Samvinnan - 01.12.1958, Blaðsíða 12

Finna tók vanskapaða hvolpinn upp og settist með hann á kassann.
ekki hvað hún gæti verið að gera ein
frammi í bæ um hánótt. Eg fór því einu
sinni fram á eftir henni. Það var ljós í
hundaskotinu. Finna hlaut því að vera
þar. Eg sá ekki hvað hún var að gera,
gat ekki komizt það nærri skotinu án
þess að hún yrði mín vör, en vildi ekki
ónáða liana, því ég hugsaði mér að fara
á undan henni næstu nótt og fela mig á
bak við strigann. Þaðan sá ég vel inn í
skotið.
Þetta fór eins og ég ætlaði. Eg var
komin á undan henni og búin að gera of-
urlítið gægjugat á strigann, þegar Finna
kom með fjóstýruna sína í hendinni. En
hvað var þetta? Finna gekk óhölt. Gat
það verið að fóturinn, sem brotnaði þeg-
ar hún var lítil telpa, en greri skakkt
saman, hefði lagazt svona skyndilega?
Hún setti týruna á fjöl, sem stungið var
í vegginn og sagði: „Er elsku vinurinn
þarna, er lionum ekki farið að leiðast
að bíða?“ Þetta þótti mér enn merki-
legra, því ég skildi vel hvað hún sagði.
Hvernig gat hún talað svona skýrt? Hún
sem hafði skarð í vörina og holan góm.
Nú laut hún yfir kassann og rétti fram
hendurnar. „Vill hann ekki koma. ætlar
hjartans kúturinn ekki að koma?“ Þetta
endurtók hún nokkrum sinnum og bar
sig til eins og móðir. Loks tók hún van-
skapaða hvolpinn upp og settist með
hann á kassann. Hún skoðaði hann í krók
og kring og masaði við liann og gældi,
lagði hann við vanga sinn og kyssti hann
á trýnið. Þegar hún hafði hampað hon-
um urn stund, hneppti hún frá sér treyj-
unni og stakk honum inn á bera bring-
una. Strax og hvolpurinn kom í velgjuna
fór hann að leita. Hann tróð sér niður á
milli brjóstanna og snapaði um axlir
hennar og háls. Finna lét hann sjálfráð-
an, en gætti þess eins, að hann ylti ekki
út úr treyjubarminum. Hún sat upprétt
og horfði í fjarskann. Augun voru stór
og blá og í þeim ljómaði fögnuður, ást og
umhyggja. En hvar voru nú þungu og
þykku augnalokin, sem venjulega huldu
augun að mestu? Bláu, síðu kinnarnar
voru nú rjóðar og unglegar. Flata nefið
var ekki lengur ljótt. Lága ennið hafði
hækkað og nú stirndi á hárið, sem áður
var litlaust og gróft. Vörin var gróin og
með nettum munni hvíslaði hún: „Elsku
drengurinn minn.“ Þannig sat hún lengi
og naut þess að vera móðir. Loks tók hún
hvolpinn úr barmi sínum og vafði hann
í svuntu sína. Svo reri hún með hann og
sussaði á milli þess að hún söng með lag-
leysu: „Faðir vor, þú sem ert á hirnn-
um.“ En þegar hún hafði endurtekið
þetta bænarupphaf nokkrum sinnum,
sagði hún mæðulega: „Æ, mamma mín,
ég man ekki meira, ég er svo gleymin.“
Þegar hvolpurinn var sofnaður, stóð
Finna á fætur og lagði hann í bælið hjá
tíkinni, slökkti ljósið og læddist inn
göngin.
Kvöldið eftir sá ég húsbóndann með
sveðju í höndunum. Eg spurði í hvaða
stórræði hann væri að leggja. „Ja,
minnztu ekki á það, ég ætla að farga
hvolpsræflinum. Eg hélt að það hefði
verið gert strax þegar tíkin gaut, en nú
er mér sagt, að hann lifi enn.“ Eg var að
hugsa um að segja honum frá því, sem
ég sá í hundaskotinu og biðja hann að
lofa hvolpinum að lifa. En ég sá, að það
var barnaskapur, því hvolpurinn, sem
var máttlaus að aftan og vanskapaður
að auki, gat ekki lifað til lengdar.
Um kvöldið var ég komin á undan
Finnu í felustaðinn og beið hrygg eftir
því að sjá, hvernig hún tæki missinum.
Það brá ljósgeisla fyrir í göngunum.
Finna var að koma. Hún gekk upprétt
og léttstíg. Hún hafði sett upp hreina
svuntu, var í jólatreyjunni sinni og hélt
á hvítum svæfli í hendinni. Finna setti
frá sér týruna og kraup við kassann. „Er
ekki elsku drengurinn orðinn leiður,
mamma kemur svo seint, ætlar vinur-
inn ekki að koma til mönnnu?" Og hún
þreifaði í hnipri tíkarinnar. „Er litli kút-
urinn að fela sig?“ sagði hún hálf hlæj-
andi og þreifaði um allan kassann. Svo
leið andartak. Hún spratt á fætur, þreif
tíkina upp úr kassanum, seildist eftir
týrunni og lýsti niður í bælið. En þar
bröltu aðeins tveir hnöttóttir, sjálfbjarga
hvolpar.
Finna þrýsti hendinni að hjartastað
og veinaði: „Ó, Guð minn góður, það er
búið að taka hann frá mér.“ Svo var eins
og hún missti allan mátt. Hún hneig nið-
ur á gólfið og hallaðist upp að moldar-
veggnum. Og nú var hún aftur orðin svo
lítil og kryppan svo stór. Sorgin afmynd-
aði andlitið. Máttur ástarinnar var horf-
inn. Hún grét hljóðlega, tárin runnu nið-
ur kinnarnar, niður á jólatreyjuna. Týr-
an féll úr hendi hennar og ljósið slokkn-
aði. Allt varð dimmt.
Eg gekk til hennar, hún virtist ekki
verða mín vör. Ég tók hana í fangið og
bar hana inn. Hún var létt eins og fis og
henni var kalt. Ég hlúði að henni eins og
ég gat og fór ekki frá henni fyrr en hún
var sofnuð.
Morguninn eftir var Finna veik. Ég
bauðst til að hjúkra henni, en hún þurfti
ekki lengi á því að halda. Hún dó eftir
þrjá daga. Oft var hún með óráð þessa
daga. Þá talaði hún alltaf við elsku
drenginn, og fékk þá alltaf sama útlit og
þegar hún hjúkraði honum í hundaskot-
inu.
Ég bjó um Finnu í kistunni. Hún var
í jólatreyjunni og svæfillinn undir höfð-
12 SAMVINNAN