtýn-
ingur manna var með hávaða og læti
og loftið þrungið af þefi víns og svita.
En hann vildi ekki drekka neinum til
samlætis, og í sífellu sagði liann við
sjálfan sig: Eg stend utan við þetta allt.
Það var aðfaranótt hins þriðja dags
að hann hitti heimspekinginn Guisep-
pino Pizutti, sem almennt var þekktur
undir nafninu Pino, lítinn, visinn
mann, dökkan á hörund, eins og hann
hefði hangið uppi í strompi til reyking-
ar. Pizutti hafði mörgum árum áður átt
hið merkasta brúðuleikhús í Neapel og
verið velmegandi borgari. En hann
hafði orðið fyrir óhöppum og að lok-
um verið settur í fangelsi fyrir skuldir.
Þar hafði hann verið settur í fjötra og
þá misst þrjá fingur á hægri hendi og
orðið ófær um að stjóma brúðunum
sínum framar. Nú ráfaði hann stað úr
SAMVINNAN 29