Samvinnan - 01.12.1958, Page 10

Jón var að leysa a£ klyfjahestinum, þegar við komum út.
„Taktu nú gullin þín, væni minn og
gaktu frá þeim.“
Ég Iá á gólfinu og hvíldi mig. Liðið
var allt fallið eftir langa örvahríð. Kubb-
ar, menn og annar skotspónn var á tvist
og bast um allt. Það var byrjað að
rökkva.
Ég vissi að amma mundi segja þetta.
Hún gerði það æfinlega, því að það þurfti
að minna mig á að ganga frá leikföng-
unum mínum.
„Æi nei, amma,“ var mitt vana við-
kvæði.
„Jú, gerðu það stúfurinn,“ sagði
amma þá í sama mjúka, biðjandi rómn-
um. „Ur því að þú leikur þér alltaf inni,
svona stór drengur, en ég er ekki að tala
um það núna í þessu veðri.“
„Ef þú segir mér sögu, amma, skal ég
ganga frá gullunum.“
Ég hafði oft áður gert ömmu svona til-
boð og þá vanalega fengið söguna, eða
þá að hún gekk sjálf frá dótinu.
Ég beið eftir svarinu á meðan hún lauk
við prjóninn.
„Þú verður þá að gera það vel, tína
hvern bréfsnepil, hvað þá annað.“
Ég brá við og eftir andartak var allt
komið upp í kassa og hann á sinn stað,
aftan við rúmið hans afa. Þá tók amma
plaggakistilinn sinn fram undan rúm-
inu og lagði svæfil á hann. Ég settist við
hné hennar. Svona byrjuðu allar sögur
ömmu.
„Ég kann nú víst fáar sögur, sem ég
hef ekki sagt þér áður,“ sagði amrna og
hélt áfrarn að prjóna.
„Manstu enga sögu, amma?“ spurði ég.
„Hefurðu nokkurn tíma hugsað um
það, væni minn, hvað þú átt gott að fá
alltaf að vera hjá mömmu og pabba, og
hvað Guð var góður, að láta þig vera rétt
skapaðan, lítinn, greindan dreng, með
iaglegt andlit, falleg augu og bjartan
ko!l?“ Og hún strauk um leið hendinni
yfir hárið á mér.
„Nei,“ sagði ég stuttur í spuna, því að
ég vildi enga yfirheyrslu.
„Þá er bezt að ég segi þér sögu af lít-
illi stúlku, sem átti ekkert af þessu.“
Ég játti því. Eg treysti ömmu alveg
við söguvalið.
„Ég hef verið á aldur við þig, þegar ég
sá hana fyrst. Við systkinin vorum inni í
baðstofunni heima að leika okkur að því
að blása sápukúlur. Allt í einu heyrðum
við að Dóri bróðir kemur upp stigann
með miklu írafári og kallar: „Krakkar,
krakkar, komið þið fljótt, það er kom-
inn maður með svo skrýtilega stelpu.“
Svo hentist hann út. Við fleygðum fjað-
urstöfunum og þutum öll af stað. En á
meðan ég beið á pallstokknum eftir því
að yngri systkini mín kæmust niður stig-
ann, heyrði ég að mamma sagði: „Látið
þið ekki svona, krakkar, þetta er hann
Jón með aumingjann hana Finnu Iitlu.“
Jón var að leysa af klvfjahestinum,
þegar við komum út. Við skimuðum í all-
ar áttir eftir stelpunni. „Sjáið þið hana
ekki?“ kallaði Dóri og benti á klyfjahest-
inn. „Hún er í poka og aðeins hausinn
stendur upp úr. Hún er bundin ofan á
klyfjarnar, og Jón er að leysa hana.“ Við
slógurn hring um Jón á meðan hann tók
pokann niður af hestinum og dró Finnu
upp úr honum. Næst tók hann brekán
utan af henni, sem hún hafði verið vaf-
in í. Svo reis Finna á fætur. Hún var í
þunnum léreftskjól með skýluklút á
höfðinu. Ég varð fyrst til að sjá krypp-
una á bakinu á henni og hrópaði: „Sjáið
þið, krakkar, boltann, sem hún hefur á
bakinu.“ Við fórum öll að hlæja, við
höfðum aldrei séð slíkt fyrr og vissum
því ekki hvað hún átti bágt. Finna
skjögraði burt og hneig grátandi niður
við hestasteininn. I jiessu kom mamma út
Myndirnar teiknaði Eggerl Guðmundsson
á hlaðið. „Hamingjan góða, krakkar
mínir, voruð þið að ldæja að henni
Finnu? Sjáið þið ekki að hún er að
gráta?“ Og mamma leit ásakandi til okk-
ar.
Mamma tók Finnu í fangið og bar
hana inn í baðstofu. Við fylgdum öll á
eftir. Hún kallaði á okkur afsíðis og
sagði: „Þið megið aldrei hlæja að aum-
ingjum, það er Ijótt. Finna litla á bágt.
Pabbi hennar hefur aldrei kannast við
hana, og síðan mamma hennar dó á hún
engan að, og nú er verið að flytja hana
til ókunnugra. Nú verðið þið að vera góð
við hana þessa stund, sem hún stanzar
hjá okkur. Þið skuluð sýna henni gullin
ykkar og blása fyrir liana sápukúlur.“
Við játuðum þessu einurn munni, því öll
vildum við bæta fvrir það, að við höfð-
um kornið Finnu til að gráta úti á hlað-
inu. Svo hófst kúlublásturinn. Við keppt-
umst við að blása, og í hvert sinn, sem
við komum kúlu á loft, kölluðum við til
Finnu og báðum hana að sjá. Því nú
átti að skemmta henni svo um munaði, en
hún leit ekki við þeim. Kúlurnar svifu
fram og aftur um baðstofuna, stórar og
10 SAMVlNNflN