Samvinnan - 01.05.1976, Blaðsíða 15

litlu. stofuna með tveimur
sexrúðna gluggum. Okkur var
oðið sæti á dívaninum, koff-
°rti og stólum. Lagt hafði ver-
á kaffiborðið og nú hófst
spenningurinn: að telja köku-
sortirnar. Töluvert var komið
lnn a borðið, en meira átti eft-
lr að bætast við. Þarna voru
vinarterta, gyðingakökur, hálf-
Piánar, jólakaka, sótakaka,
einur, sykurpönnukökur,
rí ómapönnukökur ... En, því
miður, ég er víst aðeins komin
UPP í átta sortir, mig minnir,
að þær væru aldrei færri en
ellefu.
Svo bar Ella inn rjúkandi
eitt súkkulaði og þeyttan
ríóma. Ég setti rjómakúf ofan
a súkkulaðið i bollanum og
iwdi alls ekki að hræra hann
sa®an við. Prekar brenndi ég
mlg á tungunni en eyðileggja
Pennan fannhvíta rjómakúf.
Kúnstin var að sötra súkku-
laSið i smásopum og fá um leið
ofurlitinn rjómaskammt i
hverjum sopa.
Eftir drykkjuna og kökuát-
ið var farið að skoða albúmin,
ulltaf sömu myndirnar ár eftir
ar» en alltaf fannst mér það
skemmtilegt. Myndirnar af
Kára og félögum hans, sem
sýndu islenzka glímu á Olymp-
nileikunum 1912 voru sveipað-
ar sérstökum ævintýraljóma.
Síðan leið stundin við rabb i
litlu friðsælu stofunni, þar sem
orgelið stóð i einu horninu og
kommóðan með öllum inn-
römmuðu myndunum við einn
vegginn, pósttaskan hans Kára
hékk á þilinu, svo og útsaum-
aða blaðaslíðrið og síminn, sem
var skrúfaður fastur i vegginn.
Eg man ennþá, að „tvær stutt-
ar“ var hringingin í Staðar-
holt.
Liðið var fast að kvöldmat-
artíma, þegar við gengum til
haka yfir túnið suður í Þór-
oddsstað.
hað átti fyrir Ellu og Kára
að liggja að flytjast í annað
háreistara hús sunnar í sveit-
lnni. nú eru þau bæði löngu
öáin.
Einhvernveginn finnst mér,
að í núverandi verustað sínum
Ul þau i himnesku Staðarholti,
uar sem Ella stendur við eld-
núsgluggann og brosir við
jnorgunsólinni á meðan hún
Pvær mjólkurilátin. Og á
völdin spilar Kári á orgelið
°ii gömlu lögin, svo sem: Oft
Um húfar......Yfir öllum fjöll-
Um • • • • og Að fjallabaki sólin
Slsur ... meðan himnesk kvöld-
S°1 gyllir Fljótið og græna Fót-
artána þar fyrir handan. 4
GOSBRUNNUR
Brunnvatn sem tært mót bláum himni stígur,
blikar í sól og fellur jarðar til,
safnast á ný og neðanjarðar streymir
nætur og daga.
Eins og göfug hugsjón
fæðist og vex úr hugans dula djúpi,
draumum og þrám af jörðu vigð.
Hún flýgur
og leitar upp uns lögmál fallsins heftir
leiftrandi dropans flug og aftur hnígur
vængstýfð til jarðar háleit hugsjón þín.
En draum og hugsjón hefta engin lög
né hringrás dropa sem úr myrkri jarðar
lyftist í heiðið leiftursnöggt — og skín.